Αρχική Green Life Ανθρώπων Ιστορίες Ναυτικές Ιστορίες: Ηταν της Αγίας Ερμιόνης όταν ήρθαμε αντιμέτωποι με πυρκαγιά, γράφει...

Ναυτικές Ιστορίες: Ηταν της Αγίας Ερμιόνης όταν ήρθαμε αντιμέτωποι με πυρκαγιά, γράφει ο Στέλιος Κουμπιάς

427

Στη σημερινή διαδρομή στο παρελθόν θα κάνω μία στάση στο 1995 και θα ταξιδέψουμε με το δεξαμενόπλοιο «ΜΑΡΙΑ Τ» της εταιρείας Tsakos Shipping & Trading s.a, του καπετάν Παναγιώτη Τσάκου.
Η επιλογή έγινε γιατί είναι επετειακή, μιας και πριν 28 χρόνια δηλαδή στις 4 Σεπτεμβρίου 1995 ανήμερα εορτής της Αγίας Ερμιόνης είχαμε την περιπέτεια που θα σας διηγηθώ.

Επιβιβάστηκα στο δεξαμενόπλοιο «Μαρία Τ» στις 5 Φεβρουαρίου 1995 στην Σιγκαπούρη, ήταν 25,000 τόνοι, Ιαπωνικής κατασκευής του 1976, ήταν χρονοναυλωμένο σε Ιαπωνική εταιρεία και όταν επιβιβάστηκα στο πλοίο έκανε ταξίδια τοπικά στην Σιγκαπούρη μεταφέροντας Fuel Oil απο Τέρμιναλ σε Τέρμιναλ και στην Ηλεκτρική εταιρεία της Σιγκαπούρης, μια φορά τον μήνα κάναμε και ένα ταξίδι με εκφόρτωση στο Χο Τσι Μινχ (πρώην Σαϊγκόν) του Βιετνάμ.

Στο πλοίο αυτό γνώρισα και έναν ναυτικό «χτυπημένο» από την ζωή που υπηρετούσε στο πλοίο ως αντλιωρός, ένας πολύ εξαίρετος και απίστευτα καλοσυνάτος άνθρωπος που έτυχε να διαβάσω την θλιβερή ιστορία του στις εφημερίδες την τελευταία ημέρα του 1978, και να τύχη να την ακούσω τελικά σε πλήρη περιγραφή από τα ίδια χείλη του.
Ήταν 31 Δεκεμβρίου του 1978 και υπηρετούσε στο δεξαμενόπλοιο «Άνδρος Πάτρια» και μαζί του είχε πρωτόμπαρκο τον πρωτότοκο γιό του, παραμονή της πρωτοχρονιάς του 1979 το «Άνδρος Πάτρια» βρισκόταν στον Ατλαντικό ωκεανό ΒΔ από το ακρωτήριο Φινιστέρο (Cape Finisterre) της Ισπανίας, όταν κατά της 6 και μισή το απόγευμα λόγω σφοδρής θαλασσοταραχής υπέστη ρήγμα περίπου 17 μέτρων στην αριστερή πλευρά του πλοίου και μετά από λίγο έγινε έκρηξη στην αριστερή δεξαμενή Νο 3.
Αμέσως ζήτησαν βοήθεια από αέρος (ελικόπτερο ή αεροπλάνο) από την Ισπανική ακτοφυλακή, ο Πλοίαρχος, η σύζυγός του, ο δίχρονος γιός του και άλλα 27 μέλη του πληρώματος επιβιβάστηκαν στην δεξιά σωσίβια λέμβο που ήταν στην απάνεμη πλευρά και εγκατέλειψαν το πλοίο με την βοήθεια των 3 μελών του πληρώματος που παρέμειναν στο πλοίο και ένας εξ αυτών ήταν και ο αντλιωρός που προτίμησε να φύγει το παιδί του και να σωθεί. Όμως έτσι τα έφερε η μοίρα ώστε να μπατάρει η βάρκα και να πνιγούν όλοι όσοι είχαν επιβιβαστεί στην σωσίβια λέμβο παρά τις προσπάθειες των πλοίων που πήγαν για να βοηθήσουν στην περισυλλογή τους…
Η φωτιά στο πλοίο τελικά έσβησε και οι τρείς που παρέμειναν πάνω σε αυτό, ήταν οι μόνοι διασωθέντες και μεταφέρθηκαν με αεροπλάνο στη στεριά.

