Eftichia Vlissidou
Είναι στιγμές που οι λέξεις στοιβάζονται η μια πάνω στην άλλη, καθώς δεν τολμούν να ξεπεράσουν το φράχτη των δοντιών. Βουβαίνεσαι, αλλά η σιωπή σε ξεκουφαίνει. Τι να πεις μπροστά στο αναπόδραστο και αναπότρεπτο.
Έφυγε ο Γιάννης Μπουμπάρης, ο Νέστορας. Ετσι τον προσφωνούσα και εκείνος γελούσε πλατιά και αυτάρεσκα κάτω από το πάντα περιποιημένο μουστάκι του.
Ποιος θα αναρωτιέται τώρα πια γιατί ο άνθρωπος αδυνατεί να κατανοήσει το αυταπόδεικτο και το λογικό; Κανένας.
Ποιος θα προτείνει και θα υποδεικνύει το προφανές; Κανένας.
Για κάποιους ανθρώπους θεωρείς ότι η ζωή δεν θα τελειώσει, γιατί πάντοτε είναι απαραίτητοι σε όλους. Είναι το μέτρο της σκέψης, της δράσης και της θεώρησης των πραγμάτων.
Είχα την αφέλεια να το θεωρώ και εγώ για σένα, Γιάννη Μπουμπάρη, ότι τάχα και δα θα έμενες εδώ κάτω, μαζί μας.
Αλλά εσύ μας την έσκασες και έφυγες, αφήνοντας μας μονάχους και φτωχούς. Πολύ φτωχούς…
Εκεί πάνω τώρα θα σεριανάς γελαστός, με την τραγιάσκα σου, ανέμελος, χωρίς πια να απορείς γιατί οι άνθρωποι δε μπορούν να βάλουν το μυαλό τους να δουλέψει.
Καλό σου κατευόδιο, Γιάννη Μπουμπάρη, Νέστορα.
της Ευτυχίας Βλυσίδου
