Ο τρύγος του σταφυλιού είναι η σημαντικότερη, ίσως, στιγμή στην διαδικασία παραγωγής του κρασιού, καθώς κρίνει, σε μεγάλο βαθμό, την έκβαση του μόχθου ολόκληρης της οινικής περιόδου. Χωρίς αμπελουργία δεν υπάρχει οινοποιία και χωρίς τρύγο δεν υπάρχει σοδειά. Συνήθως ο τρύγος διαρκεί όλο τον μήνα Σεπτέμβριο, ο οποίος, άλλωστε, λέγεται και Τρυγητής.
Ο Κώστας Αναγνώστου με πλούσιο φωτογραφικό υλικό και τα πλάνα από το drone, μας ξεναγεί στον τρύγο των αμπελιών της Αριούσιας Γης!
Η ιστορία του Χιώτικου κρασιού
Η Χίος, η ἔναλος πόλις Οἰνοπίωνος, από τις απαρχές της ιστορίας της είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την αμπελοκαλλιέργεια, αφού την δίδαξε στους κατοίκους της ο ίδιος ο γιος του Διονύσου, ο οικιστής της ο Οινοπίων, και το κρασί της, ο Χῖος οἶνος και ιδιαίτερα ο Ἀριούσιος, ήταν το διασημότερο, το πιο εύγευστο και το πιο ακριβό στον αρχαίο κόσμο.
Ποιητές και πεζογράφοι από τον Αριστοφάνη ως τον Πτωχοπρόδρομο, εξύμνησαν τις άριστες γευστικές και θεραπευτικές του ιδιότητες. Το αναζητούσαν και το ακριβοπλήρωναν σε όλο τον κόσμο για τις εξαιρετικές περιστάσεις και τα πιο δαπανηρά συμπόσια.
Υπολογίζεται ότι η τιμή του χιακού αμφορέα, που περιείχε περίπου 22 λίτρα, κυμαινόταν από 7 μέχρι 14 δραχμές. Αναφέρεται από τον Πλούταρχο ότι κατά τον πελοποννησιακό πόλεμο ανέβηκε στο υπέρογκο ποσό της μίας μνας (= 100 δραχμές = 100 μεροκάματα).
Μεταφερόταν μέσα στους χιώτικους οξυπύθμενους αμφορείς, με το δικό τους χαρακτηριστικό σχήμα, πολλοί από τους οποίους βρέθηκαν στην κυρίως Ελλάδα και σε πολλά σημεία της Μεσογείου και της Μαύρης Θάλασσας, αποδεικνύοντας την εξάπλωση του χιακού εμπορίου.
Πολύ σημαντική ήταν η χρήση του για θεραπευτικούς λόγους και όλοι οι μεγάλοι γιατροί της αρχαιότητας αναφέρονται στις θαυμαστές του ιδιότητες.