Με το «Μαρία Τ» λοιπόν, κάναμε τον γύρο της Σιγκαπούρης σε ταξίδια από 1 έως 3 ώρες! πολύ κουραστικά και επίπονα για όλο το πλήρωμα, ευτυχώς που κάθε μήνα φορτώναμε για το Χο Τσι Μινχ και έτσι «ξεκουραζόμασταν» για μερικές ημέρες.

Η παραμονή μας στο Χο Τσι Μινχ για εκφόρτωση ήταν 2 με 3 ημέρες και ήταν το λιμάνι που μπορούσαμε να πάμε την βόλτα μας. Η Χο Τσι Μιν (ή και Χο Τσι Μίνχ), γνωστή παλαιότερα ως Σαϊγκόν, είναι πόλη στο Βιετνάμ και πρωτεύουσα του νότιου Βιετνάμ μέχρι το 1975. Από τότε μετονομάστηκε σε πόλη Χο Τσι Μιν, προς τιμήν του Προέδρου Χο Τσι Μιν, εθνικού ήρωα των Βιετναμέζων. Την άνοιξη του 1975 έγινε η ένωση νότιου και βόρειου Βιετνάμ.
Βρίσκεται στη δεξιά πλευρά του ποταμού Σαϊγκόν. Είναι μεγάλο βιομηχανικό κέντρο, με ναυπηγεία και εργοστάσια υφαντουργίας, ειδών διατροφής, καπνού, ελαστικών, βυρσοδεψίας. Είναι επίσης ένα από τα μεγαλύτερα εμπορικά κέντρα της νοτιοανατολικής Ασίας. Εξάγει διάφορα εμπορεύματα, που τα κυριότερα είναι το ρύζι, το καλαμπόκι, τα ελαστικά, τα βαμβακερά υφάσματα, η μπύρα κ.ά..
Στην πόλη βρίσκονται πολλά μνημεία, μουσείο, πανεπιστήμιο και διάφορα άλλα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Η ευρύτερη μητροπολιτική περιοχή έχει πληθυσμό 6.650.942 κατοίκων.

