ΕΣΑΚ- ΔΕΕ: η αλήθεια για τα ολοήμερα σχολεία

ΕΣΑΚ – ΔΕΕ
Ολοήμερα Σχολεία – ένα πείραμα με βαθιά ταξικές προεκτάσεις

Η ισότιμη και ενιαία εξασφάλιση των όρων λειτουργίας  κάθε σχολείου έπαψε ήδη να ισχύει στα «ανταποδοτικά», «ολοήμερα» ή «διευρυμένου ωραρίου» σχολεία, που προαλείφονται να αντικαταστήσουν ολοσχερώς τον κλασικό τύπο του Δημόσιου Δημοτικού Σχολείου.
Ταυτόχρονα αρχίζει και η κατάλυση του ενιαίου περιεχομένου της εκπαίδευσης , ακόμη και της κοινής για όλους, βασικής-υποχρεωτικής εκπαίδευσης, με την εκχώρηση τμημάτων του σχολικού προγράμματος στις οικονομικές και μορφωτικές δυνατότητες της «τοπικής κοινωνίας».
Ο αποκλεισμός των φτωχότερων μαθητών από το αγαθό της εκπαίδευσης είναι σίγουρο αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής.
Το εγχείρημα της διαφοροποίησης των προγραμμάτων ξεκίνησε με τα αποκαλούμενα «Πιλοτικά Ολοήμερα  Σχολεία» Δημοτικής εκπαίδευσης, καθώς και τα «Ολοήμερα Νηπιαγωγεία».
Σχολεία που λειτουργούν πέρα από το καθορισμένο ωράριο (έως τις 4.00 μ.μ.) με διττό σκοπό τη διευκόλυνση των εργαζόμενων γονιών στο φόντο της χειροτέρευσης των εργασιακών τους σχέσεων (π.χ. κατάργηση οχταώρου) και την ενίσχυση του σχολικού προγράμματος με τις πρόσθετες δεξιότητες (που απαιτεί η «οικονομία της αγοράς» .)
Σύμφωνα με το Ν.2525/97,  για το καθεστώς λειτουργίας των σχολείων αυτών, αν και υπάγονται στο ΥΠΕΠΘ, επιμερίζεται  στο κράτος, την Τ.Α. και τους γονείς η εξασφάλιση των προϋποθέσεων λειτουργίας τους.
Επειδή όμως η τριμερής αυτή ευθύνη ξεκινά από τη στιγμή που το κράτος θα έχει εξασφαλίσει μια στοιχειώδη υποδομή και έναν ελάχιστο αριθμό εκπαιδευτικών, των οποίων το κόστος δεν είναι καθόλου διατεθειμένο να αναλάβει, η «μεγαλόπνοη ιδέα» του «Πιλοτικού Ολοήμερου Σχολείου» έχει ελάχιστα προχωρήσει.
Στη θέση τους προωθείται μια φθηνότερη εκδοχή τους, τα λεγόμενα «Σχολεία Διευρυμένου Ωραρίου». Τέτοια σχολεία εννοεί ο Υπουργός που πρόσφατα εξάγγειλε διεύρυνση του θεσμού των «Ολοήμερων σχολείων». Μάλιστα με κατεπείγουσα και πρόσφατη εγκύκλιο που έφτασε στα σχολεία μας, οι γονείς καλούνται να δηλώσουν από τώρα αν προτίθενται να στείλουν τα παιδιά τους στο «Ολοήμερο», ενώ ο όρος της εργασίας και των δύο γονέων έχει απαλειφθεί.
Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση προωθεί τον σημερινό τύπο «Ολοήμερου Σχολείου», σε αντικατάσταση του Δημοτικού Σχολείου που γνωρίζαμε μέχρι σήμερα.

