Σε λίγες ημέρες αρκετοί συνάνθρωποί μας, ορμώμενοι από τη φλόγα της θρησκευτικής τους πίστης, αψηφώντας το λιοπύρι, τον καύσωνα και τις πυρκαγιές, θα ανηφορίσουν σε πλαγιές και θα σκαρφαλώσουν σε βουνοκορφές, για να τιμήσουν και εορτάσουν τον «προφήτη» Ηλία, τον θεωρούμενο και μεγάλο «άγιο» του καλοκαιριού! Μερικοί θα περπατήσουν ξυπόλυτοι πάνω σε καυτή άσφαλτο και άλλοι πιθανόν να συρθούν στα γόνατα!…
Ποιος είναι όμως κατά την ορθόδοξη χριστιανική θρησκεία ο «σεβαστός» και «δίκαιος» προφήτης-Ηλίας (ο “ζωντανός προφήτης”, ο “ένσαρκος άγγελος”), ο οποίος στην Καινή Διαθήκη αναφέρεται επαινετικά πάρα πολλές φορές και μόνο στην Ελλάδα υπάρχουν πάνω από 10.000 τοπωνύμια (Αϊ Λιάς ή Προφήτης Ηλίας) με το όνομά του;
Ας δούμε συνοπτικά, αλλά και με προσοχή, τι γράφουν τα «αγιολόγια» (συναξάρια) και τα «ιερά βιβλία» του ιουδαϊσμού και του χριστιανισμού για τον «προφήτη» Ηλία:
Από το «Εορτολόγιο της ορθοδοξίας» του Χρήστου Τσολακίδη διαβάζουμε (μεταξύ άλλων): «Ο Ηλίας υπήρξε προφήτης πολύ δραστήριος, με φλογερή ψυχή και καρδιά τολμηρή, άξιος αντιπρόσωπος του Θεού. Είναι εκείνος που με τη γλώσσα του εμπόδισε τη βροχή και δεν έβρεξε ο ουρανός επί τριάμισι χρόνια.(!) Είναι αυτός που κατέβασε τρεις φορές φωτιά από τον ουρανό… Είναι εκείνος… που κατέκαυσε τους εκατό ανθρώπους που έστειλε ο βασιλιάς Οχοζίας…(!) Ας τα δούμε όλα αυτά, πιο προσεκτικά, μέσα από τα κείμενα της «Αγίας Γραφής»:
του
Μιχάλη Χαραλαμπάκη*
Πράγματι, στην Καινή Διαθήκη και στην επιστολή του αποστόλου Ιακώβου διαβάζουμε:
«Ηλίας (εννοεί τον προφήτη Ηλία)… προσευχή προσηύξατο του μη βρέξαι, και ουκ έβρεξεν επί της γης ενιαυτούς τρεις (τρία χρόνια) και μήνας εξ. Και πάλιν προσηύξατο, και ο ουρανός υετόν (βροχή) έδωκε και η γη εβλάστησε τον καρπόν αυτής» (Ιακ. Ε΄ 14 επόμ.). Επίσης και από την Π. Διαθήκη προκύπτει ο Ηλίας να προκαλεί μια παρατεταμένη, τρίχρονη ξηρασία στη χώρα του: «δεν θα γίνει τα έτη αυτά δρόσος και βροχή, ειμή δια του στόματός μου» Α΄(Γ΄) Βασιλέων 17.1. Δηλαδή ο προφήτης προσευχήθηκε και… εισακούσθηκε η προσευχή του από τον “πανάγαθο” θεό… για το κακό των συνανθρώπων του, αφού με τις δεήσεις του επέφερε για τριάμισι χρόνια απόλυτη ανομβρία και ξηρασία (οπότε σίγουρα ο κόσμος είπε «το νερό νεράκι» και έπεσε μεγάλη πείνα). Τότε ήταν που κρύφτηκε στις σπηλιές, μέσα στην έρημο, δεν είχε νερό να πιει (θύμα του… εαυτού του δηλαδή) και «του έφερναν τροφή τα κοράκια»!
Ας σκεφθούμε τι θα γινόταν σήμερα αν κάποιος άνθρωπος μπορούσε με… μαγική δύναμη, ασκώντας δηλ… μαύρη μαγεία(!), να καταργήσει τις βροχές για τριάμισι χρόνια και να ξεραθούν χωράφια και πηγάδια, να μην καρπίζει η γη, να υποφέρουν οι λαοί και να πεθαίνουν οι άνθρωποι από δίψα και ασιτία! Ο “ιερός ζήλος” λοιπόν οδηγεί στο θάνατο τους πάντες και τα πάντα, ακόμα και τα μικρά παιδιά, από τη μεγάλη ασπλαχνία του “προφήτη”!…
Πότε επιτέλους θα αγανακτήσουμε με τις παιδαριώδεις αυτές ανοησίες και κακότητες, όπου τα θαύματα εξαρτώνται και προσαρμόζονται μονίμως με τις τοπικές ευκαιρίες, τις κλιματολογικές συνθήκες και τις υλικές δυνατότητες των πρωταγωνιστών και αποδίδονται σε έναν οργισμένο πάντα θεό, χαιρέκακο και άδικο, ικανό για κάθε καταστροφή; Σε μια περιοχή (Ισραήλ) που… οι ξηρασίες ήταν συχνότατες εδώ και χιλιετίες!…
Αλλά και στην Παλαιά Διαθήκη υπάρχουν τα εξής σημαντικά για τη δράση του «προφήτη», μετά από ένα «θαύμα» πυροτεχνίας και εντυπωσιασμού, όταν άναψε με εντυπωσιακό τρόπο το «θυσιαστήριό» του (αφού προφανώς το είχε καταβρέξει με εύφλεκτο υλικό), κάνοντας τους παρευρισκόμενους να νομίζουν ότι κατέβηκε «πυρ εξ ουρανού» και… κερδίζοντας το στοίχημα που είχε βάλει με τους ιερείς ενός άλλου θεού, του Βάαλ:
«Και είπε προς αυτούς (στον λαό) ο Ηλίας» «Πιάστε τους προφήτας του Βάαλ, μηδείς εξ αυτών ας μη διασωθεί. Και έπιασαν αυτούς και κατεβίβασεν αυτούς ο Ηλίας εις τον χείμαρρο Κισσών και έσφαξε (ο Ηλίας!) αυτούς εκεί»! Α΄ Βασιλέων 18.40.
