Φέτος, μην μου χαρίσετε λουλούδια. Τι να τα κάμω σε ένα ραγισμένο βάζο; Σε έναν κόσμο που σείεται;
Φέτος, μην μου χαρίσετε λουλούδια. Κάμετε τα όπλα να σιγήσουν, αφήστε τις Μάννες να θηλάζουν, να νανουρίζουν τα παιδιά τους στις κούνιες τους, όχι στα καταφύγια, στους δρόμους της προσφυγιάς.
Τρομάζουν, κλαίνε, πεινάνε, φοβούνται. Φέτος, μην μου χαρίσετε τίποτα φτιαγμένο από ανθρώπινα χέρια. Θέλω μόνο να γυρίσουν πίσω στο σπιτικό τους, στο ασφαλές, πολύχρωμο παιδικό δωμάτιο, όλα τα λούτρινα παιχνίδια που είχαν αγκαλιά τα προσφυγόπουλα με τα θλιμμένα μάτια. Μαζί με τα παιδιά τους και εκείνο το μικρό σακίδιο που είχα στην πλάτη, με τους αγαπημένους τους ήρωες. Αυτό που έπαιρναν μαζί στο μετρό, στις εκδρομές, στο σχολείο…
Αφήστε και τις άλλες Μάννες, στην άλλη πλευρά, αδάκρυτες, να δίνουν την ευχή τους στα παλληκάρια τους για να παντρευτούν, όχι για να θυσιαστούν, να γίνουν δολοφόνοι, στο πεδίο της μάχης!
Θέλουν τα παιδιά τους να ξαποσταίνουν στο διπλανό δωμάτιο μετά από τον κάματο της μέρας, όχι κάτω από το χώμα…
Αυτές οι ΜΑΝΝΕΣ, τα παιδιά τους, δεν ζούσαν για να κατακτήσουν άλλα εδάφη. Άλλων χωρών. Δεν τα γέννησαν για να γίνουν ΕΙΣΒΟΛΕΙΣ! Άλλωστε, η ξένη καμένη, ποτισμένη με αίμα γη, ποτέ δεν θα γίνει δική τους. Μια αυλή ήθελαν, το δρόμο για την εξοχή, το Πανεπιστήμιο, την πόλη. Από την αρχή που ξεκίνησε και αυτός ο πόλεμος ήξεραν καλά ότι για άλλους θυσιάζουν τα βλαστάρια τους. Τα πένθησαν όταν τα αποχαιρετούσαν…
Τα όνειρά αυτών των ΜΑΝΝΑΔΩΝ χωρίς όνομα, της ΕΙΡΗΝΗΣ, χωράνε σε λίγα τετραγωνικά, ένα μικρό μπαλκόνι με φθαρμένα κάγκελα, με τα παιδιά να μιλάνε για το σχολείο, την πρώτη τους αγάπη, τις σπουδές τους… Ένα όνειρο είχαν, όπως όλες μας όταν νιώσαμε το πρώτο σκίρτημά τους μέσα στη μήτρα. Αν και έμβρυα εμείς από τότε τα είχαμε κιόλας μεγαλώσει, τα είχαμε πάει πρώτη μέρα σχολείο, τους είχαμε μάθει τα πρώτα γράμματα, τα βλέπαμε να παίζουν αμέριμνα στην αυλή. Αυτό ήταν το όνειρό μας, το όνειρό τους.
Κλέφτες παιδιών που αφήνετε ΜΑΝΝΕΣ ορφανές! Έμποροι του Πολέμου! Τόσοι πόλεμοι, τόσοι νεκροί, τόση προσφυγιά ακόμη να χορτάσετε;…
Φέτος… Σε αυτήν την ΓΥΝΑΙΚΑ που γέννησε ή δεν γέννησε, που έδωσε συνειδητά, όχι το σώμα, την μήτρα, αλλά την αγκαλιά, την καρδιά της, εκεί που είναι το γόνιμο καρποφόρο περιβόλι της, δώστε το οξυγόνο που χρειάζεται. Πνίγεται…
Εργαζόμενη, άνεργη, νέα, μεσήλικη, ηλικιωμένη, υγιής, ασθενής, μετανάστρια, πρόσφυγας, αλλόθρησκη, στην άλλη πλευρά του πλανήτη…
Δώστε της ΣΕΒΑΣΜΟ, ΑΓΑΠΗ και ένα μπουκέτο αληθινές, αμάραντες ΕΛΠΙΔΕΣ!
