Παραμονή του Ευαγγελισμού κι ο νους γυρνάει στα γνώριμα στασίδια της Παναγιάς της Ευαγγελίστριας.
Μικρή ακόμα να στέκομαι πλάι στη γιαγιά στα Κύριε των Δυνάμεων, να περιμένω να πω το ´Ασπιλε και το Δος ημίν.
Κι αργότερα, τις Παρασκευές των Χαιρετισμών να πηγαίνω πρώτη-πρώτη, να πιάσω θέση για τη μητέρα μου. Τότε πηγαίναμε στο γυναικείο ψηλά. Με τα χρόνια η μητέρα μου με την αδελφή της, τη θεία Μαριώ, αρχίσανε να πηγαίνουν στα κάτω στασίδια. Μάλλον κουράζονταν πια ν´ανεβαίνουν τη στριφογυριστή σκάλα. Εκεί πήγαινα και τις εύρισκα, φοιτήτρια πια κι αργούσα να πάω, τις Κυριακές και τις γιορτές. Στεκόντουσαν πάντα μπροστά από την κυρά Μαρία του Νέστορα, απέναντι από την κυρία Ρίτα και την πάντα γλυκομίλητη κυρία Μαρία την Πετράκη. Παραμέριζε η μητέρα και μου´δινε την πάγκα της- όλο χαρά που ήρθε το “ξενιτεμένο” της.
Έψαλε ο συχωρεμένος ο κύριος Αγκάς κι ο κύριος Πιλαβάς, κι έψαλε κι η μητέρα από το στασίδι της κι εκείνη – τα ήξερε όλα απέξω.
Σαν τέτοια μέρα πήγαινε στην αγρυπνία κι έψαλε με τις άλλες ενορίτισσες στο ψαλτήρι, την κυρία Στάμη, το καημένο το Ευτυχάκι, την Αγγελική …
Παραμονή του Ευαγγελισμού ερχόταν πάντα κι ο Δεσπότης στην Ευαγγελίστρια για τον εσπερινό.
Συγγενείς και φίλοι από τον ´Αγιο Σπυρίδωνα, την Αγιά Κατερίνα, τον Κάμπο, τον ´Αγιο Λουκά, ερχόντουσαν να προσκυνήσουν και μετά περνούσαν απαραιτήτως κι από το σπίτι για ένα κέρασμα.
Σαν τέτοια μέρα ξαγυρνώ νοερά στα στασίδια εκείνα τα γνώριμα.
Ποιός να στέκεται εκεί τώρα;
Και του χρόνου!
Από τη σελίδα της Sophia Karasouli-Milobar
