Αρχική Απόψεις Aρθρα Από τη ζούγκλα του μαυροπίνακα στη ζούγκλα του νεοφιλελευθερισμού, του Δ. Λαβατσή

Από τη ζούγκλα του μαυροπίνακα στη ζούγκλα του νεοφιλελευθερισμού, του Δ. Λαβατσή

114

Από που να ξεκινήσεις; Γονείς πολύ πιθανά( όχι σίγουρα) ανήμποροι ή αδιάφοροι ; Παιδιά- αγρίμια χαοτικά σε μια δυστοπική πραγματικότητα με πρότυπα ματσίλα και φασίζοντα….Εκπαιδευτικοί απαξιωμένοι από το κράτος, σε μια εκπαίδευση υποχρηματοδοτούμενη, χωρίς κοινωνικές υπηρεσίες, αδυνατούν να φροντίσουν τις ιδιαιτερότητες κάθε παιδιού, με γονείς να τους γυρεύουν τα πάντα και να τους υποβαθμίζουν συνεχώς ως δημοσίους υπαλλήλους που ” πληρώνονται από τους φόρους ΜΟΥ ΡΕ!” κλπ κλπ κλπ
Όταν το κοινωνικό υπόδειγμα είναι η δύναμη και τα φράγκα (όπως νάναι μάλιστα!) η ευθύνη μας, όσων καταλαβαίνουμε είτε σαν γονείς είτε σαν εκπαιδευτικοί είτε σαν πολίτες γενικότερα είναι η μάχη εναντίον της κοινωνικής απομόρφωσης. Και αυτό υπάγεται σε μια βαθύτερη ανάγκη για ένα συνολικότερο υπόδειγμα κόντρα σε αυτή τη μεταφασιστική καθημερινότητα.
Όλα φωνάζουν για την ανάγκη χρηματοδότησης της παιδείας.Το ποσοστό είναι στο 2,5% του ΑΕΠ, από τα χαμηλότερα ή το χαμηλότερο(;) στην ανεπτυγμένη Ευρώπη “μας”, όταν η εξουσία έχει αποφασίσει να χρηματοδοτεί προνομιακά την ταξικότατη καταστολή βασιζόμενη στην εγκληματικότητα που αυξάνει συνεχώς από τις ακραίες ταξικές πολιτικές της και την εντεινόμενη ανισότητα.
Η εξουσία εντελώς συνειδητά δημιουργεί εκτεταμένες “κοινωνικές περιοχές” περιττών πληθυσμών γιατί ο σύγχρονος καπιταλισμός, σε διαρκή πολιτική κρίση, μπορεί να διατηρεί το ποσοστό κέρδους της προηγούμενης περιόδου μόνο δημιουργώντας μεγαλύτερη φτώχεια.
Όλα λοιπόν φωνάζουν για την ανάγκη ανατροπής.
Και η καταστροφική-όσο δεν αίρεται-αντίθεση, ανάμεσα στην ανάγκη των κοινωνιών των πληβείων και την διαθεσιμότητα και στράτευσή τους για ανατροπή, καθιστούν μεγαλύτερη την ευθύνη όσων καταλαβαίνουμε αυτή την αντίθεση και πιστεύουμε στην δυνατότητα να ανατραπεί αυτή, η αβίωτη για την πλειοψηφία, πραγματικότητα.
Ας αφήσουμε λοιπόν την ρηχή προσέγγιση που αναθεματίζει τα παιδιά- αγρίμια γεννήματα της θανατοπολιτικής του μεταφασισμού και ζητάει τεχνικές πειθάρχησης αλλά και την ανοησία που καταδικάζει τους εκπαιδευτικούς ως φορείς καταπίεσης.

του Δημήτρη Λαβατσή
(Με αφορμή το τελευταίο περιστατικό σχολικής βίας που έγινε γνωστό).

Διαφήμιση