Λίγο πριν μπει η περίοδος των Αποκριών, θέλησα να εμπλουτίσω την γκάμα των χερσαίων ζώων για τα οποία έμαθαν από τις κυρίες τους με το κατεξοχήν σύμβολο του χειμώνα στα νερά του Αιγαίου: Τον καταδρομικό λαύρακα, τον φόβο και τρόμο της ακτογραμμής, ο οποίος μόλις φλεβαρίσει γιαλώνει για τον ύψιστο λόγο της αναπαραγωγής.
Έτσι μάθαμε ότι ελάχιστα ψάρια αντέχουν το κρύο νερό. Και ότι όσα το αντέχουν, το λαυράκι και ο κέφαλος λέγονται ευρύαλα. Και συχνάζουν στις αμμουδιές όπου χύνονται τα μικρά ποτάμια του νησιού, στην Κώμη, την Βολισσό, τον Ναγό στα Καρδαμυλίτικα.
Μετά κάναμε την ζωοτομή-το λαυράκι είχε αρσενικούς γεννητικούς αδένες και εξερευνήσαμε το περιεχόμενο του στομαχιού το οποίο ήταν εντελώς άδειο!. Αν υπάρχει ένα ψάρι ιδεώδες για ανατομία νομίζω ότι είναι το άγριο, αρπακτικό λαυράκι. Σαν σαρκοφάγο έχει ευσύνοπτο εντερικό σύστημα και διαγράφεται πολύ καθαρά η δομή των σπλάχνων.
Y.Γ: Η σύλληψη των ψαριών, νωρίς σήμερα το πρωί, με ενέδρα στο Μετόχι της Δυτικής Χίου. Κάποτε είχαν κοντέψει να εξαφανιστούν αυτά τα υπέροχα, σπαθάτα αρπακτικά αλλά επανακάμπτουν αφού ο κόσμος πια ενδιαφέρεται σήμερα για τεχνικές αλιευτικής ακρίβειας βαθέων υδάτων, με πανάκριβα βυθόμετρα και, φευ, την ίδια εξαλειπτική λογική του πρόσφατου παρελθόντος…
(Από το μάθημα Πατριδογνωσίας- Μελέτη Περιβάλλοντος)
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:
