Ομογένεια: 37η Κληρικολαϊκή: Συνέντευξη Αρχιεπισκόπου Δημητρίου

ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ.- Τους οραματισμούς του για το έργο που πρέπει να επιτελέσουν οι Ελληνορθόδοξες Κοινότητες της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αμερικής και τη φροντίδα που θα πρέπει να επιδειχθεί στην οικογένεια, αναπτύσσει ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Δημήτριος, στην συνέντευξη που παραχώρησε προς την GreekNews, με την ευκαιρία της 37ης Κληρικολαϊκής Συνέλευσης, που διεξάγεται στη Νέα Υόρκη από τις 26-30 Ιουλίου.

Ο κ. Δημήτριος διαπιστώνει ότι έχει σημειωθεί σημαντική πρόοδος στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα των εκκλησιαστικών μας πραγμάτων και σε τομείς όπως, η Θεολογική Σχολή, οι χειροτονίες νέων ιερέων, η αύξηση των μελών της Ηγεσίας των 100 και η δημιουργία του νέου θεσμού για προώθηση της Πίστης, της Ορθοδοξίας και του Πολιτισμού. Ως στοιχείο προόδου θεωρεί τον νέο καταστατικό χάρτη της Αρχιεπισκοπής.
Ο κ. Δημήτριος απαντά στις ερωτήσεις μας για την Κορόνα, τους Ομοιόμορφους Κανονισμούς Λειτουργίας των Κοινοτήτων και την κρίση στις σχέσεις Πατριαρχείου – Εκκλησίας της Ελλάδας, όπου επισημαίνει ότι η απόφασή του να υπογράψει την απόφαση για την διακοπή της κοινωνίας με τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο ως ορθή.

Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Ε.Σεβασμιώτατε, σας ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου δίνετε.

Αυτή θα είναι η τρίτη Κληρικολαϊκή Συνέλευσή σας, τι πρόοδο μπορείτε να αναφέρετε σχετικά με τις υποθέσεις της Αρχιεπισκοπής μας από την Ενθρόνισή σας;

A. Πολλά πράγματα συμβαίνουν. Είμαστε σε μια συνεχή ανάπτυξη, σε μια συνεχή προοδευτική πορεία, όπως συμβαίνει με την Εκκλησία. Για να γίνω πιο σαφής μπορούμε πρώτα να μιλήσουμε για μια ατμόσφαιρα πιο σταθερή, ειρηνική και μια ευκαιρία για θετική εργασία που έχει εδραιωθεί.

Δεύτερον, αυτή την περίοδο βιώνουμε μια συνεχή ανάπτυξη στο επίπεδο των κοινοτήτων, χτίζοντας ή ανακαινίζοντας εκκλησίες, κοινοτικά κέντρα, σχολεία. Είναι μια τρομερή ενέργεια σε αυτό το επίπεδο.

Τρίτον, μπορούμε επίσης να μιλήσουμε για μια ανάπτυξη αναφορικά με το Ελληνικό Κολέγιο και ιδιαίτερα τη Θεολογική Σχολή, το οποίο είναι πολύ σημαντικό γιατί χρειαζόμαστε ιερείς. Μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει μια σταθερή αύξηση στον αριθμό των σπουδαστών. Αυτή τη στιγμή έχουμε 120 μαθητές στη Θεολογική Σχολή, οι περισσότεροι είναι υποψήφιοι για την ιεροσύνη, και αυτό είναι πολύ σημαντικό αν κάποιος αναλογιστεί ότι σήμερα οι μη Ορθόδοξες θεολογικές σχολές και τα ιεροδιδασκαλεία, παρουσιάζουν μια υποβαθμισμένη εικόνα σχετικά με τον αριθμό νέων υποψηφίων.

Επίσης κατά τη διάρκεια αυτών των χρόνων έχουμε έναν αυξημένο αριθμό χειροτονιών στην ιεροσύνη. Για παράδειγμα, κατά τη διάρκεια του 2000 και 2002 είχαμε 18 χειροτονίες στην ιεροσύνη, ενώ μεταξύ του 2002 και 2004 είχαμε 24 και 5 εκκρεμείς.