Έτσι περνούσε ο καιρός και φθάσαμε στα μέσα Ιουνίου 1995 όπου και επιβιβάστηκε στο πλοίο η σύζυγός μου όταν βρισκόμασταν στην Σιγκαπούρη, και συνεχίσαμε τα εσωτερικά ταξίδια και το μηνιαίο ταξίδι στο Βιετνάμ που τον Ιούλιο έτυχε να είναι και το τελευταίο γιατί οι ναυλωτές μας άλλαξαν ταξίδι και προς τα τέλη Ιουλίου πήραμε οδηγίες για να πλεύσουμε προς φόρτωση από το λιμάνι Muhammad Bin Qasim του Πακιστάν.
Το λιμάνι Muhammad Bin Qasim, επίσης γνωστό ως Port Qasim είναι λιμάνι του Πακιστάν, στις ακτές της Αραβικής Θάλασσας. Είναι το δεύτερο πιο πολυσύχναστο λιμάνι του Πακιστάν, που διαχειρίζεται περίπου το 35% του φορτίου της χώρας (17 εκατομμύρια τόνοι ετησίως). Το λιμάνι Port Qasim και το λιμάνι του Καράτσι είναι τα πιο πολυσύχναστα λιμάνια της χώρας, μαζί χειρίζονται περισσότερο από το 90% του εξωτερικού εμπορίου του Πακιστάν.
Από το Port Qasim θα φορτώναμε Marine Gas Oil (MGO) για εκφόρτωση στο λιμάνι Huang Pu της Κίνας. Όταν φτάσαμε στο λιμάνι και τελειώσαμε τα διαδικαστικά της αφίξεως, με την σύζυγό μου κάναμε μια βόλτα στην περιοχή του λιμανιού και αυτό που μας έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν όταν συναντήσαμε υπαίθριο φούρνο που έβγαζε αραβική πίτα, στο σημείο αυτό είχε αρκετό κόσμο και στην ζύμη που έφτιαχναν την αραβική πίτα ήταν «σύννεφο» οι μύγες.
Μετά από παραμονή δύο ημερών για φόρτωση αναχωρήσαμε για το λιμάνι εκφόρτωσης, το ταξίδι ήταν πολύ καλό την 1 Σεπτεμβρίου 1995 φθάσαμε στο Huang Pu και αγκυροβολήσαμε εν αναμονή εκφόρτωσης.
Το λιμάνι της HUANPU βρίσκεται στη νότια επαρχία Γκουανγκντόνγκ της Κίνας και λειτουργεί από το Guangzhou Port Group, μια κρατική εταιρεία. Στο παρελθόν χρησίμευε ως εμπορικό λιμάνι ως «Silk Road on the Sea». Προς το παρόν, είναι το μεγαλύτερο ολοκληρωμένο λιμάνι στη νότια Κίνα.
Στο αγκυροβόλιο καθημερινά είχαμε «επισκέπτες» μικροπωλητές που ερχόντουσαν με βάρκες για να πουλήσουν τα εμπορεύματά τους, καλή την πίστη τους δίναμε σχοινιά και έδεναν γύρω από το πλοίο για να δούμε τα εμπορεύματά τους τα οποία ήταν από ζωντανά πουλερικά, ρούχα, τσιγάρα, τοπικά ποτά, βασιλικό πολτό και πολλά άλλα είδη, έτσι περνούσε και η ημέρα μας ευχάριστα στο αγκυροβόλιο.
Την 4η Σεπτεμβρίου 1995 ανήμερα της Αγίας Ερμιόνης βρισκόμασταν στο αγκυροβόλιο και φυσικά κοντά μας και οι μικροπωλητές, γύρω στις 4 και 20 το απόγευμα πήγα στην καμπίνα μου για να κάνω μπάνιο και να ετοιμαστούμε για το δείπνο που στα πλοία σερβίρεται στις 5 το απόγευμα.
Ήμουν στο μπάνιο όταν η σύζυγός μου με ενημέρωσε ότι από το εξαεριστικό που έχει η πόρτα της καμπίνας μπαίνει καπνός, και σε μετά από λίγα δευτερόλεπτα φωνάζει δυνατά « έλα έξω, άνοιξα την πόρτα και βλέπω πολύ καπνό στον αλουέ «διάδρομος», πράγματι πετάχτηκα αμέσως από το μπάνιο και αφού είπα στην σύζυγό μου να πάει αμέσως στην κουζίνα και να καθίσει εκεί με τον Μάγειρα και να περιμένει οδηγίες μου, πήγα προς το σημείο που τελικά υπήρχε φωτιά και ήταν το δωμάτιο πλυντηρίων.
Αμέσως συνδέσαμε τις μάνικες στις πυροσβεστικές φωλιές που υπήρχαν στους διαδρόμους και ξεκινήσαμε την πυρόσβεση με μοναδικό στόχο να μην ξεφύγει η φωτιά από το δωμάτιο πλυντηρίων που ήταν μεγάλο λόγω του ότι εκεί υπήρχαν τα πλυντήρια και στεγνωτήρια για τους Αξιωματικούς και το πλήρωμα. Μετά από λίγες ώρες καταφέραμε και σβήσαμε την φωτιά χωρίς να επεκταθεί σε άλλα διαμερίσματα του πλοίου.
