Βλέπω τον ήλιο να ανατέλλει απ’ τα βουνά… βλέπω τη νύχτα τα φώτα της πόλης απ’ το φιλιστρίνι… βλέπω τη ζωντάνια… τη ζωή…
Εδώ θα γιορτάσουμε τη Γέννησή Του… εδώ θα γελάσουμε, εδώ θα κλάψουμε γοερά, εδώ θα τρέχουν τα μάτια μας από πόνο, λαχτάρα, προσμονή…Κι όλα τα δάκρυα θα κυλούν στα νερά του Ειρηνικού τούτη τη χρονιά…
Δάκρυα ανθρώπων έμπειρων… σκληρών… που για χρόνια τρέχουν τα μάτια τους τέτοιες μέρες. Όσο κι αν τους έχει σκληρήνει η λαμαρίνα. πάντα λυγούν και γονατίζουν…
Ναι.. πράγματι έτσι είναι. Δεν θα ξεχάσω ποτέ μου, πληρώματα μουσουλμάνους… τη μέρα του Άγιου Νικόλα και ανήμερα Χριστούγεννα… να κάνουν μετάνοια σε μας τους Χριστιανούς και να μας φιλούν το χέρι, χωρίς να το πει και να το ζητήσει κανείς… Τέτοιο συναίσθημα που να ανατριχιάζει όλο σου το σώμα και να τραντάζεται…
Είναι μια μέρα ετούτη, που αγκαλιάζει τους θαλασσινούς, γιατί όλων των ειδών τα δάκρυα, καταλήγουν στο κύμα…
Και πρύμα.. πάνω στο τιμόνι μας… ένας Χριστουγεννιάτικος επισκέπτης… Μια φώκια να’ χει καβατζάρει απάνω. Πότε να παίζει τα πτερύγια της… πότε να χορεύει σαν μεθυσμένη… και πότε να ξεκουράζεται…
Σαν να ‘φερε ετούτο το ευλογημένο πλάσμα το δώρο μας… Σαν να τράβαγε η Χριστίνα το έλκηθρο του δικού μας Άγιου Βασίλη… και να διάλεξε την δικά μας κυρά για να ξαποστάσει.
Κάτσε Χριστίνα μου.. ξεκουράσου…
Ο ήλιος ανάμεσα από τα ίδια βουνά ανατέλει… κι η πόλη στον ίδιο ρυθμό. Γαλήνη, ηρεμία…
Κοίτα ψηλά, κοίτα φως σήμερα… Δες πόσο καθαρός είναι ο ουρανός…
Είναι μια μέρα ετούτη, που αγκαλιάζει τους θαλασσινούς, γιατί όλων των ειδών τα δάκρυα, καταλήγουν στο κύμα…
Είναι ο ίδιος ουρανός που κοιτάς κι εσύ… κι εγώ… και όλοι μας… Ακόμα κι η Χριστίνα τον ίδιο ουρανό κοιτά… Δες την…
San Nicolas Marcona, Peru Anchorage