Για τι σχολεία όμως πρόκειται;
Στην πραγματικότητα πρόκειται για σχολεία «στάθμευσης» των μαθητών, όπου πρώτα αποφασίζεται η διάρκεια λειτουργίας τους και μετά καλύπτεται το περιεχόμενό τους με ό,τι προκύψει (!!!).
Έτσι λοιπόν, σα να μην είναι αρκετό το ότι μετά τη λήξη του ασυνάρτητου και εξοντωτικού προγράμματος  οι γονείς παραλαμβάνουν τα παιδιά τους κυριολεκτικά «διαλυμένα» και κουρασμένα, έχουν ταυτόχρονα  καταβάλλει  σ’ αυτό και τον οβολό τους, είτε μέσω της άμεσης συνεισφοράς τους στη μισθοδοσία των ωρομισθίων εκπαιδευτικών, είτε όταν, βάσει των σχετικών εγκυκλίων του ΥΠΕΠΘ, καλούνται να πληρώσουν το αντίτιμο τουλάχιστο 800 δρχ. ημερησίως σε περίπτωση σίτισης των μαθητών από τα διάφορα  κέτερινκ κτλ.
Είναι φανερό ότι τα παραπάνω προγράμματα θα πάψουν να χρηματοδοτούνται από τα κοινοτικά κονδύλια κάποια στιγμή και όλο το κόστος λειτουργίας θα μετατοπιστεί στους γονείς και δημότες.
Δεν είναι μόνο οικονομικό όμως το πρόβλημα είναι βαθύτατα κοινωνικό. Έτσι, σύμφωνα με όσα προαναφέρθηκαν, προκύπτει μία ακόμη αξιοσημείωτη, αν και προς το παρόν άδηλη πλευρά του πειράματος των «Ολοήμερων»: Το σχολικό πρόγραμμα ξεκινώντας από το Δημοτικό  θα διχοτομείται σταδιακά στη βάση δύο ζωνών μαθημάτων, της «υποχρεωτικής» και της «ελεύθερης». 
Η πρώτη ζώνη θα αποτελείται από ένα βασικό και υπαγορευμένο «κεντρικό» κορμό μαθημάτων, η δε συμπληρωματική θα διαφοροποιείται «τοπικά» (εντός ενός ευρύτερου αλλά προκαθορισμένου πλαισίου), σε ευθεία αντιστοιχία με την οικονομική δυνατότητα και επομένως την ταξική  σύνθεση των μαθητών.
Δε χρειάζεται περισσότερη ανάλυση, για να καταλάβει κανείς τι είδους γνώσεις και τι περιεχόμενο μαθημάτων θα μπορούν να «αγοράζουν» οι γονείς των μαθητών, με βάσει τις αντικειμενικές αλλά και τις υποκειμενικές τους δυνατότητες και προσδοκίες, έτσι που, χωρίς να το καταλάβουν οι ίδιοι, σταδιακά να συμβάλλουν όλο και περισσότερο στη διεύρυνση του κοινωνικο-μορφωτικού  χάσματος.
Η θεσμοθέτηση της διαδικασίας αξιολόγησης της σχολικής μονάδας με κριτήριο τις επιδόσεις των μαθητών και η σύνδεση αξιολόγησης και κρατικής χρηματοδότησης, θα επιτείνουν τη διαφοροποίηση του προγράμματος και την ταξική κατηγοριοποίηση των σχολείων. Με πρόσθετα μέτρα, που κατά καιρούς έχουν δημοσιοποιηθεί, όπως η ελεύθερη επιλογή του σχολείου και η καθιέρωση του συστήματος τοπικής πρόσληψης των εκπαιδευτικών, θα ενθαρρυνθεί και θα ενισχυθεί η συγκέντρωση των «καλύτερων» μαθητών και εκπαιδευτικών σε λίγα και επίλεκτα σχολεία.
Ήδη, με σχετική εγκύκλιο του ΥΠΕΠΘ, η οποία υπογράφεται από τον Υφυπουργό κ. Γκεσούλη, επιχειρείται τόσο η ελαστικοποίηση του εργασιακού ωραρίου των εκπαιδευτικών, ώστε να προσαρμοστεί στο ωράριο λειτουργίας των «Ολοήμερων» (7 π.μ. – 4 μ.μ.), όσο και η κατάργηση των διοικητικών ορίων των σχολείων. Ειδικότερα και στο όνομα εξοικονόμησης πόρων, επιχειρείται η «κάλυψη» των αναγκών των «Ολοήμερων» σε εκπαιδευτικό προσωπικό από τους ήδη υπηρετούντες (συγχωνεύσεις, καταργήσεις, υποβαθμίσεις), χωρίς νέες προσλήψεις.
Ταυτόχρονα οι Διευθυντές των σχολείων καλούνται να συγκροτήσουν τμήματα με 30 μαθητές (αφού, σύμφωνα με την παιδαγωγική αντίληψη του Υφυπουργού, τα ολιγομελή τμήματα είναι αντιπαιδαγωγικά), ενώ αν οι μαθητές είναι περισσότεροι από 30, τότε, αντί να τοποθετηθεί επιπλέον εκπαιδευτικός, οι πλεονάζοντες μαθητές υποχρεώνονται να αναζητήσουν άλλο σχολείο της περιοχής που διαθέτει τμήματα με λιγότερους από 30 μαθητές, ώστε να συμπληρωθεί κι εκεί ο παραπάνω αριθμός μαθητών.
Είναι σαφές ότι κάτι τέτοιο (το οποίο είναι παράνομο με βάση την ισχύουσα νομοθεσία) καταργεί στην πράξη τα διοικητικά όρια των σχολείων και καλλιεργεί το έδαφος για την εισαγωγή της ελεύθερης επιλογής σχολείου στην πορεία υλοποίησης της αξιολόγησης των σχολικών μονάδων και της ταξικής κατηγοριοποίησης των σχολείων.
Τέλος και με το πρόσχημα της προσαρμογής του εκπαιδευτικού προγράμματος στις τοπικές ιδιαιτερότητες, θα επεκταθεί η διασύνδεση των σχολείων με τις επιχειρήσεις με σκοπό την απ’ ευθείας παρέμβασή τους στο περιεχόμενο του σχολείου και την καλλιέργεια της «επιχειρηματικής κουλτούρας» στους μαθητές, ως προϋπόθεση του εθισμού τους με τις νέες ανθρωποβόρες συνθήκες απασχόλησης και ζωής.
Ήδη η υλοποίηση αυτής της κατεύθυνσης περνάει μέσα από τα «σχολεία δεύτερης ευκαιρίας», την «ευέλικτη ζώνη» και τα διάφορα χρηματοδοτούμενα από την ΕΕ πιλοτικά προγράμματα – π.χ. «αγωγή του καταναλωτή» με βασικό εισηγητή εταιρείες τροφίμων, «αγωγή υγείας» από εταιρείες οδοντόκρεμας κ.ά. με τελευταίο το πρόγραμμα  «Νεολαία και Επιχειρηματικότητα», που επιχειρεί να εμποτίσει τα ιδανικά της αστικής τάξης στη συνείδηση της αυριανής εργατικής τάξης, των παιδιών των λαϊκών οικογενειών.
Για όλους αυτούς τους λόγους λέμε όχι στη λειτουργία του Δημοτικού Σχολείου και του Νηπιαγωγείου σε ανταποδοτική βάση, στην καταστρατήγηση των εργασιακών σχέσεων και στη διαμόρφωση υποτελών πολιτών, μέσα από το νέου τύπου σχολείο που προωθεί το λεγόμενο «Ολοήμερο Σχολείο».