Μπορώ να αναφέρω και ένα τέταρτο σημείο, το νέο Καταστατικό της Αρχιεπισκοπής. Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο δουλεύαμε πάνω στις ρυθμίσεις που συσχετίζονται με αυτό. Οι ρυθμίσεις θα συζητηθούν στη Κληρικολαϊκή.

Θα μπορούσα επίσης να αναφέρω μια πρόοδο σε σχέση με τη συνεργασία, πιο στενή και περισσότερο ουσιαστική συνεργασία μεταξύ των μελών της SCOBA, προάγοντας τη διορθόδοξη ενότητα.

Υπάρχουν επίσης στοιχεία προόδου στον τομέα της Ηγεσίας των 100, όπου έχουμε μια πολλή δραματική αλλαγή κατά τη διάρκεια των τελευταίων πέντε χρόνων. Από τριακόσια μέλη το 2000, σε περίπου εξακόσια σήμερα. Αυτό το φαινόμενο που παρουσιάζεται φανερώνει εμπιστοσύνη στην Εκκλησία. Επίσης υπάρχει ένας νέος θεσμός που ονομάζεται «Επιχορήγηση Πίστης για την Ορθοδοξία και τον Ελληνισμό». Έχουμε ήδη χορηγία από έναν περιορισμένο αριθμό ανθρώπων που φτάνει τα 25 εκατομμύρια δολάρια.

Αυτά είναι μερικά στοιχεία που μπορώ να αναφέρω μεταξύ άλλων.

ΚΤΙΖΟΝΤΑΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ

Ε. Πιο είναι το κυρίως θέμα που θα θέλατε να εστιάσουν την προσοχή τους οι εκπρόσωποι κατά τη διάρκεια της Συνέλευσης;

Α. Το θέμα της Κληρικολαϊκής είναι «Κτίζουμε Κοινότητες Πίστεως και Αγάπης: Ορθόδοξος Ενορία εν Λατρεία και Διακονία». Είναι προφανές εδώ ότι η έμφαση είναι στην ενορία, στην κοινότητα. Αυτό που θα θέλαμε να δούμε είναι η κοινότητα, η ενορία να γίνει πιο δυνατή σε πίστη, αγάπη, λατρεία και διακονία.

Τώρα η κοινότητα είναι μια οντότητα η οποία για να μπορεί πραγματικά να λειτουργεί σωστά και να αναπτυχθεί, χρειάζονται τρία βασικά στοιχεία: πρώτον, έναν ισχυρό στοιχείο εκπαίδευσης. Υπάρχει ανάγκη εκπαίδευσης. Και εννοώ θρησκευτική εκπαίδευση, εκπαίδευση στις ελληνικές μας παραδόσεις οι οποίες είναι η γλώσσα, η ιστορία και η πολιτιστική κληρονομιά. Με άλλα λόγια ελληνική παράδοση που είναι διεθνής, παγκόσμια, διαχρονική, αιώνια, στοιχεία τα οποία είναι η βάση του δυτικού πολιτισμού, σε θέματα δημοκρατίας, ελευθερίας, επιστήμης, γνώσης, τέχνης, κτλ.

Σίγουρα υπάρχει ανάγκη οι ενορίες να αποτελούν κέντρα ισχυρής εκπαίδευσης. Δεν μιλάω για το Κατηχητικό ή για τα παιδιά. Θέλω να πω ότι είναι καιρός να αναπτύξουμε περισσότερα για τους ενήλικες.

Η δεύτερον ανάγκη είναι η φροντίδα για την οικογένεια. Το οποίο σημαίνει ότι θέλουμε η ενορία να αποτελεί κέντρο ανάπτυξης μιάς υγιούς οικογένειας. Ένα κέντρο που θα αντιμετωπίζει τη μη-λειτουργική οικογένεια, την οικογένεια που βρίσκεται στο χείλος διαζυγίου, με την οικογένεια προβληματικών παιδιών, με την οικογένεια που έχει έναν γονιό, την οικογένεια του ιερωμένου.

