ΕΝΑΣ ΑΪ ΣΙΔΕΡΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ.
Απ’ άκρη σ’ άκρη της Χίου γιορτάζεται ο πολιούχος του νησιού Άγιος Ισίδωρος. Το εκκλησάκι Του στο μέσο της διαδρομής Χίου – Βολισσού, λίγο πριν στρίψεις για Πιτυός, μετατράπηκε, όμως, σε αληθινό σταθμό ζωής και πρώτων βοηθειών για όλους τους βορειοχωρούσους στα χρόνια της ανέχειας.
Απ’ άκρη σ’ άκρη της Χίου γιορτάζεται ο πολιούχος του νησιού Άγιος Ισίδωρος. Το εκκλησάκι Του στο μέσο της διαδρομής Χίου – Βολισσού, λίγο πριν στρίψεις για Πιτυός, μετατράπηκε, όμως, σε αληθινό σταθμό ζωής και πρώτων βοηθειών για όλους τους βορειοχωρούσους στα χρόνια της ανέχειας.
Η απόφαση του Γιώργη και της Άννας Κουρούνη να στήσουν το καφενεδάκι τους, που λειτούργησε σαν χάνι τις δύσκολες χειμωνιάτικες βραδιές, επί μισό αιώνα ταύτισε το προσκύνημα με την αδιάλειπτη ανθρώπινη προσφορά της προσφυγικής οικογένειας Κουρούνη.
Στο βιβλίο του «Γεγονότα και Αναμνήσεις μιας ζωής» ο Νίκος Κουρούνης προσθέτει και μια επιπλέον πτυχή του πανηγυριού του Αγιού Σιδέρου, που αποκτούσε ξεχωριστό ενδιαφέρον και χρώμα με τη διεξαγωγή των μουλαροδρομιών, σε μια εποχή που τα άλογα σπάνιζαν.
«Οι Πιτυανοί και οι κάτοικοι των γύρω χωριών κατέφθαναν στο Άγιο Ισίδωρο με τα μουλάρια και τα γαϊδουράκια τους ιδιαίτερα στολισμένα.
Τους έβαζαν, αν είχαν, καινούρια σαμάρια και καπίστριακαι στα πλέον ζωηρά και χαλινάρια και στόλιζαν τα κεφάλια τους με φύλλα καρυδιάς.
Τους έβαζαν, αν είχαν, καινούρια σαμάρια και καπίστριακαι στα πλέον ζωηρά και χαλινάρια και στόλιζαν τα κεφάλια τους με φύλλα καρυδιάς.
Τα σαμάρια τα κάλυπταν με καινούρια χρωματιστά χαλάκια, φασμένα στα τοπικά αργαλειά και εκατέρωθεν στο σαμάρι κρέμαζαν κι από ένα κοφίνι μέσα στα οποία έβαζαν τα μικρά παιδιά και οι άντρες ή οι γυναίκες κάθονταν κατασάμαρα.
Θυμάμαι ακόμα ότι πάντοτε κατέφθανε και φωτογράφος από τη Χώρα με την κλασική τρίποδη μηχανή, κάτι που σπάνια συνέβαινε στα άλλα πανηγύρια.
Όταν τελείωνε η Λειτουργία, κατά την επιστροφή στο χωριό, κάποιοι νεαροί που διέθεταν αψιά μουλάρια, όταν πλησίαζαν το χωριό, άρχιζαν να τα πιλαλούν εισπράττοντας στο τέρμα τα χειροκροτήματα του πλήθους που τους ανέμενε αλλά και το θαυμασμό των νεαρών κοριτσιών, που ήταν και υποψήφιες νύφες.
Από τις αρχές όμως της δεκαετίας του 1950, επί προεδρίας του Γεωργίου Κουρούνη, το τότε Κοινοτικό Συμβούλιο καθιέρωσε κανόνες μουλαροδρομίας και βραβεία με χρηματικά ποσά για τον πρώτο, δεύτερο και τρίτο νικητή.»
Τα τελευταία χρόνια το έθιμο ατόνησε αλλά κάθε χρόνο στον Άγιο Σίδερο του Πιτυούς αλογατάρηδες φτάνουν ως προσκυνητές και συχνά μεταφέρουν έφιππη την εικόνα του Αγίου στο χωριό.
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ από τη σελίδα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης της ταβέρνας Ο ΜΑΚΕΛΟΣ στο Πιτυός.
Η φωτογραφία με τους αλογατάρηδες είναι από μέλη του Ιππικού Ομίλου Χϊου.
Διαφήμιση
