Τέλη δεκαετίας ’80 ένας γνωστός εφοπλιστής, Τρελοκεφαλονίτης, πήγε να παραλάβει με την καινούρια του Μερσεντές τη γυναίκα του από το αεροδρόμιο του Ελληνικού. Όταν γύρισαν στο αμάξι για να φύγουν διαπίστωσαν ότι δεν έβγαιναν από πουθενά αφού δυο-τρεις επίδοξοι Έλληνες οδηγοί είχαν φροντίσει να τους κλείσουν για τα καλά. Χωρίς να διστάσει στιγμή – από λωλάδα άλλο τίποτα – μπαίνει στο αυτοκίνητο, βάζει ζώνη και με πρώτη και όπισθεν και με το δέον γκάζι καταφέρνει να ανοίξει δρόμο, αφήνοντας αλλού ‘ντ’ αλλού τρία αυτοκίνητα σμπαράλια. Γράφει εις τριπλούν σε χαρτιά τα στοιχεία του, τα βάζει στα παρμπρίζ των χτυπημένων και φεύγει κύριος μετά της συζύγου εντός πέντε λεπτών. Είχε να το λέει και να κοκορεύεται πως στιγμή δε χασομέρησε, εκείνος αυτοκίνητα είχε ένα σωρό να κάνει τη δουλειά του και φράγκα με τη σέσουλα να κάμει καινούρια όσα σαράβαλα θέλει, το μόνο του παράπονο που δεν είχε χρόνο να κάτσει σε μια μεριά να δει τα μούτρα τους.
Γράφει η Ματρώνα Αποστολίδου
Θα ομολογήσω, πολλές φορές θα ήθελα να μπορούσα να τον μιμηθώ. Γιατί δεν είναι ένας ούτε δυο, είναι πολλοί και ζουν ανάμεσά μας.
Είναι αυτοί που δε δίνουν δεκάρα για τη μωρομάνα που θα της βγει η γλώσσα να σέρνει παιδί και ψώνια στην άλλη άκρη του πάρκινγκ, που δεν τους καίγεται καρφάκι για τον συνάνθρωπο με τα κινητικά προβλήματα που και τα δέκα μέτρα παραπάνω του φαίνονται Γολγοθάς και βεβαίως μπροστά στη βολή τους δε διστάζουν να κλείσουν ακόμα και το δρόμο, αφού οι άλλοι δεν υπάρχουν.
Είναι αυτοί που όταν έρθει η τροχαία θα αρχίσουν να ωρύονται πως έχει κι απ’ αλλού δρόμο για να περάσουν τα αυτοκίνητα, πως μπήκαν δυο λεπτά στο κατάστημα να κάνουν μια μικροδουλίτσα, άλλο που μένουν μέσα μισή ώρα και, που θα κατεβάζουν θεούς και δαίμονες γι΄ αυτόν που τους «κάρφωσε», που θα τους τσούξει η τσέπη τους όταν πληρώσουν το πρόστιμο αλλά σε δυο μήνες θα το έχουν ξεχάσει.
Είναι αυτοί που δεν ξέρουν από φιλότιμο, από αξιοπρέπεια, από στοιχειώδεις κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς – την οδική την αφήνω στην άκρη, είναι απόρροια της κοινωνικής – που θαρρούν πως όλος ο κόσμος τους ανήκει, που μπροστά στην πάρτη τους και τη βολή τους δεν υπολογίζουν τίποτα και κανέναν.
Και δεν είναι ότι ταλαιπωρούν τον κόσμο, δεν είναι που αυτός που θα καλέσει την τροχαία θα χάσει μισή ώρα από τη ζωή του, θα σκάσει να περιμένει μες τη ζέστη ή το κρύο και θα κατασυγχυστεί. Είναι που όλοι αυτοί τρέμουν μην έρθει κάποιος και τους αλλοιώσει τον πολιτισμό τους. Εκεί είναι να τρελαίνεσαι.
