“Καλώς ήλθατε στο Μαραθώνιο της Λευκωσίας, της τελευταίας διαιρεμένης πρωτεύουσας της Ευρώπης” είπε ο Δήμαρχος της πόλης πριν δώσει την εκκίνηση του αγώνα, του 10ου δικού μου μαραθωνίου, ο όποιος ήταν και αυτός με την μεγαλύτερη εναλλαγή συναισθημάτων από όλους όσους έχω κάνει.
Η φωνή του ηχούσε στα αυτιά μου για αρκετά χιλιόμετρα στην αρχή, ειδικά στα σημεία που καταλάβαινα ότι περνούσαμε πολύ κοντά στην πράσινη γραμμή και διπλά από τα κατεχόμενα.
Αυτό άλλαξε γύρω στο 7⁰ χλμ όταν κάποιος μου φώναξε “πάμε ΧΙΟΣ, πάμε Όλγα”, ήταν ο Σάββας που με προσπέρασε και σαν να με ξύπνησε, με έκανε να επικεντρωθώ στον αγώνα μου.
Μια απογοήτευση δεν άργησε όμως να έρθει στο 12°χλμ όταν τρέχοντας μέσα στο καταπράσινο Εθνικό Δασικό πάρκο της Αθαλάσσας, άρχισε να βρέχει.
Φοβούμενη την άσφαλτο που γλιστρούσε και μην έχοντας ανάλογη εμπειρία κατέβασα ρυθμό και έκανα αναπροσδιορισμό του στόχου μην παρακολουθώντας ξανά το ρολόι μου. Μεγάλη ανακούφιση ένοιωσα στο 18°χλμ όταν επιτέλους η βροχή σταμάτησε.
Φοβούμενη την άσφαλτο που γλιστρούσε και μην έχοντας ανάλογη εμπειρία κατέβασα ρυθμό και έκανα αναπροσδιορισμό του στόχου μην παρακολουθώντας ξανά το ρολόι μου. Μεγάλη ανακούφιση ένοιωσα στο 18°χλμ όταν επιτέλους η βροχή σταμάτησε.
“Μπράβο κυρία”, ̎μου φώναξαν δυο νεαρά αγόρια που έτρεχαν και αυτά τον αγώνα, από την απέναντι μεριά της διαδρομής σε μια αναστροφή όταν συναντηθήκαμε.
Ένοιωσα όμορφα και χαμογέλασα πλατιά, σχεδόν γέλασα καθώς θυμήθηκα ότι στον πρώτο μου Μαραθώνιο στην Αθήνα, πριν έντεκα χρόνια, πάλι δυο νεαρά αγόρια μου είχαν φωνάξει “Μπράβο κοπελιά”, όταν τους προσπέρασα στην γέφυρα της Κατεχάκη.
Ένοιωσα όμορφα και χαμογέλασα πλατιά, σχεδόν γέλασα καθώς θυμήθηκα ότι στον πρώτο μου Μαραθώνιο στην Αθήνα, πριν έντεκα χρόνια, πάλι δυο νεαρά αγόρια μου είχαν φωνάξει “Μπράβο κοπελιά”, όταν τους προσπέρασα στην γέφυρα της Κατεχάκη.
Μια νέα μικρή απογοήτευση ακολούθησε όταν περνώντας από το 30°χλμ δεν είδα τον Γιάννη που είχαμε συνεννοηθεί να έρθει να τρέξουμε παρέα τα τελευταία 12χλμ.
Προφανώς δεν μπόρεσε να περάσει από τους κλειστούς δρόμους σκέφτηκα· δεν πειράζει είπα και συνέχισα.
Αναπτερώθηκε το ηθικό μου και σαν να έφυγε η πολλή κούραση από τα ποδιά μου όταν τον είδα από μακριά, να με περιμένει στο 37°χλμ. Πραγματικά τα τελευταία χιλιόμετρα θα έλεγα ότι κύλησαν πολύ καλά δεδομένης της κούρασης.
Προφανώς δεν μπόρεσε να περάσει από τους κλειστούς δρόμους σκέφτηκα· δεν πειράζει είπα και συνέχισα.
Αναπτερώθηκε το ηθικό μου και σαν να έφυγε η πολλή κούραση από τα ποδιά μου όταν τον είδα από μακριά, να με περιμένει στο 37°χλμ. Πραγματικά τα τελευταία χιλιόμετρα θα έλεγα ότι κύλησαν πολύ καλά δεδομένης της κούρασης.
Χαρά πολλή, όταν πλησιάζοντας προς τον τερματισμό είδα από μακριά την φίλη μου την Κοραλία και τον Σάββα να με περιμένουν.
Μεγάλη ικανοποίηση φτάνοντας στο τέρμα αυτής της διαδρομής και μια σκέψη έκανα βλέποντας το ρολόι της διοργάνωσης πάνω από τη γραμμή του τερματισμού, ότι μεγαλώνω και επιτέλους δεν φοβάμαι να αναμετρηθώ – συγκριθώ με τον παλιό νεώτερο εαυτό μου και να χάσω.
Ο αγώνας συνεχίζεται και αυτό είναι το κέρδος.
Ο αγώνας συνεχίζεται και αυτό είναι το κέρδος.
Υ.Γ Ένα είναι σίγουρο στην Λευκωσία θα επιστρέψουμε γιατί η πόλη είναι όμορφη με πολλές εναλλαγές, η διοργάνωση άψογη πάρα τις δυσκολίες της διαδρομής και οι άνθρωποι ευγενικοί και φιλόξενοι πολύ.
Χριστόφορος Μερούσης σε ευχαριστώ για άλλη μια φορά. Συνεχίζουμε.
Διαφήμιση