Και τρίτον θα θέλαμε να δούμε τις ενορίες να αναπτύσσουν πνεύμα που να μας κάνει να μοιραζόμαστε αυτά που διαθέτουμε ως πίστη, ως οποιοδήποτε βοήθημα. Δηλαδή ανάπτυξη ιεραποστολικού και φιλανθρωπικού έργου. Πρέπει να τείνουμε το χέρι στους δικούς μας ανθρώπους που είναι κάπως απογοητευμένοι ή για κάποιο λόγο έχουν φύγει από τους κόλπους της Εκκλησίας. Στο κάτω-κάτω θεωρούμε δεδομένο τον μεγάλο αριθμό οικογενειών μεικτών γάμων, και εκεί χρειάζεται να πλησιάσουμε το μη-ορθόδοξο μέλος της οικογένειας με κάθε τρόπο. Οπότε αυτού του είδους την ιεραποστολική προσπάθεια του μοιράσματος, είναι το τρίτο στοιχείο που θα θέλαμε να δούμε οι κοινότητες να αναπτύσσουν.

ΚΟΡΟΝΑ

Ε. Θα ήθελα με αυτή την ευκαιρία του κεντρικού θέματος του συνεδρίου, και αυτών των στοιχείων που αναφέρατε, τι πήγε στραβά σε μια από τις κοινότητες, στην περίπτωση της Κορόνας. Έχουμε ένα μεγάλο πρόβλημα εκεί και ο κόσμος παραπονιέται ότι για επτά ή οκτώ χρόνια η Αρχιεπισκοπή αφήνει έναν ιερέα και αλλάζει τους προέδρους.

Α. Το πρόβλημα εδώ είναι η ανθρώπινη φύση. Η ανθρώπινη φύση είναι ένας πολύ σημαντικός παράγοντας. Ο άνθρωπος είναι φοβερά απρόβλεπτος, είναι πάρα πολύ ευάλωτος σε παραπλανητικούς χειρισμούς, ή άλλα πράγματα. Οπότε κάποιος πρέπει να είναι έτοιμος και η Εκκλησία είναι πάντα έτοιμη να αντιμετωπίσει τέτοιου είδους καταστάσεις.

Αναφερθήκατε στο ζήτημα της Κορόνας. Πώς γίνεται να υπάρχει μόνο μία ή δύο ή δέκα κοινότητες, από τις πάνω από 500, που παρουσιάζεται αυτού του είδους το πρόβλημα; Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει μια ιδιαιτερότητα σε αυτή την περίπτωση, υπάρχει κάτι ιδιόμορφο που να είναι η αιτία. Μπορεί να ήταν τα διοικητικά στοιχεία της κοινότητας, μπορεί να ήταν η ίδια η προσωπικότητα του ιερέα, ή μπορεί να ήταν και τα δύο. Μπορώ να σας πω για το ζήτημα της Κορόνα, έχουμε απ’ όσο γνωρίζω καταναλώσει πάρα πολύ χρόνο αντιμετωπίζοντας αυτό το θέμα. Δεν μας πειράζει να ξοδεύουμε χρόνο ώστε να βρούμε την καλύτερη λύση.

Ε. Ποιό είναι το κύριο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε ως Ελληνική Ορθόδοξος Εκκλησία στην Αμερική;

Α.Δεν θα πρέπει να μιλάμε για κύριο πρόβλημα, μπορεί να υπάρχουν περισσότερα και ίσως διαφοροποίηση από περιοχή σε περιοχή. Για παράδειγμα, μια κοινότητα στην Αστόρια μπορεί να έχει ένα είδους πρόβλημα το οποίο δεν είναι το ίδιο στην περίπτωση μιας κοινότητας των μεσοδυτικών πολιτειών όπου αυτό ίσως είναι εκεί εντελώς άγνωστο πολιτείες και αντίστροφα. Οπότε μπορεί να είναι αναρίθμητα πράγματα.

Σε μια περίπτωση, μπορεί να υπάρχει πρόβλημα αφομοίωσης. Μια δυσκολία από μέρους κάποιου νέου μετανάστη να μπορεί πραγματικά να αισθανθεί άνεση με το Αμερικάνικο περιβάλλον του, και γι’ αυτό αναπτύσσεται σε δύο επίπεδα, στο επίπεδο να κρατήσει την ταυτότητά του και την ίδια στιγμή να γίνει κομμάτι της ευρύτερης κοινότητας. Αυτό δεν είναι καθόλου πρόβλημα για την δεύτερη, τρίτη ή τέταρτη γενιά, αλλά είναι πρόβλημα της πρώτης γενιάς.

Επειτα το πρόβλημα αναγκών σε σχέση με ότι θεωρείται Ορθόδοξος τρόπος ζωής, Ορθόδοξη πνευματικότητα σε θέματα λατρείας, το οποίο παίρνει χρόνο, ακόμα και για την οικογένεια η οποία είναι Ελληνορθόδοξη. Μπορεί κάποιος να ζει έχοντας πρόβλημα περιορισμένου χρόνου και οι καταστάσεις της ζωής να μην επιτρέπουν στην οικογένεια να λειτουργήσεις κατάλληλα. Μετά υπάρχει ένα γενικότερο πρόβλημα πώς να συνδυάσεις την πολλή βαθιά, την πολλή λεπτομερή Ορθόδοξη πνευματικότητα με την πολλή τεχνοκρατική και υλιστικά προσδιορισμένη κοινωνία.

Επιπλέον υπάρχει το πρόβλημα να αντεπεξέλθεις με την πολλή ισχυρή μη-Ορθόδοξη παρουσία σε μερικές περιοχές. Μπορεί να υπάρχει μια πολλή μικρή Ελληνορθόδοξη κοινότητα, σε στιλ γκέτο, στη γειτονιά πολύ δυνατών μη-Ορθόδοξων Χριστιανικών κοινοτήτων. Αυτό μπορεί να δημιουργήσει ένα πρόβλημα δυσκολίας του πως να τους αντιμετωπίσεις, πως να κινηθείς σαν μειονότητα μιας μειονότητας μέσα σε ένα ισχυρό ετερόδοξο περιβάλλον.

Και επιτρέψτε μου να δώσε τέλος στο κατάλογο ερωτήσεων περί προβλημάτων, αναφέρονταν το όλο θέμα εκπαίδευσης και ανάπτυξης των παιδιών. Το άγχος των γονιών βλέποντας τα παιδιά τους να πηγαίνουν σε Αμερικάνικα σχολεία και να μη μπορούν να ελέγξουν την εξέλιξη, την ανάπτυξη, την γαλούχηση στην Ελληνορθόδοξη εκπαίδευσή τους. Οπότε, αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό θέμα και νομίζω ότι σαν Εκκλησία προσπαθούμε όσο είναι δυνατό, από τη μια μεριά να προσφέρουμε στους γονείς τα σωστά εργαλεία για την εκπαίδευση των παιδιών και από την άλλη μεριά την εκπαίδευση των παιδιών μέσω των Ελληνικών και της θρησκευτικής εκπαίδευσης στην ενορία τους.

ΤΟ ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟ

Ε. Σεβασμιώτατε, μερικοί άνθρωποι σας επικρίνουν που δεν τηρήσατε την υπόσχεσή σας στους εκπροσώπους στην Κληρικολαϊκή Συνέλευση στην Φιλαδέλφεια για το θέμα του Καταστατικού, είναι αλήθεια; Γνωρίζω ότι είναι μια μεγάλη διαδικασία που τελειώνει, αλλά νομίζετε ότι υποσχεθήκατε κάτι που δεν παραδώσατε;

Α. Μπορείτε να μου υπενθυμίσετε τι υποσχέθηκα;

Ε. Ζητήσατε να μην επιμείνουν σε ψηφοφορία γιατί θα σεβόσαστε την επίλυση και θα δουλεύατε προς αυτή την κατεύθυνση.

Α. Θυμάστε περί τίνος επρόκειτο; Ζητούσαν να έχουν το κείμενο του προσχεδίου του Καταστατικού. Αυτό ζητήθηκε στην Φιλαδέλφεια. Και τους είπα πολύ καθαρά, και επιμένω, αυτό που υποσχέθηκα είναι: Δεν μπορώ να σας δώσω μια απάντηση σαν υπεύθυνος Αρχιεπίσκοπος. Δεν μπορώ να σας δώσω ένα κείμενο το οποίο είναι απλώς προσχέδιο, και το οποίο θα μετατραπεί αύριο και μεθαύριο επειδή είναι σε αυτό το στάδιο της μετατροπής. Θα σας δώσω το κείμενο μόλις φτάσει σε κάποια στοιχειώδη μορφή η οποία έπειτα θα μπορεί να αποτελέσει τη βάση για συζήτηση. Αυτή ήταν η υπόσχεσή μου στη Φιλαδέλφεια. Ακολούθησε μια διαδικασία με συμμετοχή πολλών ανθρώπων, κληρικών και λαϊκών, με μια μεγάλη επιτροπή, τη μικτή επιτροπή από το Πατριαρχείο και την Αρχιεπισκοπική, και του Αρχιεπισκοπικού Συμβουλίου.

Τέλος όταν το Καταστατικό έγινε προσχέδιο με μια πιο σταθερή μορφή το παρουσιάσαμε ως το προτεινόμενο Καταστατικό σε όλες τις κοινότητες.

Οπότε η υπόσχεσή μου στους εκπροσώπους όχι μόνο τηρήθηκε, αλλά επεκτάθηκε και έφτασε στα χέρια κάθε μέλους της Εκκλησίας. Εστάλη σε κάθε κοινότητα, οπότε ο καθένας σχεδόν είχε γνώση. Κι όχι μόνο αυτό, ζητήσαμε γνώμες, σχόλια κ.ο.κ. Τα ταξινομήσαμε σε μερικές βασικές κατηγορίες και διανείμαμε τον κατάλογο σε όλους τους εκπροσώπους στην Κληρικολαϊκή Συνέλευση του Λος Άντζελες το 2002. Είχαμε μια ανοιχτή συζήτηση και στείλαμε στο Πατριαρχείο, πρώτα το κείμενο και δεύτερον όλες τις εισηγήσεις, προτάσεις και αποφάσεις της Συνέλευσης και τρίτον όλες τις εισηγήσεις και παρατηρήσεις των κοινοτήτων.

Ακόμα και το μικρότερο χαρτάκι που κατατέθηκε κατά τη διάρκεια της Συνέλευσης του Λος Άντζελες σχετικά με το θέμα του Καταστατικού εστάλη στο Πατριαρχείο. Το Πατριαρχείο δεν είχε ποτέ τόσο καθαρή εικόνα του ζητήματος του Καταστατικού. Επιπλέον δοθήκαν τα πρακτικά επτά ωρών συζητήσεων. Επομένως όχι μόνο τήρησα την υπόσχεσή μου, αλλά και βεβαιώθηκα ότι όλοι θα έπαιρναν μέρος στην διαδικασία σχετικά με το Καταστατικό.

OMOIOMOΡΦΟΙ ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΚΟΙΝΤΗΤΩΝ

Ε. Ίσως οι Ενιαίοι Κανονισμοί Λειτουργίας Κοινοτήτων θα πρέπει να ακολουθήσουν την ίδια διαδικασία; Μερικοί επίσης παραπονιούνται ότι δεν υπάρχει αρκετός χρόνος ώστε να το μελετήσουν, παρουσιάστηκε πριν ένα μήνα.

Α. Οι Ομοιόμορφοι Κανονισμοί Λειτουργίας Κοινοτήτων είναι ένα πολύ καλό κείμενο. Υπάρχουν μερικές αλλαγές και μερικές προσθήκες που έχουν υπαγορευθεί από το νέο Καταστατικό. Αλλά οι εισαγωγική προεργασία από το Αρχιεπισκοπικό Συμβούλιο είναι τόσο πλήρης που δεν θα υπάρξει σοβαρό πρόβλημα για να αντιμετωπιστούν οι Ενιαίοι Κανονισμοί Λειτουργίας Κοινοτήτων κατάλληλα και οριστικά στην Κληρικολαϊκή.

