{fnc titlos}
“Άρωμα μαστίχας” τιτλοφορείται το 6σελιδο αφιέρωμα στα Μεστά της Χίου που φιλοξενείται στο ένθετο περιοδικό Γεωτρόπιο της εφημερίδα Ελευθεροτυπία (φύλλο 9 Νοεμβρίου 2002).
“Σμιλεμένα, λες, από υλικό που “χτίζονται” τα ταξιδιάρικα όνειρα, τα Μεστά, το αγέρωχο Μαστιχοχώρι της Χίου, αιώνες τώρα χαράζουν τη δική τους πορεία, άλλοτε αναχαιτίζοντας αδίστακτους πειρατές κι άλλοτε “κουρσεύοντας” την καρδιά των επίδοξων κατακτητών με την πλανεύτρα ομορφιά τους…”, σημειώνει στο πρόλογο του άρθρου της η Ιωάννα Παραβάλου που το στολίζει με υπέροχες φωτογραφίες.
Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται στην ονομασία των Μεστών, όπου όπως σημειώνει μεταξύ αυτών μια “υποστηρίζει ότι προέρχεται από τη βυζαντινή λέξη “μεστός”, που σημαίνει “σκληρός, αλλά και γεμάτος ώριμος, πλήρης, αυτάρκης”. Μία άλλη στηρίζεται στην παραφθορά της λέξης βεστά σε μεστά (“βεστάς” ήταν ο υπεύθυνος ιματισμού του αυτοκράτορα και “βεσταρχάτον” ήταν το τιμάριο γης που έδινε τιμητικά ο αυτοκράτορας στο βεστάρχη). Υπάρχει, όμως, και μια άλλη, ίσως πιο λογική άποψη: ατά τη διάρκεια των βυζαντινών χρόνων (327- 1346 μ.Χ.), στις αρχές περίπου του 8ου αιώνα, υπήρχαν στην περιοχή αυτή εννιά χωριουδάκια (Κάτω Χωριό, Κατελύματα, Παλιόσπιτα, Πηγή, Σαμαρίτα, Σκαλιά, Σκύλια, Τρύπανος και Ζηλά). Οι κάτοικοι τους, επειδή δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν τις συνεχείς επιδρομές των Αράβων πειρατών, αποφάσισαν, με την καθοδήγηση κα τη βοήθεια των Βυζαντινών, να ενωθούν σε ένα καλά οχυρωμένο χωριό, με κύριο σκοπό την ομαδική άμυνα. Η απόφασή τους να συνεργαστούν και να ενωθούν για τον κοινό σκοπό ήταν τόσο σοφή και μεστωμένη (ώριμη), γι αυτό το σκοπό και το μέρος που διάλεξαν για να χτίσουν το νέο χωριό τους το ονόμασαν Μεστά”, σημειώνεται στο άρθρο.
Στο αφορά τον επίλογο του άρθρου της η Ιωάννα Παραβάλου μιλά για τη δύναμη ψυχής των κατοίκων αυτού του τόπου:
“Χαρούμενοι και γλεντζέδες άνθρωποι, οι Μεστούσοι ζουν και ανασαίνουν το σήμερα, ομορφαίνοντας και φροντίζοντας το χωριό τους, αναπολώντας με νοσταλγία τα παλιά. Σου μιλούν με ενθουσιασμό για έθιμα παλιά, όπως τα “έγερμα” (βοήθεια στο χτίσιμο σπιτιού), τον “Αγά” (αποκριάτικο έθιμο), την “πατρικάδα”, της “Δανεικαριές” κ.ά., ή πιο καινούργια, όπως τη Γιορτή των Ψαράδων και τη Γιορτή της Σούμας.
“Το πιο σημαντικό απ’ όλα, όμως, είναι πως όσα κι αν πέρασε ο πολύπαθος τούτος τόπος για να επιβιώσει, ποτέ δεν έπαψε να ζει, χάρη στη δύναμη της ψυχής, την αισιοδοξία και την αγάπη των ανθρώπων του.
“Από το χθες ως το σήμερα, εξακολουθεί με μεστωμένη, ώριμη σκέψη να συνεργάζεται για την προκοπή του, ενωμένος στις καλές και δύσκολες στιγμές… όπως παλιά…”!
Διαφήμιση
