Ελάχιστα ήταν τα δώρα που παίρναμε για τα Χριστούγεννα όταν ήμασταν παιδιά. Οι περισσότεροι συγγενείς που μας έδιναν δώρο επέλεγαν χρήματα για τον κουμπαρά. Να μαζεύετε τα χρήματά σας και όταν γεμίσει ο κουμπαράς να τον ανοίξουμε και να αγοράσετε ρούχα, μας έλεγε η μάνα μου. Αυτά έχετε ανάγκη, όχι τα παιχνίδια. Άλλωστε πως να αγοράσεις δώρο για ένα παιδί σε ένα χωριό στην δεκαετία του 70;
Προσπαθούσα εμμέσως πλην σαφώς και με την ατέχνως παιδική μου αδεξιότητα να περάσω το μήνυμα ότι τα παιδιά έχουν ανάγκη από δώρα και όχι χρήματα ελπίζοντας ότι κάποιοι συγγενείς που θα κατέβαιναν στην Χώρα για δουλειές θα θυμόντουσαν την επιθυμία μας. Μάταια…
Τα δεκαέξι χιλιόμετρα εκείνη την εποχή φάνταζαν ταξίδι μακρινό με το λεωφορείο. Το να πάμε στην πόλη ειδικά την περίοδο των Χριστουγέννων ήταν για μας σαν ένα ταξίδι στον παράδεισο. Μια φορά, θυμάμαι, μας πήρε η μάνα μας, εμένα και την αδερφή μου, στη Χώρα μαζί της. Μου αγόρασε και ένα μπαλόνι από τον πλανόδιο με το καροτσάκι στην Απλωταριά που πουλούσε μπαλόνια, καζαμίες και ημερολόγια. Καμάρωνα με το μπαλόνι στο χέρι καθώς περπατούσαμε για ψώνια στα στενά της πόλης. Στο τέλος και πριν μπούμε στο λεωφορείο της επιστροφής, βγήκαμε και μια φωτογραφία στο συντριβάνι της πλατείας Βουνακίου για να την στείλουμε στον μπαμπά που ταξίδευε.
Φάνηκε όμως ότι τελικά το όλο κήρυγμα μου περί δώρων να έπιασε τόπο αφού θυμάμαι μετά από ένα – δύο χρόνια άρχισα να παίρνω περισσότερα δώρα αντί για χρήματα. Επιτέλους, κι ας είχα μεγαλώσει αρκετά. Η χαρά απερίγραπτη όταν ανοίγοντας προσεκτικά το πακέτο με το χρωματιστό χαρτί εμφανίστηκε ο Πιλότος του Δούναβη, ο Μιχαήλ Στρογκώφ και τα Χριστουγεννιάτικα Διηγήματα του Παπαδιαμάντη!
Έκτοτε το τελευταίο βιβλίο “βγαίνει” κάθε χρόνο από την βιβλιοθήκη την περίοδο των Χριστουγέννων, με συντροφεύει αλλά και με μεταφέρει σε εκείνες τις γλυκές μέρες της παιδικής αθωότητας που ταξίδευα νοερά “Στο Χριστό στο Κάστρο”.
Χριστούγεννα 2020
Ζαννής Ι Στρογγυλός
