ΡΕΞ: Όσα δε φτάνει η αλεπού..
Του Γιάννη Χαλλιορή
Δημοτικού Συμβούλου
Επικεφαλής της ΝΕΑΣ ΑΝΤΙΛΗΨΗΣ
Του Γιάννη Χαλλιορή
Δημοτικού Συμβούλου
Επικεφαλής της ΝΕΑΣ ΑΝΤΙΛΗΨΗΣ
Γιατί άραγε «πανηγυρίζει» η δημοτική αρχή αναφερόμενη στις εξελίξεις που σχεδιάζει για το ΡΕΞ; Μήπως επιδιώκει να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη από τις πραγματικές διαστάσεις του θέματος;
Σήμερα ένας σχεδιασμός, που χρονολογείται σε βάθος τετραετιών, στις οποίες μάλιστα θήτευσαν Δήμαρχοι προερχόμενοι από διαφορετικούς κομματικούς χώρους, ανατρέπεται αβασάνιστα, εν μια νυκτί, χωρίς να έχει προηγηθεί καμία σχετική διαβούλευση ή προγραμματική εξαγγελία.
Το 1999 το Υπουργείο Πολιτισμού, με χρήματα του Έλληνα φορολογούμενου, ικανοποιώντας ένα πάγιο τοπικό αίτημα, προχώρησε στη αγορά του Κινηματοθέατρου ΡΕΞ. Στη συνέχεια, το 2000, μέσω της Κτηματικής Εταιρείας του Δημοσίου, παραχώρησε τη χρήση του στο Δήμο Χίου. Οι όροι σαφείς και περιοριστικοί προέβλεπαν, μεταξύ άλλων, τη δημιουργία χώρου Πολιτιστικών δραστηριοτήτων, την απαγόρευση στέγασης δημοτικών υπηρεσιών, αποκλειόμενης, ρητά, κάθε εκμετάλλευσης από ιδιωτικοοικονομικά συμφέροντα.
Η αρχή Μεννή, παραβιάζοντας τα συμφωνηθέντα στέγασε τη Δημοτική Αστυνομία, η οποία εξακολουθεί και σήμερα να βρίσκεται στον ίδιο χώρο, και εκπόνησε μελέτη για την αξιοποίηση του ακινήτου.
Και ενώ η μελέτη αυτή ολοκληρώθηκε ο Δήμαρχος Χίου κ. Βρουλής κινείται παρασκηνιακά για να αποτινάξει από πάνω του, ως «βάρος», το ακίνητο. Επικαλούμενος το «απαγορευτικό κόστος» προτιμά στην ουσία να επιστρέψει το ΡΕΞ στην Κτηματική Εταιρεία, μέσω ιδιώτη! Επιδιώκει παρασκηνιακά να αλλάξει τους όρους του παραχωρητηρίου, αψηφώντας ότι με τον τρόπο αυτό ο Δήμος αποποιείται όχι μόνο τη χρήση του κτηρίου, αλλά και κάθε έσοδο από αυτό.
Σήμερα ένας σχεδιασμός, που χρονολογείται σε βάθος τετραετιών, στις οποίες μάλιστα θήτευσαν Δήμαρχοι προερχόμενοι από διαφορετικούς κομματικούς χώρους, ανατρέπεται αβασάνιστα, εν μια νυκτί, χωρίς να έχει προηγηθεί καμία σχετική διαβούλευση ή προγραμματική εξαγγελία.
Το 1999 το Υπουργείο Πολιτισμού, με χρήματα του Έλληνα φορολογούμενου, ικανοποιώντας ένα πάγιο τοπικό αίτημα, προχώρησε στη αγορά του Κινηματοθέατρου ΡΕΞ. Στη συνέχεια, το 2000, μέσω της Κτηματικής Εταιρείας του Δημοσίου, παραχώρησε τη χρήση του στο Δήμο Χίου. Οι όροι σαφείς και περιοριστικοί προέβλεπαν, μεταξύ άλλων, τη δημιουργία χώρου Πολιτιστικών δραστηριοτήτων, την απαγόρευση στέγασης δημοτικών υπηρεσιών, αποκλειόμενης, ρητά, κάθε εκμετάλλευσης από ιδιωτικοοικονομικά συμφέροντα.
