Τα εμβατήρια εθνικού παραληρήματος
Καθιερωμένη πια τακτική μοιάζει να συνιστά η γκρίνια που συχνά αγγίζει τα όρια εθνικού παραληρήματος σχετικά με το ποιος θα σηκώσει τη σημαία μας στις εθνικές επετείους. Δεν μπορούμε πια να αποδεχτούμε πως σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία δεν έχουν θέση οι θεατρινίστικοι πατριωτισμοί που επιδεικνύονται δυο φορές το χρόνο, έτσι για να μη χαλάσει η “παράδοση”. Θύματα τα παιδιά, οι μαθητές είτε ανήκουν στην υπερισχύουσα εθνική κοινότητα είτε στη μειονότητα. Γιατί τα παιδιά αποδέχονται το αξιολογικό αποτέλεσμα του σχολείου καθώς συμβιώνουν άριστα με αλλοεθνείς συμμαθητές αφήνοντας στους γονείς τον άχαρο ρόλο του υπερασπιστή των εθνικών συμβόλων. Κι αυτοί οι μαχητές γιατί σωπαίνουν μπρος στην κατάφωρη παραποίηση και ευτελισμό των εθνικών συμβόλων που παρατηρείται πολύ συχνά στα μεταξύ χρονικά διαστήματα και ωρύονται απέναντι σε μαθητές που παρά την μη ελληνική καταγωγή τους κατάφεραν να πρωτεύσουν και να διακριθούν; Ποιος μιλάει για την υποβάθμιση και τον εξευτελισμό της εθνικής γλώσσας; Ποιος προβάλλει αντίσταση για την καθημερινή φθορά και αλλοίωση των εθίμων και των παραδόσεων; Για την απομάκρυνση των παιδιών μας από τους παραδοσιακούς χορούς και τη μουσική; Μόνο διαβλέπουν επικίνδυνους εχθρούς και αμφισβητίες των ιστορικών δεδομένων στην αποδοχή νεαρών αλλοδαπών να σηκώσουν με περηφάνια την ελληνική σημαία. Και δε σκέφτονται πως μια τέτοια αποδοχή σημαίνει τιμή για την Ελλάδα αφού οι ίδιοι στην αντίστοιχη θέση όχι μόνο δε θα σήκωναν το εθνικό σύμβολο του “εχθρού” αλλά και θα μάχονταν σθεναρά αν κάποιος τους επέβαλλε να το κάνουν. Και δεν είναι τιμή για μια χώρα αγόρια και κορίτσια που η ρίζα τους δεν είναι ελληνική να δηλώνουν συγκινημένοι και περήφανοι που τους δίνεται μια τιμή την οποία οπωσδήποτε και την αξίζουν για την αξιοσύνη και τη φιλομάθειά τους; Ποιος ατιμάζει το ιερό σύμβολο; Οι αλλοδαποί μαθητές η πλειονότητα των οποίων γεννήθηκαν στην Ελλάδα και δεν κουβαλούν καμιά προσωπική μνήμη από την πατρίδα παρά εκείνες που τυχόν τους ενσπείρουν οι γονείς τους; ή μήπως την ατιμάζουν τη σημαία εκείνοι που μολονότι γεννήθηκαν έλληνες και ανδρώθηκαν με τα ελληνικά ιδεώδη τη χρησιμοποιούν για να σκεπάσουν τη χυδαία γύμνια τους σε κάποια γκλαμουράτη επίδειξη μόδας ή την παραδίδουν στην πυρά θεωρώντας της αναχρονιστικό αντικείμενο και για αυτό την απαξιώνουν μπρος στα έκπληκτα μάτια όλων μας; Μήπως αναλογιζόμενοι με περισσότερη ψυχραιμία και νηφαλιότητα την κατάσταση ευχόμαστε από καρδιάς όλοι οι αλλοδαποί που ζουν στη χώρα μας να έχουν τη διάθεση να παρελάσουν κρατώντας τη γαλανόλευκη αποδίδοντάς της έτσι την αξία που θα της απέδιδε κι ένας γηγενής; Ποιοι είναι οι εχθροί του έθνους τελικά; Ποιος είναι εκείνος που μπορεί να λοιδορήσει ένα δεκατετράχρονο ως δεκαεπτάχρονο μαθητή που λαμβάνει ελληνική παιδεία να παρελάσει υψώνοντας την ελληνική σημαία “προδίδοντας” την εθνική του καταγωγή, τις βιολογικές του καταβολές και τα εθνικά του πιστεύω; Είναι δυνατόν κάποιος που μισεί και επιβουλεύεται τη χώρα μας να δέχεται να υποστεί τέτοιο εξευτελισμό, όταν έχει δικαίωμα να το αρνηθεί και να παραχωρήσει τη θέση του σε κάποιον άλλο; Ας μην πετροβολούμε αθώα θύματα για να αποδείξουμε την προσποιητή μας εθνικοφροσύνη. Η αγάπη στην παρίδα πρέπει να εκδηλώνεται καθημερινά με τη συμπεριφορά και τις επιλογές μας και την υποστήριξη των εθνικών μας στοιχείων εσαεί.
