Η υπόθεση του λωβοκομείοu της Χίου είναι μια θλιβερή ιστορία όχι για το ρόλο που έπαιξε και τη χρήση που είχε όταν λειτουργούσε όσο για την εγκατάλειψη και την απαξίωση από την τοπική και κεντρική εξουσία.
Αυτό το υπέροχο συγκρότημα κτισμένο πάνω σε μια χούφτα γη που περιβάλλεται από το χείμαρρο Καντήλα και από την δασωμένη πλαγιά αναδύει το μεγαλείο της δημιουργίας.
Όλα μικρά και αρμονικά, το φως που περνά μέσα από τα δένδρα, οι σκιές, η μουσική των χώρων και των όγκων όλα μαζί δίνουν ένα υπέροχο σύνολο που θα έπρεπε να έχει άλλη τύχη.
Kοντά σαράντα χρόνια πριν, μια ομάδα νέων ανθρώπων είχαν προτείνει στο Δήμο Χίου την διάσωση του μνημείου και την μετατροπή του σε πολιτιστικό κέντρο που θα στέγαζε τα πολιτιστικά σωματεία και θα αποτελούσε κύτταρο πολιτιστικής παραγωγής για το νησί. Δυστυχώς, όπως κανείς φαντάζεται, με εύσχημο τρόπο μας αρνήθηκαν λέγοντας ότι προορίζεται για άλλη χρήση.
Το λωβοκομείο θα έπρεπε να προστατευτεί σαν νεώτερο μνημείο, να διασωθεί για την ιστορία του, την αρχιτεκτονική του, και τέλος να ενταχθεί σαν ζωντανό κύτταρο με χρήση στην κοινωνία. Αυτά βέβαια συμβαίνουν σε άλλες κοινωνίες που έχουν στο κέντρο τους τον άνθρωπο.
Θα έπρεπε να φροντίζεται και να προστατεύεται σαν πολύτιμο κόσμημα, σαν στολίδι του τόπου, γιατί τέτοιο είναι με όλες τις πληγές του, και τους βανδαλισμούς που κατά καιρούς έχει υποστεί και τέτοιο θα παραμείνει.
Αν τελικά το αφήσουν με εγκληματική αδιαφορία να καταρρεύσει τελείως έστω και αν μείνει ένα κομματάκι τοίχου, μια πέτρα πάνω στην πέτρα θα χλευάζει τον νεώτερο πολιτισμό μας που στάθηκε ανάξιος να το σεβαστεί και να το προστατέψει.
Κλείνοντας ας θυμηθούμε τον Δημήτρη Πικιώνη ο οποίος μιλώντας για ανάλογα μνημεία είπε «Αν είχε μιλιά κι έχει, αλλά δεν την ακούμε θα έλεγε: Δείλαιοι και αμαθείς και βάρβαροι τι κάνετε; τι αφανίζεται;
Χίος Φλεβάρης 2021
Δημ. Ψωμαδάκης