Η αρχή Μεννή, παραβιάζοντας τα συμφωνηθέντα στέγασε τη Δημοτική Αστυνομία, η οποία εξακολουθεί και σήμερα να βρίσκεται στον ίδιο χώρο, και εκπόνησε μελέτη για την αξιοποίηση του ακινήτου.
Και ενώ η μελέτη αυτή ολοκληρώθηκε ο Δήμαρχος Χίου κ. Βρουλής κινείται παρασκηνιακά για να αποτινάξει από πάνω του, ως «βάρος», το ακίνητο. Επικαλούμενος το «απαγορευτικό κόστος» προτιμά στην ουσία να επιστρέψει το ΡΕΞ στην Κτηματική Εταιρεία, μέσω ιδιώτη! Επιδιώκει παρασκηνιακά να αλλάξει τους όρους του παραχωρητηρίου, αψηφώντας ότι με τον τρόπο αυτό ο Δήμος αποποιείται όχι μόνο τη χρήση του κτηρίου, αλλά και κάθε έσοδο από αυτό.
Με λίγα λόγια δημόσια περιουσία που παραχωρήθηκε στο λαό της Χίου επιστρέφει στον κύριό της, λόγω αδυναμίας της δημοτικής αρχής Βρουλή να οραματιστεί, να σχεδιάσει και να διεκδικήσει αποτελεσματικά. Αυτή είναι η ουσία και αυτό το μήνυμα προσπαθεί κάτω από τους «πανηγυρισμούς» να κρύψει η δημοτική αρχή. Αλήθεια, πότε διεκδίκησε πόρους ο Δήμαρχος, πότε πίεσε τους αρμόδιους, πότε τον είδαμε να κινητοποιεί ευρύτερες δυνάμεις για την επίτευξη κοινών στόχων;
Έτσι, μέσα και από μια «φοβική» διαχειριστική νοοτροπία, αναδεικνύεται, για μια ακόμα φορά, το ύψος της εμπνευσμένης προσφοράς του ζεύγους Ξυλά, για τη Χίο. Άραγε, ποιος φορέας, κρατικός ή δημοτικός θα μας θωράκιζε ως κοινωνία και θα μας προίκιζε αν δεν υπήρχε η αγαθή μας τύχη, με τη μορφή του ΟΜΗΡΕΙΟΥ;
Την εύλογη απάντηση μας την δίνουν οι σχεδιασμοί της δημοτικής αρχής για το ΡΕΞ. Να γιατί κανείς δε δικαιούται να πανηγυρίζει ή να είναι περήφανος για τις διαφαινόμενες εξελίξεις.
Και βέβαια μέσα από αυτούς τους χειρισμούς ξεδιπλώνονται στη λεπτομέρειά τους η προχειρότητα, η έλλειψη γενικότερου σχεδίου για την περιοχή του Κάστρου, η αδυναμία στη διεκδίκηση, η ατολμία.
Έτσι, στην περίπτωση του ΡΕΞ, η δημοτική αρχή ακολουθεί πιστά αυτό που ο λαός μας εννοεί, όταν λεει: «όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια». Φαίνεται ότι τα δύσκολα και μεγάλα μπορούν, για αυτούς, να περιμένουν…
Στον αντίποδα η ΝΕΑ ΑΝΤΙΛΗΨΗ συνειδητοποιεί τις ανάγκες αποδέχεται τα μηνύματα και απαντά στις προκλήσεις των καιρών. Θα συνεχίσει να δίνει τη μάχη της, στοχεύοντας να αποτρέψει ή να περιορίσει τις προδιαγραφόμενες αρνητικές εξελίξεις στο Δήμο, ενεργοποιώντας παράλληλα τα ανακλαστικά κοινωνικών δυνάμεων που είναι σε θέση να επιτύχουν την ποιοτική αλλαγή, σε όλα τα επίπεδα.
Διαφήμιση