Ε. Ένα θέμα που προέκυψε στη νομική διαμάχη (με την OCL), σχετικά με την Ιεραρχική Εκκλησία που είμαστε, τον ρόλο του μέλους της Αρχιεπισκοπής και κάτι σε σχέση με τη χρήση ή όχι του όρου tτου «μέλους» της Αρχιεπισκοπής, ως προσπάθεια να αποφευχθεί ο έλεγχος από τη δικαιοσύνη σε θέματα της Αρχιεπισκοπής.

Α. Δεν υπάρχει κάποιο μυστήριο σε αυτό το θέμα. Δεν είναι μια καινούργια εφεύρεση, είναι ένα καθαρά νομικό θέμα σχετικά με την ιδρυτική πράξη της Αρχιεπισκοπής γύρω στο 1920, που αναγνωρίζεται ως επιχείρηση (οργανισμός). Οπότε υπάρχει ένας καθορισμός του μέλους με νομικές ορολογίες και υπάρχει ένας καθορισμός με εκκλησιαστικούς όρους. Με άλλα λόγια η Αρχιεπισκοπή σήμερα ως Εκκλησία έχει ενάμιση εκατομμύριο μέλη, αλλά ως επιχείρηση (οργανισμός) όπως καθορίζεται από τον νόμο της Πολιτείας της Νέας Υόρκης συγκαταλέγεται σε μια τελείως διαφορετική κατηγορία μέλους. Αλλά επαναλαμβάνω πως αυτό είναι ένα καθαρά νομικό ζήτημα για το οποίο θα δοθεί πλήρη εξήγηση σύντομα.

Ε. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι πώς όταν γίνεται η εκλογή ενός Μητροπολίτη ή ακόμα του Πατριάρχη, η εκλογή ενός Αρχιεπισκόπου στην Ελλάδα , υπόκειται στο νόμο της κάθε χώρας. Γιατί ένα τέτοιο θέμα δεν μπορεί να είναι ζήτημα του Αμερικάνικου νόμου των Ηνωμένων Πολιτειών;

Α. Γιατί; Θα πρέπει να γνωρίζετε την απάντηση. Έχει να κάνει με την ιδιαίτερη σχέση μεταξύ της Εκκλησίας της Ελλάδος και της Πολιτείας, το οποίο δεν συμβαίνει στις ΗΠΑ. Είναι μια γνωστή φράση, στην Ελλάδας υπάρχει «την νόμω κρατούσαν πολιτείαν», δηλαδή η Πολιτεία έχει εξουσία μέσω του νόμου. Πέστε μου, τι έχουν να κάνουν οι νόμοι της Πολιτείας της Νέας Υόρκης με την εκλογή ενός Επισκόπου, μια εκλογή η οποία καθορίζετε από τις παραδόσεις της Εκκλησίας μας εδώ και 2000 χρόνια;

H MAXH TΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ

Ε. Σεβασμιώτατε, η κρίση μεταξύ του Πατριαρχείου και της Εκκλησίας της Ελλάδος έχει οριστικά τελειώσει;

Α. Το συγκεκριμένο θέμα νομίζω ότι έχει επιλυθεί και επιλύθηκε στο τελικό στάδιό της και επομένως η απάντηση είναι ναι. Υπάρχουν ενδεχομένως στοιχεία που μπορούν κάποια στιγμή να δημιουργήσουν δυσκολίες, αλλά είναι κάτι πολύ φυσικό φαινόμενο στη ζωή της Εκκλησίας.

Ε. Φοβηθήκατε κάποια στιγμή για την πιθανότητα η κρίση να φτάσει και στις Ηνωμένες Πολιτείες;

Α. Κάποια στιγμή ακούστηκαν κάποιες τέτοιες ανησυχίες από διάφορους. Επειδή προσπαθώ να είναι αντικειμενικός και να έχω πλήρη εικόνα των γεγονότων, άκουσα κάθε άποψη και κατέληξα ότι αν υπήρχε κάποια αντίδραση δεν θα είχε πάρει τις δραματικές διαστάσεις όπως στην Ελλάδα.