Μετά την κατάσβεση της φωτιάς, κάναμε τον έλεγχο για να βεβαιωθούμε ότι δεν υπήρχε η παραμικρή εστία φωτιάς και αυτό που μας έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν ότι όλα τα πλυντήρια και στεγνωτήρια λες και τα είχες βάλει στην πρέσα και είχαν γίνει μια σταλιά, μερικοί πόντοι. Κατόπιν έγινε ανάκριση για να βρούμε τα αίτια που προκάλεσαν την πυρκαγιά, και σύμφωνα με τις καταθέσεις ο Α΄ Μηχανικός είχε ζητήσει από τον Φιλιππινέζο Γ’ Μηχανικό και Ηλεκτρολόγο να τοποθετήσουν το νέο πλυντήριο που είχαμε παραλάβει.
Τότε λοιπόν τα δύο μέλη του πληρώματος αντί να πάρουν ένα τρυπάνι και να ανοίξουν τρύπα στον μπουλμέ του δωματίου πλυντηρίων που θα περνούσε το καλώδιο προτίμησαν να ανοίξουν την τρύπα χρησιμοποιώντας οξυγόνο, έτσι πήρε φωτιά η μπογιά στον μπουλμέ και αντί να πάρουν την μάνικα που ήταν ήδη συνδεδεμένη και έτοιμη για χρήση μόλις λίγα εκατοστά από το σημείο που ξεκίνησε η πυρκαγιά, έφυγαν τρέχοντας φωνάζοντας «πυρκαγιά – πυρκαγιά»!, βλέπετε εκείνη την στιγμή επικράτησε ο πανικός και όχι η καθαρή σκέψη που αν την ακολουθούσαν θα ήταν τελείως διαφορετικά τα πράγματα.
Τέλος καλά όλα καλά λοιπόν, ενημερώσαμε την εταιρεία για το συμβάν που με την σειρά της έστειλε καινούργια πλυντήρια και στεγνωτήρια που τα παραλάβαμε στο αγκυροβόλιο και μετά από μερικές ημέρες αφού καθαρίσαμε και βάψαμε το δωμάτιο πλυντηρίων μπήκαν και αυτά στην θέση τους.
Ξεφορτώσαμε στο HuangPu και αναχωρήσαμε στις 10 Σεπτεμβρίου με προορισμό την Φουτζαϊρα των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, το πλοίο όπως μάθαμε μετά από μερικές ημέρες είχε πωληθεί σε Ιρανό πλοιοκτήτη και η παράδοση θα γινόταν στο αγκυροβόλιο της Φουτζάιρας.
Ετοιμαστήκαμε λοιπόν για την παράδοση και φυσικά για την αναχώρησή και επιστροφή μας στην πατρίδα, φθάνοντας στο αγκυροβόλιο της Φουτζάιρας επέβη στο πλοίο αρχιπλοίαρχος της εταιρείας για τα διαδικαστικά της πώλησης και με ενημέρωσε ότι η εταιρεία έχει συμφωνήσει με τον αγοραστή του πλοίου ότι εγώ και ο Β’ Μηχανικός θα παραμείνουμε στο πλοίο για λίγο διάστημα για την καλύτερη εξοικείωση του νέου πληρώματος που ήταν από χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης.
Στο άκουσμα των οδηγιών φυσικά και στεναχωρήθηκα αλλά κατόπιν συνεννοήσεως με τον Β’ Μηχανικό και τον Αρχιπλοίαρχο υπογράψαμε δίμηνη σύμβαση με την νέα εταιρεία του πλοίου. Το πλοίο μετονομάστηκε σε Φάσσα “Fassa”, αρχαία ονομασία πόλης του Ιράν. Αφού έγιναν όλα τα διαδικαστικά για την πώληση και «έπεσαν» οι υπογραφές στα μέσα του Οκτώβρη αποχαιρέτησα την σύζυγό μου και τα άλλα μέλη του πληρώματος και ο μαστρο Νίκος αυτός ο υπέροχος άνθρωπος με αποχαιρέτησε λέγοντας « μην ανησυχείς την κυρά σου θα την πάω μέχρι την σκάλα του αεροπλάνου για την Χίο», όπως και έγινε.
Παραμείναμε στο πλοίο με τον Β’ Μηχανικό μέχρι τα μέσα Δεκέμβρη και αφού πραγματοποιήσαμε δυο φορτοεκφορτώσεις με το νέο πλήρωμα, ζητήσαμε από την εταιρεία την παλιννόστηση μας εφόσον οι Αξιωματικοί Γέφυρας και Μηχανής είχαν πλέον εξοικειωθεί.
Πράγματι, ξεμπαρκάραμε από το Αγκυροβόλιο της Φουτζάιρας και παραμονές Χριστουγέννων του 1995 είχα επιστρέψει στην οικογένεια μου.
Ελπίζω και εύχομαι να είναι εν ζωή ο Μαστρο Νίκος και δεν πρόκειται ποτέ να τον ξεχάσω!

Με εκτίμηση
Στέλιος Κουμπιάς Συνταξιούχος Πλοίαρχος Ε.Ν Πρόεδρος ΠΕΣ ΝΑΤ

 

Διαφήμιση