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ:
* Ενιαίο 12χρονο Βασικό Υποχρεωτικό Σχολείο για όλους, Δημόσιο και Δωρεάν, που θα ολοκληρώνει τη διαπαιδαγωγητική εργασία του, χωρίς ανάγκη πρόσθετων μαθημάτων και θα οργανώνει τη διανοητική, συναισθηματική και κοινωνική ζωή των μαθητών.
* Καθιέρωση δίχρονης υποχρεωτικής δημόσιας και δωρεάν προσχολικής αγωγής.
* Κατάργηση του νόμου 2986/2002 για την αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου και των σχολικών μονάδων.
* Άρση του «Καθηκοντολογίου».
* Κάλυψη του συνόλου των εκπαιδευτικών αναγκών από τον Κρατικό Προϋπολογισμό και αύξηση των εκπαιδευτικών δαπανών στο 15%, για την κατάργηση κάθε μορφής ιδιωτικοποίησης, άμεσης ή έμμεσης.
* Κατάργηση του θεσμού του ωρομισθίου. Όχι στην ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, μόνιμη και σταθερή εργασία για όλους.
* Εξίσωση του διδακτικού ωραρίου των εκπαιδευτικών της πρωτοβάθμιας με αυτό των εκπαιδευτικών της δευτεροβάθμιας.

ΜΑΗΣ  2003