Ε. Το θέμα υπογραφή από μέρους σας της αποφάσεως «ακοινωνησίας» με τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, νομίζετε ακόμα ότι ήταν σωστή απόφαση;

Α. Απόλυτα. Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία και σας εξηγώ γιατί. Η Σύνοδος των 41 Ιεραρχών, δηλαδή του Πατριάρχη, δύο Αρχιεπισκόπων και 38 Μητροπολιτών δεν ήταν δικαστήριο. Ήταν μια Σύνοδος που συγκαλέστηκε για να βρεθεί λύση στο ζήτημα που είχε δημιουργηθεί, ιδιαίτερα μετά την εκλογή των τριών Μητροπολιτών από την Εκκλησία της Ελλάδος για τις «Νέες Χώρες». Αυτό στην ουσία δημιούργησε την διακοπή της επικοινωνίας, επομένως δεν είχαμε άλλη επιλογή παρά να γίνει επίσημα από την πλευρά του Πατριαρχείου. Αυτή η απόφαση ήταν διοικητικό μέτρο και όχι τιμωρία. Όσοι θέλανε να επωφεληθούν και να εκμεταλλευτούν την κατάσταση μιλούν για τιμωρία, για καταδίκη κτλ. Όχι! Επαναλαμβάνω ότι ήταν διοικητικό μέτρο ώστε να βοηθήσει στον τερματισμό της κρίσης. Η απόφαση ήταν προσωρινή με την ευχή για μια γρήγορη επανόρθωση του λάθους από την πλευρά της Εκκλησίας της Ελλάδος. Αυτό συνέβη στις 28 Μαΐου όταν οι Ιεράρχες της Εκκλησίας της Ελλάδος αναγνώρισαν ως έγκυρη στην ολότητά της την Πράξη του 1928. Μέσα σε έξι μέρες η Μείζων Σύνοδος του Πατριαρχείου συγκαλέστηκε ξανά και αποκαταστάθηκε η κοινωνία και αναγνωρίστηκαν οι τρεις εκλεγμένοι Ιεράρχες. Με την υπογραφή των δυο Συνοδικών Πράξεων της μείζονος Πατριαρχικής Συνόδου, όπως έκανα εγώ, αποτελεί μια πολύ υπεύθυνη συμμετοχή στις προσπάθειες της Εκκλησίας να δώσει εφικτές λύσεις, ειρήνης και ενότητας σε μια στιγμή κρίσης.

ΘΕΙΟ ΚΑΛΕΣΜΑ

Ε. Υπήρχε κάποια περίπτωση κατά τη διάρκεια των πέντε χρόνων που ζείτε εδώ, που θα λέγατε «θα προτιμούσα να μην πάρω την ευθύνη, να μη δεχτώ την πρόταση και να έρθω να γίνω ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής»;

Α. Καθόλου, ωστόσο είναι πέντε δύσκολα χρόνια σκληρής δουλειάς, με τρομερές προσπάθειες να χτίσουμε πνευματικές γέφυρες, να κατασκευάσουμε πνευματικούς δρόμους, να καθορίσουμε σκοπούς και στόχους. Χρειαζόταν αδιάκοπη δουλειά, ένα έργο που απορρόφησε κάθε λεπτό της ημέρας.

Είναι το κάλεσμά μου από τον Θεό, το να είμαι εδώ και να υπηρετώ το ποίμνιο της Αμερικής. Επιστρατεύτηκα από τον Οικουμενικό Πατριάρχη και από τον Θεό και είπα «δεν είμαι εγώ, επομένως δεν μπορώ να αρνηθώ το κάλεσμα όση δυσκολία κι αν έχει. Είναι δύσκολο αλλά και υπερβολικά προκλητικό έργο, είναι απαιτητικό αλλά και σε ανταμείβει υπερβολικά. Η ανταμοιβή είναι υπερβολική στο θέμα του τι έχω γνωρίσει εδώ. Για μια φορά ακόμα, αν και γνώριζα την Αμερική από το 1964, είδα τους ανθρώπους των κοινοτήτων μας και μια καταπληκτική ανθρώπινη ποιότητα καθώς τώρα εργαζόμουν μαζί τους, επισκεπτόμενος τις κοινότητες σε όλη τη χώρα. Ξέρετε κ. Ζουπανιώτη, διάφοροι άνθρωποι που μας επισκέπτονται εδώ λένε πως βλέπουν σοβαρές δυσκολίες, αλλά από την άλλη μεριά λένε ότι υπάρχει πιθανότητα για μια δυνατή Ορθοδοξία στον νέο κόσμο σε αυτή την Εκκλησία, σε αυτή την Αρχιεπισκοπή. Είναι μια τρομερή ευκαιρία που μας δόθηκε από τον Θεό.

