Το σημερινό ταξίδι στο παρελθόν συνεχίζεται με το πλοίο «Χίος Ντέστινυ» (M/V “CHIOS DESTINY”) της εταιρείας Harbor Shipping Trading s.a, του καπτά Λουκά Κτιστάκη.
Είχα επιστρέψει στη Χίο ξεμπαρκάροντας από το «Φειδίας» της εταιρείας Φαφαλιού στις 29 Σεπτέμβρη του 1988 και πήρα την απόφαση να δοκιμάσω την τύχη μου στην στεριά μιας και ήταν νεογέννητη και η κορούλα μας, το πρώτο παιδί μας.
Το «ταξίδι» στην στεριά δεν κράτησε για πολύ καιρό, έτσι αποφάσισα να ξαναγυρίσω στα γνωστά λημέρια μου και τον Φλεβάρη του 1990 συμφώνησα να μπαρκάρω με την εταιρεία Harbor Shipping Trading s.a του καπτά Λουκά Κτιστάκη τον οποίον είχα γνωρίσει προσωπικά όταν ήμουνα κυβερνήτης στο τουριστικό σκάφος του Κώστα και Ανθούλας Χανδρή (ήταν πραγματικά υπέροχοι εργοδότες – συνεργάτες – φίλοι), και πολλές φορές «έδενα» το σκάφος δίπλα στο κότερο του καπτά Λουκά. Με τον καπτά Λουκά είχαμε μιλήσει αρκετές φορές στο κότερό του και από τότε μου άφησε άριστες εντυπώσεις και γι’ αυτό τον λόγο δεν δίστασα να ναυτολογηθώ στο πλοίο του «Χίος Ντέστινυ» που ήταν νέα αγορά από άλλο πλοιοκτήτη με το όνομα «Fiducia».
Επιβιβάστηκα / ναυτολογήθηκα στο πλοίο στις 2 Μαρτίου 1990 στην Κυνόσουρα Σαλαμίνας που είχε δέσει για επισκευή.
Εδώ θα ήθελα να κάνω μια ιδιαίτερη μνεία για τον καπτά Λουκά Κτιστάκη, που κατά την διάρκεια της επισκευής του πλοίου όσες φορές ερχόταν στο πλοίο για να ελέγξει την πρόοδο της επισκευής, πάντα ερχόταν με τα χέρια γεμάτα και πάντα μας έδινε ένα χρηματικό μπόνους, πολύ απλός και ανθρώπινος και πάντα με το χαμόγελο στα χείλη, εύχομαι να είναι πάντα καλά!
Η επισκευή θα ήταν μακρόχρονη διότι το πλοίο ήταν «παρατημένο» από τον προηγούμενο πλοιοκτήτη και χρειαζόταν γενικής επισκευής τόσο στο κατάστρωμα όσο και στο μηχανοστάσιο.
Τρεις μήνες με τις αγαπημένες μου
Μετά από μερικές ημέρες ζήτησα και πήρα άδεια από τον Αρχιπλοίαρχο της εταιρείας που είχε την επίβλεψη της επισκευής για την επιβίβαση και παραμονή της συζύγου και θυγατέρας μου για το υπόλοιπο διάστημα της επισκευής. Η θυγατέρα μου τότε ήταν 2 χρονών. Στο πλοίο είχαν επιβιβαστεί γυναίκες και παιδιά και από άλλα μέλη του πληρώματος.
Τα πρωινά περνούσαν με δουλειές στην κουβέρτα και μετά το πέρας της ημερήσιας εργασίας βγαίναμε με τη λάντζα στο Πέραμα και από εκεί στον Πειραιά για περίπατο, καφέ και ουζάκι, το βράδυ πηγαίναμε για ύπνο στο διαμέρισμα που είχαν οι γονείς μου στο Πασαλιμάνι – Πειραιά και το πρωί παίρναμε ξανά την επιστροφή για το πλοίο, αυτό γινόταν σε καθημερινή βάση.
Πέρασαν τρεις μήνες για την επισκευή, και έτσι αρχές Ιουνίου 1990 συνόδευσα την γυναίκα και την κόρη μου στο λιμάνι του Πειραιά όπου και θα αναχωρούσαν με το πλοίο «Σαπφώ» για την Χίο.
Αυτή η μέρα θα μείνει για πάντα χαραγμένη στην μνήμη μου διότι η κορούλα μου παρόλες τις προσπάθειες που κάναμε δεν ήθελε με τίποτα να φύγει από την αγκαλιά μου. Τελικά λίγο πριν αναχωρήσει το «Σαπφώ» βγήκα από το πλοίο και κοιτούσα την κορούλα μου στο παράθυρο του σαλονιού να «χτυπιέται» στην κυριολεξία από το κλάμα, ήταν μια μεγάλη μαχαιριά για μένα στην καρδιά.
Γαλάτσι Ρουμανίας και αναχώρηση για ΗΠΑ
Την επόμενη μέρα το πρωί βγήκαμε ανοιχτά από το λιμάνι του Πειραιά για τις δοκιμές και το απόγευμα αναχωρήσαμε για το Γαλάτσι της Ρουμανίας όπου και θα φορτώναμε σίδερα και λαμαρίνες για το Χιούστον των Η.Π.Α.
Στο Γαλάτσι η φόρτωση κράτησε πάνω από ένα μήνα και στα μέσα Ιουλίου 1990 αναχωρήσαμε για το λιμάνι εκφορτώσεως με ενδιάμεσο σταθμό τον Πειραιά όπου καθίσαμε 2 ημέρες για ανεφοδιασμό τροφίμων και καυσίμων.
“Καλάρουμε με ορμή νερά”
Ξημερώματα της 22 Ιουλίου 1990, ανήμερα της Αγίας Μαρκέλλας, είχαμε βγει από τα στενά του Γιβραλτάρ και βάλαμε ρότα για τον τελικό προορισμό μας το Χιούστον- Η.Π.Α.
Μετά από μια ώρα από το πέρασμα του Γιβραλτάρ έκανα βάρδια στην γέφυρα, όταν δέχτηκα κλήση από το μηχανοστάσιο όπου με ενημέρωσε ο μηχανικός της βάρδιας με τρεμάμενη φωνή ότι «καλάρουμε με ορμή νερά από τον τελικό άξονα», (για να καταλάβετε εκεί που τελειώνει το πρυμναίο μέρος του πλοίου στο μηχανοστάσιο και ξεκινάνε τα βρεχάμενα του πλοίου όπου βρίσκεται η προπέλα) «και τα μπουζόνια της στεφάνης κόβονται το ένα μετά το άλλο».
Ο μεγάλος φόβος ήταν να μην ανέβουν τα νερά στο ύψος των μηχανών και να μην γίνει κατάκλιση του μηχανοστασίου από τα νερά. Ο μηχανικός της βάρδιας ήδη είχε ξεκινήσει την απάντληση των υδάτων και αμέσως ενημέρωσα τον πλοίαρχο και Α’ Μηχανικό για το γεγονός.
Επιστροφή στο Καντίζ
Αμέσως ελαττώσαμε τις στροφές της μηχανής και προχωρούσαμε με την όσο λιγότερη ταχύτητα για να μειωθεί όσο γίνεται η εισροή των υδάτων. Ο Πλοίαρχος ήρθε σε επαφή και ενημέρωσε τον Αρχιπλοίαρχο της εταιρείας και πήραμε εντολή να γυρίσουμε για το λιμάνι Καντίζ της Ισπανίας που ήταν το πλησιέστερο λιμάνι καταφυγής. Από την εταιρεία είχε ειδοποιηθεί για το συμβάν ο τοπικός πράκτορας του Καντίζ για να βρεθεί η κατάλληλη δεξαμενή διότι ήμασταν σε έμφορτο κατάσταση και επίσης να σταλούν ρυμουλκά προς βοήθεια μας.
Το Καντίζ απείχε μόλις 14 ναυτικά μίλια από την θέση μας, αλλά λόγω του ότι πηγαίναμε με πολύ χαμηλή ταχύτητα υπολογίζαμε να είμαστε στα όρια του λιμανιού σε περίπου 3 ώρες. Κατά την διάρκεια του ταξιδιού οι μηχανικοί προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να μειώσουν την ορμητική ροή της εισροής των υδάτων, αλλά χωρίς αποτέλεσμα.
Επιτέλους φτάσαμε έξω από το λιμάνι του Καντίζ και ήρθαν τα ρυμουλκά για βοήθεια, επίσης ενημερωθήκαμε από το γραφείο ότι θα πηγαίναμε στην δεξαμενή του Γιβραλτάρ η οποία ήταν ικανή να σηκώσει το συνολικό βάρος πλοίου και φορτίου.
Περιμένοντας το νέο άξονα
Πράγματι ανεβήκαμε στην δεξαμενή και την ίδια μέρα ξεκίνησαν οι εργασίες για το βγάλσιμο της προπέλας και του άξονα. Εγινε παραγγελία νέου άξονα στην Γερμανία, αλλά λόγω των αδειών του καλοκαιριού ο πλοίαρχος μας ενημέρωσε ότι πιθανότατα θα τον παραλαμβάναμε αρχές με μέσα του Σεπτέμβρη 1990… οπότε μέχρι τότε θα παραμέναμε στην δεξαμενή.
Στα μέσα του Σεπτέμβρη ήρθε ο νέος άξονας αλλά όταν ελέγχθηκε από το προσωπικό της δεξαμενής και της εταιρείας βρέθηκε φυσαλίδα! Οπότε κρίθηκε ακατάλληλος και ενημερώθηκαν άμεσα ο κατασκευαστής στην Γερμανία, ώστε να στείλει άλλο άξονα, που προβλεπόταν να έρθει πια αρχές Οκτώβρη 1990.
Μας πρόσεχε η Αγία Μαρκέλλα
Στα τέλη του Σεπτέμβρη ενημέρωσα τον Πλοίαρχο ότι θέλω την αντικατάσταση και επαναπατρισμό μου πριν την αναχώρηση του πλοίου από το Γιβραλτάρ μιας και θα έχω κλείσει τον απαιτούμενο χρόνο υπηρεσίας στο πλοίο, και πράγματι την πρώτη εβδομάδα του Οκτώβρη και λίγες ημέρες πριν την αναχώρηση του πλοίου από την δεξαμενή του Γιβραλτάρ επέστρεψα στην πατρίδα.
Πολλές φορές περνάει από το μυαλό μου η σκέψη τι κατάληξη θα είχαμε αν αυτό το γεγονός λάμβανε χώρα μετά από μερικές ημέρες στον Ατλαντικό ωκεανό και φυσικά με τι καιρικές συνθήκες που οπωσδήποτε θα έπαιζαν σημαντικό ρόλο.
Νομίζω ότι ήμασταν τυχεροί και αποφύγαμε τα χειρότερα και ποιος ξέρει… ίσως και μια τραγωδία!!, και λόγω του ότι είμαι Χριστιανός πιστεύω ότι είχαμε και την βοήθεια της Αγίας Μαρκέλλας, εφόσον το γεγονός έλαβε χώρα στις 22 Ιουλίου. Ημέρα της χάρης της.
Υ.Γ: Στην φωτογραφία το «Χίος Ντέστινυ», σε παλαιότερη φωτογραφία όταν ήταν υπό Ελληνική σημαία και με το όνομα «Εσπεράνζα».
Με εκτίμηση
Στέλιος Κουμπιάς, Πλοίαρχος Ε.Ν.
Πρόεδρος ΠΕΣ-ΝΑΤ
