Στη νουβέλα του Κάρολου Ντίκενς “A Christmas Carol” ο Εμπενίζερ Σκρουτζ δέχεται την επίσκεψη τριών χριστουγεννιάτικων φαντασμάτων. Το φάντασμα των Χριστουγέννων του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος. Τι σχέση έχει η Χριστουγεννιάτικη ιστορία με τη ΔΕΥΑΧ θα το καταλάβετε σε λίγο.
Ας υποθέσουμε ότι ο Σκρουτζ είναι η ΔΕΥΑΧ.
Το πρώτο φάντασμα λοιπόν ταξιδεύει τον Σκρουτζ στα παιδικά του χρόνια. Ας σκεφτούμε λοιπόν τη ΔΕΥΑΧ στα παλιότερα δύσκολα και πρώτα βήματά της να προσπαθεί να διανείμει στους πολίτες της πόλης μας το πολύτιμο και μοναδικό αγαθό που διαχειρίζεται. Στα πενήντα χρόνια της ζωής μου έχω ακούσει και έχω δει πολλά σχέδια, προτάσεις και υποσχέσεις για καλύτερες υπηρεσίες, καθώς επίσης και για καλό και ποιοτικό νερό που θα έφτανε στις βρύσες μας, πράγματα που δεν έγιναν ποτέ. Αν αναλογιστούμε τι έχει γίνει μέχρι σήμερα και πόσα έχουμε πληρώσει, θα φτάσουμε στο φάντασμα της ΔΕΥΑΧ του σήμερα.
Εδώ κάπου μπλέκει κι η δική μου προσωπική εμπειρία με την οποία σας κουράζω, όχι με επικριτική διάθεση αλλά με διάθεση ενημέρωσης και με την ελπίδα συλλογισμού από τους υπεύθυνους του “τι δεν κάνουμε καλά”. Είμαι από τους πολίτες που πιστεύω ότι το νερό είναι δημόσιο αγαθό, καθώς επίσης πιστεύω στο δημόσιο χαρακτήρα του φορέα διαχείρισής του. Πριν από λίγο καιρό ξέμεινα από νερό. Ψάχνω λοιπόν να δω τι φταίει. Ανοίγω το υδρόμετρο και βλέπω ότι δεν διαβάζεται, πράγμα που έχω διαπιστώσει εδώ και πάνω από έξι μήνες. Πρώτη απορία “Αυτός που μετράει, τι διαβάζει; Γιατί δεν ενημερώνει για αλλαγή;” Στη συνέχεια διαπιστώνω ότι το φλοτέρ στο ντεπόζιτό μου, έχει φράξει από σκουριά. Έλα όμως που η σωλήνα ευθύνης μου, από το υδρόμετρο ως και το ντεπόζιτο είναι πλαστική. Αντικαθιστώ το φλοτέρ. Παρ’ όλα αυτά το νερό δεν έχει πίεση και τελικά η στάθμη στο ντεπόζιτο ανεβαίνει ελάχιστα.
Στις 8 Νοεμβρίου υποβάλλω στις ηλεκτρονικές υπηρεσίες του Δήμου μας (για τις οποίες έχει βραβευτεί) ένα αίτημα (αριθμός 309910) που ζητάει: α) την αποκατάσταση της βλάβης όσον αφορά την μειωμένη πίεση, β) την αντικατάσταση του μετρητή και γ) την σύνδεση της υδροδότησης του μετρητή μου με τη νέα κεντρική παροχή πλαστικού σωλήνα που έχει εγκατασταθεί εδώ και πάνω από δέκα χρόνια στον κεντρικό δρόμο (σημειωτέον ότι η παλιά από την οποία εξυπηρετούμαι, είναι με μεγάλες πιθανότητες αμιάντου). Για το τελευταίο αίτημα περιμένω χρόνια και μάλιστα σε παλαιότερη τηλεφωνική επικοινωνία ο ένας υπεύθυνος με παρέπεμπε στον άλλο, παρ’ όλα αυτά ακόμα περιμένουμε όλοι στη γειτονιά τις συνδέσεις. Το έργο της νέας κεντρικής παροχής παραδόθηκε – κάποιοι πληρώθηκαν και υποτίθεται ότι θα έδινε νερό στα υδρόμετρά μας, όμως αυτό ποτέ δεν έγινε, τουλάχιστον στο δρόμο που μένω. Αλήθεια με ποια κριτήρια έγινε σε άλλους δρόμους; Αναρωτιέμαι πώς παραδόθηκε ένα έργο που δεν ολοκληρώθηκε, πράγμα που στην ελληνική πραγματικότητα το έχω συναντήσει ουκ ολίγες φορές. Αλήθεια τόσα μάτια, τόσοι ελεγκτές, επίτροποι, αλλά και η δικαιοσύνη τι κάνουν;
Το ερώτημα φυσικά παραμένει “Πώς γίνεται να φτάνει σκουριά στο ντεπόζιτο μου;” Το συμβάν δεν ήταν μεμονωμένο, λίγες μέρες μετά συνέβη και σε γείτονά μου. “Πώς γίνεται να ενημερώνω τη ΔΕΥΑΧ και να προσπαθούν να με πείσουν ότι φταίει το δίκτυό μου όταν επανειλημμένα διαβάζουμε για τεράστιες απώλειες στο παλιό δίκτυο ή όταν όλοι στη γειτονιά έχουμε δει το νερό να τρέχει για ώρες στο δρόμο από βλάβες. Στις 12 Νοεμβρίου λοιπόν βλέπω στα μηνύματα του ηλεκτρονικού μου ταχυδρομείου ότι το “Το αίτημα σας διαβιβάστηκε στο αντίστοιχο τμήμα της Υπηρεσίας μας.” Σήμερα λοιπόν 1η Γενάρη, ενάμιση μήνα μετά το αίτημα, είναι προς διεκπεραίωση (δείτε φωτογραφία).
