Φώτης Αγγουλές: 57 χρόνια από το θάνατό του, γράφει ο Δ. Ψωμαδάκης (φωτογραφίες)

Νάνι αγνή μου αυγούλα
Συννεφοντυμένη
Πονοσπαραγμένη
Παιδική καρδούλα,
Νάνι Ελληνοπούλα.

Τη ζωή σου τώρα
την ορίζουν Νάνοι

Κάνε νάνι – νάνι
Πληγωμένο αηδόνι,
Γιασεμί πνιγμένο
Μες στο κρύο το χιόνι.

Κι όνειρο να βλέπεις
τραγικό , κοιμήσου,
πιο φριχτό δε θάναι
απ’ τη ζωή σου.

Μην ξυπνάς παιδί μου
Κάμε νάνι νάνι

Θεέ μου, στ’ όνειρό του
Ας ήταν να πεθάνει

Εκατόν δέκα χρόνια απ’ τη γέννηση του ποιητή Φώτη Αγγουλέ και και 57 χρόνια από τότε που η ανυπότακτη καρδιά του, έπαψε να χτυπά. Η καρδιά που δεν ανεχόταν την αδικία, την τυραννία, τον φασισμό, τον πόλεμο, το θάνατο, έγινε σάλπιγγα ειρήνης και αντίστασης.

Με την ποίηση του ύμνησε τη μάνα, τα παιδιά, τη γυναίκα τον έρωτα.

Τραγούδησε τον ήλιο, το φεγγάρι, τη θάλασσα, τον ουρανό και τα άστρα, τα πουλιά και τα λουλούδια.

Η ποίηση του αγκάλιαζε τον άνθρωπο πονούσε γι’ αυτόν, μάτωνε η ψυχή του. Με το στίχο του πάσχιζε να τον βάλει εκεί που του άρμοζε, να του ξανακερδίσει τη χαρά, τη γαλήνη και το δίκιο που του είχαν κλέψει.

Βέβαια αυτό δεν δηλώνει ότι ο Φώτης Αγγουλές  ήταν ένας απλός λαϊκός ποιητής των λουλουδιών και της αγάπης όπως τον θέλουν κάποιοι.

Ήταν ένας σπουδαίος διανοούμενος με βαθιά κρίση, ένας γνήσιος αγωνιστής κουμουνιστής ποιητής.

Γι’ αυτό και οι στίχοι του μας συντροφεύουν στους αγώνες του σήμερα και του αύριο.

(Κείμενο: Δημήτρης Ψωμαδάκης, 27/3/2021
Φωτογραφίες από το προσωπικό του αρχείο).