Λίγα πράγματα θέλω να θυμάμαι από τη ζωή μας στην Αθήνα…
Θυμάμαι την πλήξη που ένιωθα κλεισμένος μέσα στο σπίτι, γιατί βλέπετε η Αθήνα δεν έχει αλάνες δίπλα στο σπίτι ούτε είναι χωριό να τριγυρνάς. Τέλος πάντων, μέσα σε όλο αυτό το κλίμα, θυμάμαι τον εαυτό μου να ζητά από τους γονείς του ένα ακόμη αδελφάκι αλλά αυτή τη φορά “κανονικό” για να μπορώ να περνάω λίγες ώρες παίζοντας…
Βλέπετε για ένα παιδί η ύπαρξη ενός αδελφού ΑμεΑ, ειδικά για την δεκαετία του 90 δεν ήταν εύκολη.
Το μάθαμε και από την καλή και από την ανάποδη, καθώς τρέχαμε χιλιόμετρα για να βρούμε δομές φιλοξενίας και δημιουργικής απασχόλησης…
Θυμάμαι σχολούσαμε από την Αργυρούπολη, πηγαίναμε μέχρι την Νέα Σμύρνη και περιμέναμε τουλάχιστον για 1 ώρα το λεωφορειάκι να φέρει την αδελφή μου…
Βέβαια όλα για καλό καθώς γεμίζεις με εμπειρίες, γνώσεις και υπομονή. Στο κάτω κάτω ίσως και αυτή η κατάσταση να διαμόρφωσε αυτό που είμαι σήμερα…
Θυμάμαι σχολούσαμε από την Αργυρούπολη, πηγαίναμε μέχρι την Νέα Σμύρνη και περιμέναμε τουλάχιστον για 1 ώρα το λεωφορειάκι να φέρει την αδελφή μου…
Βέβαια όλα για καλό καθώς γεμίζεις με εμπειρίες, γνώσεις και υπομονή. Στο κάτω κάτω ίσως και αυτή η κατάσταση να διαμόρφωσε αυτό που είμαι σήμερα…
Η απορία όμως παραμένει, είναι καλύτερα τα πράγματα σήμερα σε σχέση με τότε;
Αναλογιζόμενοι αν πράγματι η κοινωνία μας προσαρμόζεται προκειμένου να εντάξει τα άτομα με ειδικές ανάγκες, η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι αρνητική.
Όχι μόνο δεν προσαρμόζεται, αλλά «στρουθοκαμηλίζει» απέναντι στις ανάγκες των ατόμων αυτών, ενώ μοιάζει να αγνοεί ακόμα και την ύπαρξή τους.
Αναλογιζόμενοι αν πράγματι η κοινωνία μας προσαρμόζεται προκειμένου να εντάξει τα άτομα με ειδικές ανάγκες, η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι αρνητική.
Όχι μόνο δεν προσαρμόζεται, αλλά «στρουθοκαμηλίζει» απέναντι στις ανάγκες των ατόμων αυτών, ενώ μοιάζει να αγνοεί ακόμα και την ύπαρξή τους.
Γιατί βλέπετε, το να υπάρχουν ειδικά σχολεία ή δημόσιες δομές δεν σημαίνει απαραίτητα και βελτίωση των συνθηκών.
Το αντίθετο θα έλεγε κανείς βλέποντας την υπολειτουργία και την κτηριακή κατάσταση των υποδομών…
Και φυσικά δεν μπορούμε να παραβλέψουμε πως ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας παραμένει βαθιά στερεοτυπικό, όχι μόνο βέβαια απέναντι προς τα ΑμεΑ…
Αναλυτικότερα, ότι η Ελλάδα αποτυγχάνει παταγωδώς σε ό,τι αφορά τις ενταξιακές προσεγγίσεις των ΑμΕΑ στην εκπαίδευση, την εργασία και εν γένει στο κοινωνικό σύνολο, είναι γνωστό, και αυτό μπορεί να το διαπιστώσει κανείς ακόμη κι αν διαθέτει μία όχι και τόσο οξυμένη αντίληψη.
Ζούμε άλλωστε σε μια χώρα με απαρχαιωμένες δομές, με κυβερνήσεις που χαράζουν μια κρατική πολιτική αντιμετωπίζοντας τους ανθρώπους/πολίτες ως μέσα για την πραγμάτωση της ευδαιμονίας των αριθμών- κι αυτό, ακόμη, χωρίς καμιά ιδιαίτερη επιτυχία.
Ζούμε άλλωστε σε μια χώρα με απαρχαιωμένες δομές, με κυβερνήσεις που χαράζουν μια κρατική πολιτική αντιμετωπίζοντας τους ανθρώπους/πολίτες ως μέσα για την πραγμάτωση της ευδαιμονίας των αριθμών- κι αυτό, ακόμη, χωρίς καμιά ιδιαίτερη επιτυχία.
Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, τα άτομα με ειδικές ανάγκες, μάλλον ως βάρος περιττό, φαντάζουν στα μάτια των κυβερνώντων παρά ως ευάλωτη κοινωνική ομάδα για την οποία οφείλει να καταβληθεί ιδιαίτερη μέριμνα.
Τα άτομα αυτά έρχονται ως εκ τούτου αντιμέτωπα με εκ νέου περικοπές στα επιδόματα και την ιατροφαρμακευτική περίθαλψή τους.
Συχνά, οι πιο ευάλωτοι εξ αυτών, όπως για παράδειγμα εγκαταλελειμμένα, παγιδεύονται σε ιδρύματα, σε «Κέντρα Περίθαλψης», ο θεός να τα κάνει, τα οποία δεν τηρούν τις απαραίτητες προδιαγραφές για να τους προσφέρουν μία υγιή και αξιοπρεπή διαβίωση.
Παγκόσμια Ημέρα Αναπηρίας χθες, ίσως η μοναδική μέρα του χρόνου που στην Ελλάδα αφιερώνεται στους ανάπηρους.
Με άρθρα και λογύδρια, πιθανότατα, την ίδια στιγμή που οι δρόμοι των πόλεων, η καθημερινότητα, οι ρυθμοί της ζωής σου απαγορεύουν να ζήσεις όπως όλοι οι άλλοι.
Με άρθρα και λογύδρια, πιθανότατα, την ίδια στιγμή που οι δρόμοι των πόλεων, η καθημερινότητα, οι ρυθμοί της ζωής σου απαγορεύουν να ζήσεις όπως όλοι οι άλλοι.
Διαφήμιση
