Στη χάρη της Αγιά Σοφιάς, του Ζ. Στρογγυλού

Η Αγιά Σοφιά είναι η κόρη μου, μας έλεγε, και οι κόρες της οι εγγονές μου. Τι λέει η θεία Μπατιώ βρε μαμά, ρωτούσα τη μάνα μου απορημένος. Χαμογελούσε η μάνα μου, μα απόκριση δεν έπαιρνα. Μας μάλωνε όταν παίζαμε πίσω από το σπίτι της “κόρης της” αλλά εγώ ήμουν σίγουρος ότι μας αγαπούσε κατά βάθος κι ας έδειχνε αυταρχική και παράξενη.

                                                                        Καθ’οδόν…
                                                      του Ζαννή Στρογγυλού

Μερικές μέρες πριν τη γιορτή της Αγιάς Σοφιάς, όλοι στη γειτονιά βοηθούσαν να καθαριστεί η εκκλησία. Η παλιά εκκλησιά, η πετρόκτιστη, που κάποτε λειτουργούσε και σαν σχολείο. Με τα μεγάλα παράθυρα, τα ασβεστωμένα ντουβάρια και το μαρμάρινο αγγελούδι πάνω από την πόρτα. Με τις άπειρες τρύπες στους εξωτερικούς τοίχους που φώλιαζαν τα σπουργίτια της γειτονιάς. Με τις παλιές καπνισμένες από τα καντήλια και τα κεριά, εικόνες που θα μας τιμωρούσαν αν δεν ήμασταν καλά παιδιά. Με το εικονοστάσι της Αγίας να δεσπόζει στο χώρο, έχοντας υπό την σκέπη της τις τρεις κόρες της αλλά και εμάς.

Πάρτε πανιά, ρίξτε λίγο μπράσο και τρίβετε τα μανάλια (μανουάλια) πρόσταζε η άμια Μπατιώ. Και μεις τα παιδιά υπακούαμε στις εντολές της καθώς νοιώθαμε χρήσιμοι. Μην βάζετε πολύ μπράσο για να φτάσει, ακουγόταν η φωνή της καθώς τα παιδικά δάχτυλα γυάλιζαν το μπρούτζο και μαύριζαν τα χέρια. Τρίβετε δυνατά…. μετά με το καθαρό πανί….αν δεν γυαλίσει θα σε ονειρέψει η Αγιά Σοφιά…

Όταν πια έφτανε η παραμονή της γιορτής και όλα ήταν έτοιμα, καθαρίζαμε την πλατεία, ρίχναμε και τις μερσινιές που είχαν φέρει με δεμάτια από τα Γρίζα και τρέχαμε όλοι μαζί οι μικροί πρωταγωνιστές της γιορτής για μια βουτιά στη θάλασσα….έτσι όπως ήμασταν με τα βρώμικα ρούχα.
Κακό ψόφο να μην έχετε, βρωμόπαιδα θα πνιγείτε,φώναζε η άμια Μπατιώ.
Ποιός όμως έδινε σημασία; Εμείς μόνο γελούσαμε…
Καλημέρα κόσμε…