Ο Φλεβάρης και αν φλεβίσει…, γράφει η Στέλλα Τσιροπινά

• Την άλλη μέρα, της Υπαπαντής, θα κάμει ο πονηρός τις μαντεψιές του και για τον καιρό. Οι Κεφαλλονίτες, μάλιστα, το ’χουνε σίγουρο: «…καλοκαιριά τση ’Παπαντής, Μαρτιάτικος χειμώνας», λένε. Άστατος μήνας πάντως, απρόβλεπτος στις καιρικές εναλλαγές του, γι’ αυτό και οι παλαιοί τον λέγανε και «Μεθυσμένο».

• Εννοείται, βέβαια, πως μέσα σ’ όλα ή μάλλον, πριν απ’ όλα, θα φροντίσει και για των ζωντανών «τ’ απεθαμένα»… Τι στο καλό τον είπαν «Φεβρουάριο», από το όνομα του Φέβρουου (Februs), που οι Ρωμαίοι τον λάτρευαν σαν θεό των νεκρών: το Ψυχοσάββατο, πριν από τη δεύτερη Κυριακή της Αποκριάς, δεν αμελεί να πάει ένα πιάτο κόλλυβα στις εκκλησιές για να μνημονευτούν, με τα μικρά ονόματά τους, πρόσωπα -έναν καιρό και μια φορά- πολυαγαπημένα. Ιδιαίτερα, μάλιστα, τώρα : την εποχή του Κορωνοϊού.

• Μετά, αν δεν βρισκόμασταν στην εποχή του Κορωνοϊού, θα ήταν πανέτοιμος ν’ αφιερωθεί στους ζωντανούς και στα αποκριάτικα τα γλέντια τους.
Εδώ, στη Χίο, πού θα πρωτοέτρεχε και σε τι θα πρωτομεταμφιεζόταν:
Καδής στο Πιτυός, Αχερένιος και Αγάς στους Ολύμπους, στη Βέσσα, το Ληθί, την Ελάτα και τα Μεστά, Βούδι με μουρέστρια στο Συκούση.
Αλλά και Νεκρός, Σακαλής και Γιάνναρος σε άλλα χωριά, από κεφαλής κουκουλωμένος σαν Καρκαλούσα αγνώριστη στο Πυργί, ζωσμένος τη μακριά του σπάθα στο επινίκιο Ταλίμι των Θυμιανών, ανοικονόμητος Γαμπρός στους κουδουνατίστικους γάμους σε Νεχώρι, Δαφνώνα ή Σιδηρούντα, με τα «καθαριάτικα», σόκιν στιχάκια των χωριανών να βγαίνουν χείμαρρος από τα απύλωτα στόματά τους… Κι αυτός, πρωτοσυρτής σε όλους τους αποκριάτικους δετούς, να βροντά το γερό του ποδάρι στη γή και να την ανατριχιάζει…

• Η αλήθεια είναι πως φέτος, στην εποχή του Κορωνοϊού, ακόμα και να το προσπαθούσε τρελά, δεν θα μπορούσε να μας θυμίσει τον καιρό εκείνο, τότε που ο χρόνος ήταν «κοινωνικός» στην ουσία του, με μοιρασμένα τα κομμάτια και τις εμπειρίες του σε όλα ανεξαιρέτως τα μέλη των μικρών ή των μεγάλων κοινοτήτων: μοιρασμένος ο μόχθος, οι αγωνίες, οι προλήψεις –στις καψερές τις γκαστρωμένες, κάθε Αγιού Συμιού, έτρεμε το φυλλοκάρδι, μην και άθελά τους έκαναν κάτι άσκεφτο ή αψήφιστο και γεννιόταν «σημειωμένο» το παιδί τους. Κι ακόμη, μοιρασμένα και πολυπόθητα τα γλέντια, η ξεκούραση, η προσμονή να φυτρώσει ο κρυμμένος στη γη σπόρος του σιταριού -αυτός δεν ήταν ο μεγάλος Νεκρός της εποχής;- να «αναστηθεί» εν τέλει με δόξα και τιμή, ανασταίνοντας, με τη σειρά του, φαμελιές ολόκληρες

• Τώρα, στην εποχή του Κορωνοϊού, ο κοινωνικός χρόνος το πολύ να μοιραστεί σε καμιά ανάρτηση και αυτή πού; Στο βαθύ καταπιώνα του Facebook, αν αγαπάτε… ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!

Στ. ΤΣ.