Δίκτυο “εθνικών οδών” με επιβατηγά – οχηματαγωγά πλοία εισηγείται εγκύκλιος της Ευρωπαϊκής Ενωσης για τις άγονες γραμμές όπως δημοσιεύται στο ακόλουθο άρθρο στο site της “ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗΣ”.
Με την εγκύκλιο αυτή δίνεται το “πράσινο φως” στο Υπουργείου Αιγαίου για να εφαρμόσει το σχέδιο σύνδεσης των νησιών.
“Η ΘΑΛΑΣΣΙΑ μετακίνηση επιβατών και αγαθών είναι ζωτικής σημασίας για τους κατοίκους των νησιών της Ευρώπης, και γι’ αυτό το λόγο μία ειδική δεσμίδα νόμων προβλέφθηκε για να προστατέψει μερικές από τις θαλάσσιες γραμμές εκείνες, που δεν εξυπηρετούνται επαρκώς από την αγορά”, αναφέρει χαρακτηριστικά η νέα εγκύκλιος της Ευρωπαϊκής Ένωσης σχετικά με την εφαρμογή του κανονισμού 3577/92 για το cabotage, που αφορά και το νέο καθεστώς των συμβάσεων για τις άγονες γραμμές.
Στην εγκύκλιο η οποία δίνει το “πράσινο φως” στο υπουργείο Αιγαίου για την υλοποίηση του σχεδίου για τη δημιουργία, σταδιακά, ενός δικτύου “εθνικών οδών” με επιβατηγά – οχηματαγωγά πλοία με στόχο την πλήρη κάλυψη των συγκοινωνιακών αναγκών των άγονων γραμμών των νησιών του Αιγαίου, αναφέρονται και τα εξής:
“Ο Κανονισμός προσφέρει στα κράτη – μέλη ένα πλαίσιο να οργανώσουν με συμβατό τρόπο την επέμβαση της αγοράς, μέσω περιορισμών για την πρόσβαση της αγοράς ή τη χρηματοδότηση που αφορά τις υποχρεώσεις περί δημόσιων συγκοινωνιών των θαλάσσιων υπηρεσιών. Σκοπός αυτού του Αποσπάσματος είναι να αποσαφηνίσει περαιτέρω, όπου είναι απαραίτητο, τις συνθήκες που έχουν θεσπιστεί από τον Κανονισμό, με στόχο η δημόσια επέμβαση να καταστεί συμβατή με τους γενικούς όρους της Συνθήκης”.
Διάρκεια των συμβάσεων
“Ο Κανονισμός δεν θέτει οποιαδήποτε μέγιστη διάρκεια για τις συμβάσεις περί δημόσιων συγκοινωνιών. Ωστόσο, από τα Άρθρα 1 και 4 του Κανονισμού προκύπτει ότι οι συμβάσεις πρέπει να έχουν ελάχιστη διάρκεια, ώστε να επιτρέπουν την ομαλή και ανοικτή διερεύνηση της αγοράς”, επισημαίνεται στην εγκύκλιο και τονίζεται
“Με σκοπό τη συμμόρφωση προς την αρχή της αναλογικότητας σε οποιαδήποτε επέμβαση στην αγορά, θα πρέπει να επιλεγεί η φόρμουλα, που να ανταποκρίνεται όσο το δυνατόν πιο καίρια στις ουσιαστικές συγκοινωνιακές ανάγκες. Για τη λειτουργία κάθε γραμμής θα έπρεπε να δίνεται η δυνατότητα σε όλους τους πλοιοκτήτες της Ένωσης να υποβάλουν συμμετοχή. Κατά την άποψη της Επιτροπής, μία σύμβαση για περίοδο μεγαλύτερη των 6 ετών συνήθως δεν προσκρούει στην προϋπόθεση της αναλογικότητας”.
Η περίπτωση των “μικρών νησιών”
Όσον αφορά τα “μικρά νησιά” σύμφωνα με την εγκύκλιο προβλέπεται: “Η προσοχή της Επιτροπής έχει εστιασθεί στο γεγονός ότι δυσκίνητες διαδικασίες υπαγωγής των συμβάσεων δημόσιων συγκοινωνιών στο θαλάσσιο τομέα είναι υπερβολικά πολύπλοκες, όταν αφορούν την οργάνωση υπηρεσιών για μικρά νησιά, τα οποία συνήθως προσελκύουν το ενδιαφέρον τοπικών αναδόχων.
Με σκοπό το συμβιβασμό αυτής της ιδιαιτερότητας με την ανάγκη συμμόρφωσης με τις αρχές της διαφάνειας και των μη διακρίσεων -που μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω ανοικτών, δίκαιων και χωρίς διακρίσεις διαδικασιών ανάθεσης- η Επιτροπή έχει την άποψη χωρίς να θίγονται οι κοινοτικοί κανονισμοί περί προμηθειών, ότι η επιλογή κατάλληλου αναδόχου που θα αναλάβει να εξυπηρετεί ένα μικρό νησί θα πρέπει να διευθετηθεί ύστερα από απλή πρόσκληση για εκδήλωση ενδιαφέροντος, χωρίς επίσημη προσφορά, με την προϋπόθεση ότι εξασφαλίζεται η ανακοίνωση της υπηρεσίας σε όλη την Ένωση, κάτι που οργανώνεται πολύ εύκολα. Η Επιτροπή έχει την άποψη ότι μεγαλύτερη διάρκεια των συμβάσεων, για 12 χρόνια, θα μπορούσε να γίνει αποδεκτή”, και προσθέτει:
“Για τον σκοπό αυτής της Ανακοίνωσης, η εμπειρία -και ιδίως μία μελέτη που διεξήχθη εκ μέρους της Επιτροπής- δείχνει ότι ως “μικρά νησιά” πρέπει να εννοηθούν τα νησιά, όπου ο συνολικός αριθμός των επιβατών που διακινούνται μέσω θαλάσσης προς και από το νησί είναι περίπου 100.000 ή μικρότερος.
Το κατώτατο όριο
Σε ό,τι αφορά πιο απομακρυσμένες περιοχές, αυτό το κατώτατο όριο ισχύει μόνο για εμπόριο μέσα στην περιοχή (και όχι για εμπόριο μεταξύ ενός απομακρυσμένου νησιού και της ηπειρωτικής χώρας)”, ενώ καταλήγει υπογραμμίζοντας:
“Οι απλοποιημένοι κανόνες μπορούν κατ’ αρχήν να αφορούν τη διακίνηση με συμβάσεις περί δημόσιων συγκοινωνιών, επιβατών και αγαθών προς και από ένα “μικρό νησί”. Ωστόσο, η εμπορία αγαθών -που φυσιολογικά μπορεί να οργανωθεί κάτω από συνθήκες ανταγωνισμού- θα πρέπει να εξαιρείται όπου υπάρχει κίνδυνος αδικαιολόγητης οικονομικής σύνθλιψης της αγοράς. Όπου ο ίδιος ανάδοχος εξυπηρετεί περισσότερα μικρά νησιά, ο συνολικός αριθμός των επιβατών που διακινούνται από τον ίδιο ανάδοχο στο πλαίσιο των δημόσιων συγκοινωνιών, λαμβάνεται υπ’ όψιν όταν ορίζεται το πότε επιτυγχάνεται το κατώτατο αυτό όριο”.
