Βορειοχωρούσους, όπως έχει επικρατήσει να λεγόμαστε από παλιά, εμείς οι πολίτες της Αμανής, γέμισε η αίθουσα της ΠΕΚΕΒ την Κυριακή, 2/12/18) το βράδυ. Ήμασταν όλοι εκεί να υποδεχτούμε την παρθενική θεατρική εμφάνιση του πολιτιστικού συλλόγου της Βολισσού.
Μέχρι να αρχίσει η παράσταση τα είπαμε, όπως τα λέμε κάθε φορά που θα δοθούν αφορμές να ανταμώσουμε. Αφορμές που δεν είναι πάντα για ευχάριστο λόγο. Δε μας λείπουν βλέπετε εκεί πάνω οι κηδείες και τα μνημόσυνα, ενώ μας λείπουν οι γάμοι, οι βαπτίσεις κι αν πεις για θέατρο, αυτό κι αν λείπει.
της Ευγενίας Ασλανίδη,
δημοσιογράφος, ερασιτέχνης
ηθοποιός-σκηνοθέτης
Καμιά φορά βέβαια όλο και κάποια ομάδα σκάει μύτη στα μέρη μας και θεατρίζεται ο κόσμος. Αλλά να κάνει και ο ίδιος θέατρο;
Για να καταλάβετε, την τελευταία φορά που είδα θέατρο από ενήλικες της Αμανής, ήταν κοντά σαράντα χρόνια πίσω, που τα Κουρουνιωτάκια της Αθήνας, έφερναν και έπαιζαν και για εμάς (θυμάμαι παραστάσεις στον Εγρηγόρο και στο Ομήρειο) τα έργα που ετοίμαζαν εκεί.
Τώρα όμως μιλάμε για εγχώρια παραγωγή. Άνθρωποι μιας μεγάλης γκάμας ηλικιών, που ζουν στη Βολισσό και στα πέριξ , χρόνια τώρα σκαρφίζονται διάφορα για να ξορκίζουν το κακό, που απλώνεται σαν τα σπάρτα και ερημώνει τον τόπο.
Το θέατρο ομολογουμένως ούτε μου πέρασε από το μυαλό ότι θα περνούσε από το δικό τους…Αν και θα ‘πρεπε. Διότι από τη στιγμή που εγκαταστάθηκε μόνιμα στα Κουρούνια ο Δημήτρης Κεφάλας -άνθρωπος με θεατρική εμπειρία και καλλιτεχνικές ανησυχίες – ήταν ζήτημα χρόνου να οργανώσει και θεατρική ομάδα.
Πρώτη παράσταση «Ο Ταρτούφος» του Μολιέρου. Τι ενθουσιασμός ήταν αυτός, τι κέφι, τι οργάνωση! Και τι συγκίνηση! Από όλους μας. Πάνω και κάτω από τη σκηνή. Δεν το κρύβω ότι είχαμε λιγότερες απαιτήσεις γι αυτή την πρώτη φορά, αλλά στην επόμενη που είμαι σίγουρη πως θα υπάρξει, θα έχουμε περισσότερες. Γιατί οι ίδιοι ανέβασαν ψηλά τον πήχη του πρωτάρη.
