Το χωριό, γνώρισα πριν από 35 και πλέον χρόνια, στις εξορμήσεις μας …
Ήτανε τότε που προσπαθούσα να ενώσω τα κομμάτια του παλιού αμφορέα, ταξιδεύοντας μέσα από σπασμένα τόπια και γκρεμισμένα αγάλματα …
Τότε ακόμα πολλά από τα σπιτάκια στον Άγιο Γιάννη στέκονταν ατενίζοντας το πέλαγος.
Αυτό που με μαγνήτισε , μέσα από ένα ανοικτό παράθυρο, ήταν ένα παλιό πιθάρι, μισοσπασμένο, που χρόνια στέκονταν σαν κόκκινο φεγγάρι, ολόγιομο , στα χείλη της μισοβουλιαγμένης στέγης ενός ξυλόφουρνου…
Μέρες και νύκτες ολόκληρες, χρόνια πολλά , απάγκιασα στους ρημαγμένους τοίχους αυτού του μικρού χωριού, ανάμεσα στους ίσκιους και τ’ αλώνια παρέα με τους Δρύδες και τα Ηλιοβασιλέματα, ακούγοντας το πέταγμα της Νυχτερίδας, το κρώξιμο απ’ τα Γεράκια, ανασαίνοντας τις ανάσες αυτών που διαβήκαν… Έτσι αφουγκράστηκα τους ψίθυρους και τα όνειρα τους ζωγραφίζοντας πάνω στον άσπρο καμβά, πολλές φορές ετούτο το τοπίο.
Μετά… Μετά απλά πέρασε η φωτιά κείνο κει το καλοκαίρι… Ήταν αυτή πούσβησε τις ζωές δυο νέων ανθρώπων, δυο νέων παιδιών. Του Τάσου και της Γιάννας…
Το πιθάρι δεν άντεξε τον άδικο χαμό …Εκείνο κει τον Χειμώνα, κύλησε από τα χείλη του φούρνου κι έσπασε …Έτσι το χωριό, δίχως φεγγάρι , δίχως την αύρα απ’ αυτό το πιθάρι, κατακαμένο, αργά πλάγιασε στο κόρφο της Λήθης….
Καλή σας μέρα.
του Αντώνη Τσατσαρώνη
