“Στην αυλή του Άγιου Πολύκαρπου, στη θέση του σημερινού κελιού, ήταν ένα σπίτι που στέγαζε το σχολείο όταν ήμουνα μικρός. Στο ισόγειο εκατοικούσε η οικογένεια Περρή. Δυο μέλη της, ο Θοδόσης κι η Κατίνα ήταν νεωκόροι στην εκκλησία. Θυμάμαι τον λιγνό, υψηλόσωμο Θοδόση που μ’ ευχέρεια αναβόσβηνε τους πολυελαίους, τα καντήλια και τα κεριά. Μα περισσότερο τον βλέπω ντυμένο πιερότο στις μέρες της Αποκριάς, να προηγείται της πομπής των κουδουνάτων που έκαναν τότε οι Ταλλαρούσοι. Έβγαζε κάτι στεντόρειες, άναρθρες κραυγές, πάλλοντας τη γλώσσα του και χοροπηδώντας. Τα παγώνια στο Λεμάνικο, εκεί στα Λωλόδεντρα, κι οι κούκλοι στις αυλές των περιβολιών συναγωνίζονταν τις φωνές του.
Οι Απόκριες την δεκαετία του ‘30
στα Λωλόδεντρα και στο Τάλλαρος
μέσα από τις αναμνήσεις του
Παναγιώτη Δ. Καρασούλη,
ενός παλιού Χιώτη.
Η πομπή ξεκινούσε από το γεφυράκι στα Λωλόδεντρα. Μπροστά επήγαινε ο Θοδόσης ντυμένος πιερότος, πίσω του ήταν ο Στἐλιος Χούλης κι ο Μιχάλης Καρασούλης, ο αδελφός μου, ντυμένοι κι αυτοί πιερότοι. Ακολουθούσαν τ’ αδέλφια Κώστας και Νικόλας Βουδιάς, ο ένας ντυμένος τσολιάς, σέρνοντας ένα αλέτρι κι ο άλλος έσπερνε πίτουρα. Πίσω τους ήταν το κάρο του θείου μου του Στρατή Καρασούλη που το έσερνε το αλογάκι, και πάνω του καθόταν ο Μανόλης Μενής ντυμένος γυναίκα έγκυος που κοιλοπονούσε, με τον Πολύκαρπο Σκαπινάκη ως μάμος να τον παρηγορεί.
Έπειτα ακολουθούσαν πολλοί, ντυμένοι πολύμορφα με μουτσουναριές: ο Γιάνης Περρής, ο Δημήτρης Κοκκινάκης, ο Μήτσος Πάγκαλος (“Καγιόλας”), ο Γιώργης Παντελούκας, ο Κόβας (“Αρρές”), ο Μικές Κοκκινάκης (“Τραμπάκουλος”), ο Γιώργης Σέρμπος, ο Γιώργης Μονιούδης, το “Κοστέλο”, από όσους θυμάμαι, όλοι εικοσάρηδες τότε. Έφθαναν στην πλατεία του Ταλλάρου όπου χόρευαν, ετραγουδούσαν, χειρονομούσαν, κι έλεγαν λόγια σκωπτικά. Όλα αυθόρμητα κι όχι με πρόβες, όπως κάνουν τώρα στα Θυμιανά, Μεστά, Ολύμπους, και σ’άλλα χωριά. Από εδώ συνέχιζαν το δρόμο τους ως το Καρούλι των Θυμιανών όπου γινόταν η συνάντηση με τη Μόστρα των Θυμιανούσων. Εμείς οι μικροί, η “μαρίδα”, ακολουθούσαμε μέχρι το Τάλλαρος, αλλά μετά μάς έπιαναν στις πέτρες οι μεγάλοι να γυρίσουμε πίσω στα σπίτια μας.”
Παναγιώτης Δ. Καρασούλης (Χίος, 1998)
Σ.σ. Σοφίας Καρασούλη:
Η φωτογραφία από το Καρούλι στα Θυμιανά είναι του Περικλή Παπαχατζιδάκη.
Στην άλλη φωτογραφία ο θείος του πατέρα μου Στρατής Καρασούλης, μεγάλος γλεντζές κι άφθαστος στις κουδουνατιές, μεγάλος πια πάνω στο κάρο του στα Λωλόδεντρα την δεκαετία του ‘50.
