Προ ημερών έγινε στη Χίο ένα εξαιρετικό φεστιβάλ, με τίτλο “Εκεί που ζω“.
Ήταν μια καταπληκτική τριήμερη συνάντηση τεχνών, καλλιτεχνών και κοινού, που συνέβη στον υπέροχο χώρο του αρχοντικού Ζυγομαλά στον Κάμπο.
Το φεστιβάλ, βασισμένο στην πολύ γοητευτική ιδέα ότι ο τόπος κινητοποιεί τους καλλιτέχνες και ότι η τέχνη κινητοποιεί το κοινό ώστε να γνωρίσει τον τόπο, έτυχε συγκινητικής υποδοχής και από τον καλλιτεχνικό κόσμο και από το κοινό του νησιού μας.
Αξίζουν θερμά συγχαρητήρια σε όλους τους εμπνευστές της ιδέας και διοργανωτές του εγχειρήματος που ελπίζουμε να καθιερωθεί και να γίνεται κάθε χρόνο.
“Διότι αν την θεωρούμε δεδομένη…,
ίσως ο κύριος Μηταράκης να μην προλάβει να γίνει μαστιχοπαραγωγός,
ακόμη και αν δεν βγει βουλευτής
στις προσεχείς εκλογές”
του Γιάννη Μακριδάκη, συγγραφέας- φυσικός καλλιεργητής
Το αβίαστο συμπέρασμα του τριημέρου αυτού ήταν ότι τελικά το νησί μας εμπνέει τους ανθρώπους του και ότι οι άνθρωποι διψούν να γνωρίζουν πτυχές του νησιού μας.
Την ίδια στιγμή που συνέβαιναν όλα αυτά στο Ζυγομαλάδικο, ο κύριος Μηταράκης έδινε συνέντευξη τύπου στα τοπικά ΜΜΕ κ ανακοίνωνε την εκ νέου υποψηφιότητα του για βουλευτής στις προσεχείς εκλογές.
Ανακοίνωσε δε και κάποιους άξονες της πολιτικής του, εκ των οποίων ο ένας ήταν η αλλαγή των Ζωνών Οικιστικού Ελέγχου που ισχύουν στο νησί, ώστε να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για την έλευση τουριστικών επιχειρηματιών και την κατασκευή ξενοδοχειακών μονάδων στην μέχρι στιγμής παρθένα στην πλειονότητα των ακτών της Χίο.
Ας μη συζητήσουμε καθόλου για τα έργα του κυρίου Μηταράκη, που επιτέθηκε κάποτε στο νησί με ένα αποβατικό ΜΑΤ. Ας δούμε μόνο αυτό. Το ποια Χίο πρεσβεύει ο κύριος Μηταράκης και σε τι αντίθεση έρχεται αυτή η Χίος με την σημερινή, που εμπνέει τους κατοίκους και τους επισκέπτες της.
Τροφή για σκέψη
Κλείνοντας και αφήνοντας εδώ αυτή την αντίθεση ως τροφή για σκέψη, δεν μπορούμε να μην σχολιάσουμε και το άλλο όνειρο του βουλευτή, να γίνει μαστιχοπαραγωγός όταν τελειώσει τον πολιτικό του βίο.
Είναι τώρα οι μέρες που όλοι εμείς οι μαστιχοπαραγωγοί μαζεύουμε το πολύτιμο δάκρυ των σκίνων, που κάνουν τόσο μοναδικό στην παγκόσμια σφαίρα το νησί μας από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα.
Η μοναδικότητα αυτή έγκειται φυσικά στο μικροκλίμα της νότιας Χίου και αν κρίνει κανείς από το γεγονός ότι λίγα εκατοστά πιο ψηλά ή πιο χαμηλά στον χάρτη, το δάκρυ των σκίνων δεν είναι μαστιχι αλλά μυρίζει νέφτι, καταλαβαίνει εύκολα πόσο εύθραυστη είναι αυτή η μοναδικότητα και πόσο απειλούμενη από την κλιματική αλλαγή αλλά και από τις σύγχρονες μεγάλης κλίμακας ανθρώπινες ενέργειες με την μορφή επενδύσεων είτε βιομηχανικών ΑΠΕ στα βουνά είτε συστηματικής δόμησης και καταστροφής της ακτογραμμής από ξέφρενη τουριστική εκμετάλλευση.
Με άλλα λόγια, μια άλλη αντίθεση που αφήνω εδώ ως τροφή για σκέψη, ακόμη και για τον ίδιο τον κ Μηταράκη, είναι ότι δεν συνάδει το όνειρο του μαστιχοπαραγωγού με το όνειρο της αλλαγής των ΖΟΕ που προστατεύουν το περιβάλλον και το μικροκλίμα του νησιού κ την μοναδικότητα μας αυτή που έρχεται από την αρχαιότητα αλλά δεν είναι δεδομένη.
Διότι αν την θεωρούμε δεδομένη, όπως δυστυχώς δείχνει η συμπεριφορά μας μέχρι σήμερα, ίσως ο κύριος Μηταράκης να μην προλάβει να γίνει μαστιχοπαραγωγός, ακόμη και αν δεν βγει βουλευτής στις προσεχείς εκλογές.
