Ήρθε κ φέτος η εποχή της σποράς. Στη Χίο παραδοσιακά οι άνθρωποι έσπερναν κουκιά κ ακόμη τιμούν την καλλιέργειά τους σε πολύ μεγάλο βαθμό. Το συλλογικό παρατσούκλι των Χιωτών ήταν ανέκαθεν Κουκοχιώτες, λόγω της καλλιέργειας αλλά κ της βρώσης αυτού του εξαιρετικά θρεπτικού και νόστιμου όσπριου.
Οι συνταγές στη χιώτικη κουζίνα με βάση τα κουκιά, ξερά ή χλωρά είναι αρκετές, ενώ το όσπριο αυτό στο μεγαλύτερο μέρος της υπόλοιπης Ελλάδας είναι άγνωστο ή παρεξηγημένο ή περιβάλλεται από μια φήμη φόβου λόγω της κυάμωσης που παθαίνει όποιος φάει κουκιά αλλά δεν διαθέτει στον οργανισμό του το ένζυμο G6PD.
Το κουκί λοιπόν, μαζί με το μαστίχι κ τις λαλάδες είναι άλλο ένα μοναδικό “εθνικό” προϊόν της Χίου κ μάλιστα είναι ιστορικά τόσο συνδεδεμένο με την επιβίωση σε δύσκολες συνθήκες αλλά κ την εν γένει διαβίωση κ θρέψη των κατοίκων του νησιού, που μάλλον θα δικαιούνταν την πρώτη θέση στον κατάλογο των τοπικών προϊόντων ή αν υπήρχε μια σημαία Χίου, θα έπρεπε να έχει στο κέντρο της το κουκί ως σύμβολο, όπως πχ ο Λίβανος έχει τον κέδρο.
Το κουκί λοιπόν, η καλλιέργειά του, η κουκοφαγία, η τοπική κουζίνα που βασίζεται σε αυτό είναι άλλος ένας μοχλός όμορφης κ έξυπνης τουριστικής προβολής του νησιού μας, που όμως αδιαφορούμε εντελώς για αυτόν. Προσωπικά προτείνω στους δημόσιους κ ιδιωτικούς τουριστικούς φορείς του νησιού να προβούν σε μια έξυπνη τουριστική καμπάνια με βάση κ άξονα το κουκί. Η καμπάνια π.χ. μπορεί να έχει τίτλο “Το νησί G6PD” και με ένα ατμοσφαιρικό βιντεάκι που θα δείχνει την σχέση της Χίου με τα κουκιά, από την σπορά μέχρι το πιάτο, να προσκαλεί τα 2/3 του ελληνικού κ παγκόσμιου πληθυσμού, οι οποίοι έχουν αυτό το ένζυμο, οπότε δεν παθαίνουν κυάμωση τρώγοντας κουκιά, να έρθουν να γνωρίσουν από κοντά το “νησί του G6PD” κ της κουκοφαγίας.
του Γιάννη Μακριδάκη
