Πόσες αναμνήσεις, με κυρίαρχη τη γιαγιά μου την Ασπασία που με έστελνε στον κήπο μας να μαζέψω μενεξέδες για τα εικονίσματα της εκκλησίας.
Με έπαιρνε από το χεράκι και πηγαίναμε νωρίς νωρίς στην Παναγιά την Ευαγγελίστρια να πιάσομε στασίδι.
Η αγαπημένη της θέση ήτανε τότε ψηλά στο γυναικωνίτη.
Κι εμένα μού άρεσε εκεί.
Περίμενα να έρθουν οι φίλες μου, η Εύη, η Πολυξένη, και πολλές άλλες, να καθίσομε μαζί στους μακριούς πάγκους.
Και τη Μ. Παρασκευή στεκόμασταν στα πλάγια με τα καλάθια τα ροδοπέταλα για να ράνομε το εκκλησίασμα από ψηλά στο “΄Ερραναν τον τάφο”.
Τη Μ. Τετάρτη η μητέρα μου κι η θεία Μαριώ φτειάχναν μαζί τα πασχαλινά κουλουράκια υπό την επίβλεψη της γιαγιάς Ασπασίας.
Κι εγώ από κοντά περίμενα να μού δώσουν λίγη ζύμη να πλάσω τα κουλουράκια σε πλεξίδες και σίγμα και στεφανάκια.
Η γιαγιά ήταν τελειομανής – αν οι πλεξίδες δεν ήταν τέλειες, έπαιρνε το κουλουράκι και μου το επέστρεφε άμορφη ζύμη, να το ξαναπλάσω.
Και τ’αυγά τα βάφαμε κόκκινα όλες μαζί, τη Μ. Πέμπτη το πρωί, μετά την εκκλησία.
Περίμενα να τα γυαλίσω μ’ένα πανάκι βουτηγμένο στο λάδι και μετά κολλούσαμε και τις χαλκομανίες.
Τη Μεγάλη Παρασκευή μπαινοβγαίναμε στην Ευαγγελίστρια, όπου το γενικό πρόσταγμα είχαν οι μεγάλες — το Ευτυχάκι του Πολιτάκη, η Αγγελική η Δουκάκη… — που πρωτοστατούσαν στο στόλισμα του Επιτάφιου.
Εμείς οι μικρότερες φεύγαμε με πανέρια να φέρομε λουλούδια για τον Επιτάφιο.
Τότε δεν αγόραζαν λουλούδια για το στόλισμα, αλλά μάς τα έδιναν οι ενορίτες από τους κήπους τους: βιόλες, σαλκίμια, κάλλες…
Και το απόγευμα, μετά την αποκαθήλωση, βάζαμε τα καλά μας και πηγαίναμε με τα πόδια να προσκυνήσομε τους επιτάφιους στον Άγιο Λουκά, στους Άγιους Γιάννηδες, στη Μητρὀπολη, στον Άγιο Γιάκωβο, στην Παναγιά την Ελεούσα, όπου μάς υποδεχότανε πάντα με χαρές και γέλια η Μαρία του “Πανάγαθου”.
Συγκρίναμε και τους Επιτάφιους, αλλά της Ευαγγελίστριας ήταν πάντα ο καλύτερος!
Και του χρόνου!!
της Σοφίας Καρασούλη
(Από την προσωπική της σελίδα κοινωνικής δικτύωσης Sophia Karasouli-Milobar, 8/4/2015)