Το χειρότερο όμως με το “φάντασμα του Σκρουτζ” είναι η νοοτροπία που συνάντησα. Μιλώντας με τους υπευθύνους στις 9/11 Σάββατο για την κατάσταση, ακούω “πώς το ξέρετε ότι η σκουριά είναι από το δίκτυο;” Εξηγώ ότι έχω πλαστική σωλήνα από το ρολόι μέχρι το ντεπόζιτο και ότι χρησιμοποίησα μαγνήτη, καθώς και ότι έβγαλα φωτογραφία και απλά ζητάω να συνδεθεί η παροχή μου με τον πλαστικό αγωγό που περνάει από τον κεντρικό δρόμο, κάτι που θα έπρεπε να έχει γίνει ήδη, μιας και το έργο δημοπρατήθηκε για να δώσει νερό μέχρι τα υδρόμετρα. Δυστυχώς η απάντηση ήταν. “Νομίζετε ότι ακόμα κι αν δημοσιοποιήσετε τις φωτογραφίες και το αίτημά σας, θα καταφέρετε τίποτα”.
Λυπάμαι πολύ. Στόχος μου δεν είναι να γκρινιάξω μέρες που είναι, προσωπικά ζητάω από το Δήμο μου και τις Υπηρεσίες του συνέπεια και σωστές παροχές. Ας αναλογιστούν οι υπεύθυνοι τι δεν κάνουν καλά. Ζηλεύουμε όλοι τις ηλεκτρονικές και όχι μόνο υπηρεσίες του Δήμου Τρικκαίων, ενώ έχουμε από τα πιο ακριβά τιμολόγια νερού και τελικά στις βρύσες μας φτάνει σκουριά.
Ακόμα κι αν κάτι δεν έκανα καλά εγώ, θα μπορούσαν να επικοινωνήσουν μαζί μου. Ένα τηλέφωνο, ένα ηλεκτρονικό μήνυμα να μου πουν, ξέρετε αυτό δεν έγινε σωστά από μέρους σας.
Στην Χριστουγεννιάτικη ιστορία, ο δύστροπος τοκογλύφος Σκρουτζ σοκαρίστηκε ιδιαίτερα όταν το φάντασμα το Χριστουγέννων του έδειξε την κηδεία του. Δεν ξέρω τι θα σήμαινε αυτό για τη ΔΕΥΑΧ. Όμως το σίγουρο είναι ότι αυτό που παίρνουμε σήμερα από τη ΔΕΥΑΧ (αγαθά και υπηρεσίες) τόσο εγώ όσο και πολλοί συμπολίτες μου, είναι λίγο.
Ο Σκρουτζ άλλαξε, ένας δημόσιος φορέας που διαχειρίζεται ένα τόσο απαραίτητο και πολύτιμο αγαθό μπορεί; Θέλοντας να δω το 2020 με αισιοδοξία και σαν ένα νέο ξεκίνημα για όλους, νομίζω ότι μπορεί. Με την ευχή να μην επανέλθω τέτοιες μέρες σε ένα χρόνο, για την αλλαγή ενός υδρομέτρου και την σύνδεση στον κεντρικό αγωγό. Ας προσπαθήσουμε όλοι για ένα καλύτερο 2020 κι ας διορθώσουμε όχι μόνο ό,τι αφορά τους εαυτούς μας και την ιδιωτική μας ζωή, αλλά και τον τρόπο που βλέπουμε τη δουλειά μας, την πόλη μας, τα αγαθά και τις υπηρεσίες που θέλουμε από αυτή.
Καλή Χρονιά
του Σταμάτη Ηλιαδάκη
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:
