Ηταν κάποτε τα προσφυγικά της Νέας Φιλαδελφείας, γράφει η Ελίνα Παπαδοπούλου

Πριν λίγα μόλις χρόνια, η Ν. Φιλαδέλφεια, ο Περισσός, τα Πευκάκια, η Ν. Ιωνία, τα Πατήσια, ήταν γειτονιές ήρεμες, περπατούσες μόνος σου πολύ αργά το βράδυ και δεν σου περνούσε από το νου να φοβηθείς, έζησα 8 χρόνια που πέρασαν σα νεράκι στα Πευκάκια, χωρίς να έχω να θυμάμαι ούτε μια στιγμή ανησυχίας, παρότι τριγύριζα πολύ αργά το βράδυ και μόνη μου στην σκοτεινή, να σημειώσω σε σημεία, όπως στο περίφημο γεφυράκι απ’ όπου πέρασαν οι Κροάτες, περιοχή.

Το γήπεδο της ΑΕΚ, δεν δέσποζε κακόγουστα στον χώρο σαν τρομερός ναός τύπου αγιασοφιά, ούτε είχε εκτοπίσει την εκκλησία (την έπνιξε στο μπετόν), ούτε είχε εγκαταστήσει το τραγικό πουλί καταμεσής της άσχημης πλατείας, ούτε είχε απαιτήσει αναδιαμόρφωση της περιοχής για πάρτη του, ούτε σκορπούσε στον περιβάλλοντα χώρο μια ανατριχιαστική αίσθηση δύναμης, αλλά τον ακολουθούσε και εναρμονιζόταν άψογα, υπήρχε μια γλυκύτητα, μια μυρωδιά από προσφυγιά, μια χαλαρότητα, μια ηρεμία.

Που πήγαν όλα τούτα; Άνθρωποι μαχαιρωνόνται στις γωνιές, και άλλη μία δολοφονία το προηγούμενο Σάββατο μετανάστη από το Πακιστάν, του Σεράζ Σιαζ, στο ίδιο σχεδόν σημείο της δολοφονίας του Μιχάλη Κατσουρή, που πέρασε μάλλον στα ψιλά.
Οι φασίστες ζουν ανάμεσα μας, μας παραμονεύουν στις γωνιές, αν δεν τους σταματήσουμε με κάθε τρόπο, θα μας βρουν εκείνοι πρώτοι, σε λίγο θα φοβόμαστε να πούμε τ´όνομα μας, να πούμε τη γνώμη μας, να ζήσουμε και να σκεφτούμε ελεύθερα.

Θείος μου υπήρξε τερματοφύλακας της ΑΕΚ με επιδόσεις, όλη η οικογένεια της μάνας, προσφυγική, αγαπά και τιμά την ομάδα, και η χτεσινή της νίκη, που έδωσε περίσσεια χαρά σε κάθε δημοκράτη, ήταν μια περήφανη απάντηση στη φασιστική καφρίλα των ημερών.