Ότι τα παιδιά της θα ζήσουν στην αυλή που πρωτοάνθισαν, ότι οι νέες γυναίκες θα έχουν πια φωνή, δικαιώματα, η μητρότητα δεν θα είναι ένα άπιαστο «ακριβό όνειρο» για φτηνούς «ελαστικούς» εργαζόμενους…
Πώς μπορεί κανείς να προσφέρει την τιμή που αρμόζει, στις ΜΗΤΕΡΕΣ παιδιών ΑμεΑ, που χρόνια τα σήκωναν στην αγκαλιά για να τα πάνε για θεραπείες, από Νοσοκομείο σε Νοσοκομείο, τους μιλούσαν και ας μην μπορούσαν να απαντήσουν, έγιναν «ασπίδα» για να μην τα λαβώσουν τα βέλη μια κοινωνίας που χτυπά ανελέητα, ό,τι δεν συμβαδίζει με τα ροδαλά προσωπάκια των χαρούμενων οικογενειών των διαφημίσεων.
Όπως και σε κάθε ΓΥΝΑΙΚΑ – ΑΓΚΑΛΙΑ που σκουπίζει τα δάκρυά της πριν μπει στο παιδικό δωμάτιο, στην κουζίνα, στο καθιστικό, μην τύχει και φανεί το σκαμμένο από την κούραση και θλίψη πρόσωπό της. Που «έθαψε» την πίκρα της από έναν «νεκρό γάμο» κάτω από ένα ροζ κραγιόν στα χείλη, λίγο μέικ-απ στο πρόσωπο και μολύβι στα μάτια… Μπορεί και ένα πολύχρωμο φουστάνι. Και ας την «δηλητηρίαζε» μέρα τη μέρα…
ΜΑΝΝΑ της σιωπής, της θυσίας, με την πονεμένη μέση και τα κουρασμένα βήματα, με «αιώνων θλίψη» όπως έγραψε ο ποιητής…
ΜΑΝΝΑ πέρα από τα σύνορα του κόσμου, που με όση δύναμη σου έχει απομείνει, κατεβαίνεις από το κρεβάτι σου το πρωί, σηκώνεις τα μάτια στο δικό σου ουρανό, σαν προσευχή, ευχαριστία, μπορεί και κραυγή που ζητά «βοήθεια»…
Μήπως και σε ρώτησαν;… Όχι, είμαι βέβαιη ότι δεν θα λυγίσεις. Κι αν τα γόνατά σου δεν σε κρατάνε, αν έπεσες για λίγο, ξέρεις πως δεν έχεις το δικαίωμα να παραδοθείς. Ούτε να σωπάσεις. Θυμήσου πώς άντεξες την ώρα των οδυνών. Και ας μάτωναν τα χείλη σου… ΜΗΝ ΛΥΓΙΣΕΙΣ! Σε θερμοπαρακαλώ! Και ας είσαι πολλές φορές πιο μόνη και από μόνη… Ανάμεσα στους πολλούς. Φιλώ το δάκρυ σου. Σήκωσε τη ματιά σου και δες! Πέρα από το σιδερένιο φράκτη, άλλα χέρια περιμένουν το δικό σου… Τι κι αν δεν έχουν το ίδιο χρώμα; Γνώριμα πρόσωπα. Η ίδια ματιά. Δεν σου θυμίζουν πίνακες ζωγραφικής, γλυπτά, φωτογραφίες, μυθικές και αληθινές μορφές δανεισμένες από τον καμβά της ποίησης και της λογοτεχνίας. Μπορεί και το είδωλό σου στον καθρέφτη του μπάνιου. Είναι, είμαστε οι ΜΑΝΝΕΣ του κόσμου! Εσύ, εγώ, εμείς…
Μαζί θα υφάνουμε ένα ουράνιο τόξο για στολίσουμε τον γκρίζο στις μέρες μας ουρανό! Για να φωτίζει τον Ουρανό των παιδιών μας, των παιδιών των παιδιών μας, των αγέννητων παιδιών.
Προαιώνια, Μητέρα της Μήτρας, της Καρδιάς, της Αγάπης, της Αφοσίωσης, της Προσφοράς, της Συγχώρεσης, της Θυσίας, της Ειρήνης και του Πολέμου.
Τώρα είναι η ώρα σου. Η ώρα μας! Όσο προλαβαίνουμε…
Ευγενία Κώττη
