Με την Κλαίρη τη Θαλασσινού που μας άφησε για εκεί που δεν έχει γυρισμό ήμασταν στα ίδια θρανία από την πρώτη δημοτικού μέχρι το τέλος του λυκείου το 1984.
Ήταν «βασανισμένο» παιδί, είχε χάσει στα πιο τρυφερά χρόνια τον πατέρα της. Κι ωστόσο ήταν, γιατί έτσι είναι η ζωή, μαγκάκι. Εύκολη και πρόθυμη στο καλαμπούρι, στη φάρσα, στην ατάκα. Είχε αυτή τη σπιρτάδα, την έξυπνη πειραχτική διάθεση του χιώτη και της χιώτισσας, ειδικά των ανθρώπων της από παλιά αγοράς. Εμποροράφτης περίφημος ο πατέρας, αγωνίστρια να κρατήσει το μαγαζί η μάνα, αγωνίστρια κι η Κλαίρη.
Τα τελευταία χρόνια πήγαινα αραιά και που στο κατάστημά της για να ψωνίσω κανένα «πιο καλό» ρούχο.
– Να με φτιάξεις φιγουρίνι Κλαιράκι.
– Να χάσεις δέκα κιλά συμμαθητή!
Η είδηση της αναχώρησης μας έχει ρίξει στο πένθος, εμάς τους παλιούς συμμαθητές και συμμαθήτριες. Τα λέμε μεταξύ μας.
Τη Δευτέρα, 15/7, στις 5 το απόγευμα θα την χαιρετίσουμε στη Μητρόπολη.
Πόσο τραγικά συμβολικό: δυο βήματα είναι το δημοτικό και το γυμνάσιο λύκειο που μαζί περπατήσαμε, κι άλλα δυο το μαγαζί σου.
Αντίο Κλαίρη με τα πιο όμορφα μάτια της τάξης του 84.
του Κώστα Ζαφείρη