Ε. Και η τελευταία ερώτηση Σεβασμιώτατε. Πόσο καιρό νομίζετε ότι θα περιμένουμε μέχρι να έχουμε μια ενωμένη Ορθόδοξη Εκκλησία στην Αμερική;

Α. Είμαι ένας Αρχιεπίσκοπος και διδάσκαλος της Καινής Διαθήκης, κ. Ζουπανιώτη, αλλά δεν είμαι προφήτης. Πραγματικά δεν μπορώ να ασχοληθώ με εικασίες αυτή τη στιγμή. Οπότε δεν μπορώ να πω πολλά σε αυτή την περίπτωση εκτός του ότι εργαζόμαστε, προοδεύουμε και πραγματικά κατορθώνουμε πολλά με την SCOBA, κάτι που μάλλον δεν γνωρίζει το πλατύ κοινό. Έχουμε ήδη επιτελέσει ένα πολύ μεγάλο κοινό έργο ως Ορθόδοξοι σε αυτή την χώρα. Δεν μιλώ γενικά για την μαρτυρία που προσφέρουμε ως Ορθόδοξοι, αλλά για συγκεκριμένα πράγματα και ειδικά σε δύο τομείς.

Πρώτα είναι το IOCC μια οργάνωση που ανήκει στην SCOBA η οποία προσφέρει φιλανθρωπικό, αγαθοεργό έργο σε όλο τον κόσμο. Είναι ένα σημαντικό θέμα που προϋποθέτει μια σημαντική φιλανθρωπική βοήθεια.

Δεν μπορώ να σας πως πόσο συγκινήθηκα όταν επισκέφτηκα την Μόσχα πριν μερικά χρόνια, για τον καθαγιασμό ενός νέου καθεδρικού ναού εκεί, και πριν φύγουμε είχαμε την ευκαιρία να επισκεφθούμε ένα μεγάλο νοσοκομείο με περισσότερους από 2.000 ασθενείς. Επισκεπτόμενοι την κουζίνα του νοσοκομείου, περάσαμε από έναν διάδρομο με διάφορα δωμάτια που ήταν χώροι αποθήκευσης προϊόντων. Ο διευθυντής του νοσοκομείου που μας συνόδευε άνοιξε μια από τις πόρτες και είδαμε κούτες με ζάχαρη, ρύζι και γάλα που δόθηκαν από το IOCC στην καρδιά της Μόσχας σε αυτό το μεγάλο νοσοκομείο. Αυτό ήταν το έργο όλων των Ορθοδόξων των ΗΠΑ.

Δεύτερο είναι το OCMC που επίσης ανήκει στη SCOBA. Αυτή τη στιγμή έχουμε περίπου σαράντα με πενήντα ανθρώπους που εργάζονται έξω από την Αμερική, στην Αφρική, Ασία, Αλβανία, κτλ. Αυτό είναι το OCMC. Προσφέρουμε τρομερή βοήθεια στους Ορθόδοξους ιερείς της Αφρικής. Προσφέρουμε τρομερή βοήθεια, χωρίς την οποία δεν θα μπορούσαν να επιβιώσουν αυτοί οι άνθρωποι. Αυτή είναι μια πανορθόδοξη προσπάθεια που κάνουμε και είμαι χαρούμενο να σας πω πως με την βοήθεια του Θεού η Αρχιεπισκοπή είναι ένας σημαντικός παράγοντας αυτής της προσπάθειας.

Πηγή: Η συνέντευξη παραχωθήκε από τον Αρχιεπίσκοπο Αμερικής κ. Δημήτριο στον δημοσιογράφο κ. Αποστόλη Ζουπανιώτη για την ενημερωτική ιστοσελίδα Greek News και δημοσιεύτηκε στις 26 Ιουλίου 2004