Διονύσης Λεϊμονής
φιλόλογος
Καθιερωμένη πια τακτική μοιάζει να συνιστά η γκρίνια που συχνά αγγίζει τα όρια εθνικού παραληρήματος σχετικά με το ποιος θα σηκώσει τη σημαία μας στις εθνικές επετείους. Δεν μπορούμε πια να αποδεχτούμε πως σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία δεν έχουν θέση οι θεατρινίστικοι πατριωτισμοί που επιδεικνύονται δυο φορές το χρόνο, έτσι για να μη χαλάσει η “παράδοση”. Θύματα τα παιδιά, οι μαθητές είτε ανήκουν στην υπερισχύουσα εθνική κοινότητα είτε στη μειονότητα. Γιατί τα παιδιά αποδέχονται το αξιολογικό αποτέλεσμα του σχολείου καθώς συμβιώνουν άριστα με αλλοεθνείς συμμαθητές αφήνοντας στους γονείς τον άχαρο ρόλο του υπερασπιστή των εθνικών συμβόλων. Κι αυτοί οι μαχητές γιατί σωπαίνουν μπρος στην κατάφωρη παραποίηση και ευτελισμό των εθνικών συμβόλων που παρατηρείται πολύ συχνά στα μεταξύ χρονικά διαστήματα και ωρύονται απέναντι σε μαθητές που παρά την μη ελληνική καταγωγή τους κατάφεραν να πρωτεύσουν και να διακριθούν; Ποιος μιλάει για την υποβάθμιση και τον εξευτελισμό της εθνικής γλώσσας; Ποιος προβάλλει αντίσταση για την καθημερινή φθορά και αλλοίωση των εθίμων και των παραδόσεων; Για την απομάκρυνση των παιδιών μας από τους παραδοσιακούς χορούς και τη μουσική; Μόνο διαβλέπουν επικίνδυνους εχθρούς και αμφισβητίες των ιστορικών δεδομένων στην αποδοχή νεαρών αλλοδαπών να σηκώσουν με περηφάνια την ελληνική σημαία. Και δε σκέφτονται πως μια τέτοια αποδοχή σημαίνει τιμή για την Ελλάδα αφού οι ίδιοι στην αντίστοιχη θέση όχι μόνο δε θα σήκωναν το εθνικό σύμβολο του “εχθρού” αλλά και θα μάχονταν σθεναρά αν κάποιος τους επέβαλλε να το κάνουν. Και δεν είναι τιμή για μια χώρα αγόρια και κορίτσια που η ρίζα τους δεν είναι ελληνική να δηλώνουν συγκινημένοι και περήφανοι που τους δίνεται μια τιμή την οποία οπωσδήποτε και την αξίζουν για την αξιοσύνη και τη φιλομάθειά τους; Ποιος ατιμάζει το ιερό σύμβολο; Οι αλλοδαποί μαθητές η πλειονότητα των οποίων γεννήθηκαν στην Ελλάδα και δεν κουβαλούν καμιά προσωπική μνήμη από την πατρίδα παρά εκείνες που τυχόν τους ενσπείρουν οι γονείς τους; ή μήπως την ατιμάζουν τη σημαία εκείνοι που μολονότι γεννήθηκαν έλληνες και ανδρώθηκαν με τα ελληνικά ιδεώδη τη χρησιμοποιούν για να σκεπάσουν τη χυδαία γύμνια τους σε κάποια γκλαμουράτη επίδειξη μόδας ή την παραδίδουν στην πυρά θεωρώντας της αναχρονιστικό αντικείμενο και για αυτό την απαξιώνουν μπρος στα έκπληκτα μάτια όλων μας; Μήπως αναλογιζόμενοι με περισσότερη ψυχραιμία και νηφαλιότητα την κατάσταση ευχόμαστε από καρδιάς όλοι οι αλλοδαποί που ζουν στη χώρα μας να έχουν τη διάθεση να παρελάσουν κρατώντας τη γαλανόλευκη αποδίδοντάς της έτσι την αξία που θα της απέδιδε κι ένας γηγενής; Ποιοι είναι οι εχθροί του έθνους τελικά; Ποιος είναι εκείνος που μπορεί να λοιδορήσει ένα δεκατετράχρονο ως δεκαεπτάχρονο μαθητή που λαμβάνει ελληνική παιδεία να παρελάσει υψώνοντας την ελληνική σημαία “προδίδοντας” την εθνική του καταγωγή, τις βιολογικές του καταβολές και τα εθνικά του πιστεύω; Είναι δυνατόν κάποιος που μισεί και επιβουλεύεται τη χώρα μας να δέχεται να υποστεί τέτοιο εξευτελισμό, όταν έχει δικαίωμα να το αρνηθεί και να παραχωρήσει τη θέση του σε κάποιον άλλο; Ας μην πετροβολούμε αθώα θύματα για να αποδείξουμε την προσποιητή μας εθνικοφροσύνη. Η αγάπη στην παρίδα πρέπει να εκδηλώνεται καθημερινά με τη συμπεριφορά και τις επιλογές μας και την υποστήριξη των εθνικών μας στοιχείων εσαεί.
Διονύσης Λεϊμονής
φιλόλογος
Διαφήμιση