Και ήταν οι προφήτες και ιερείς αυτοί (του άλλου θεού) οκτακόσιοι πενήντα (850)!
Σχόλιο: Εδώ ο «εκλεκτός» προφήτης αποδεικνύεται το… γερό λεπίδι της «θείας δικαιοσύνης», ο μεγάλος εξολοθρευτής, γι’ αυτό και αποκαλείται ο… “ένσαρκος άγγελος” και σε εικόνες στέκεται με το λεπίδι στο χέρι!
Αν ένας «πιστός» από το «χριστεπώνυμο ποίμνιο», παγιδευμένος στα θρησκευτικά του αδιέξοδα και στην ελαστικότητα των θρησκευτικών του αξιών, διαβάσει για μια σφαγή 850 ζώων σίγουρα θα αγανακτήσει και θα σκεφθεί: «πλάσματα του θεού είναι τα καημένα!». Τώρα όμως, η φοβισμένη του «χριστιανική» συνείδηση, η αδρανοποιημένη ανθρωπιστική του ηθική και η μειωμένη κοινωνική του ευαισθησία ίσως τον κάνει να θεωρεί τα ιδιόχειρα φονικά του «προφήτη» σαν πράξη δίκαιη και… θεάρεστη, ή να τα προσπερνά αδιάφορα! Ίσως και να νιώθει… ικανοποιημένος, αν έχει διαβάσει τον «προφητάνακτα» Δαβίδ, ο οποίος μας ξεκαθαρίζει στους ψαλμούς του: «ευφρανθήσεται δίκαιος, όταν ίδη εκδίκησιν ασεβών, τας χείρας αυτού νίψεται εν τω αίματι του αμαρτωλού». Ψαλμοί 57,11.
Ας δούμε και τις άλλες δύο φορές που ο Ηλίας κατέβασε «πυρ εξ ουρανού» τι έγινε ή πως ο Ηλίας κατέκαυσε τους εκατόν (100) στρατιώτες του βασιλιά Οχοζία, για να κατανοήσουμε καλλίτερα την ιερότητα των προσώπων της “θρησκείας της αγάπης”…
Μετά την πιο πάνω σφαγή των 850 προφητών και ιερέων, ο ίδιος ο Ηλίας, αυτός ο πανούργος πυροτεχνουργός, σε καινούργια αντιπαλότητα με την βασιλική εξουσία του Οχοζία, επιδεικνύοντας το θανατηφόρο «τεκμήριο θεϊκού πυρός», δεν δίστασε να κάψει με πυρ εξ ουρανού εκατό ακόμα αθώους Ιουδαίους στρατιώτες: «και απέστειλε ο βασιλεύς προς αυτόν (τον Ηλία) πεντηκόνταρχον μετά των πενήντα (στρατιωτών) αυτού και ιδού εκάθητο ο Ηλίας επί της κορυφής του όρους. Και είπε προς αυτόν (ο πεντηκόνταρχος) άνθρωπε του θεού ο βασιλεύς είπε κατέβα. Και αποκρίθηκε ο Ηλίας και είπε, αν είμαι άνθρωπος του θεού ας κατέβει πυρ εξ ουρανού και ας καταφάγει σε και τους πεντήκοντα μετά σου. Και κατέβη πυρ εξ ουρανού και κατέφαγεν αυτούς». Β΄(ήΔ΄) Βασιλέων 1.9-12.
Και το εντελώς άδικο και ανατριχιαστικό αυτό φονικό ο Ηλίας το επαναλαμβάνει σε νέα ευκαιρία (τρίτη φορά που ρίχνει “πυρ εξ ουρανού”), σκοτώνοντας άλλους πενήντα στρατιώτες με τον αρχηγό τους, σκοτώνει δηλαδή εκατόν δύο νεαρούς στρατευμένους που εκτελούσαν υποχρεωτικά εντολές! Βέβαια, ο προφήτης βρισκόταν ήδη βολικότατα στην κορυφή, δηλαδή ακριβώς πάνω από τους δύσμοιρους στρατιώτες και έτσι με άνεση μπορούσε να περιλούσει τους έντρομους παγιδευμένους (αθώους και ομοεθνείς του στρατιώτες) με ένα άγνωστο για την εποχή εκείνη μίγμα αναμμένης νάφθας, καίγοντάς τους μ’ αυτό που αργότερα στην ιστορία έγινε γνωστό ως: «υγρόν πυρ» ή «Περσικόν πυρ».
Ο Ηλίας όμως δεν σταμάτησε εκεί τις σφαγές, αλλά με το πρόσχημα μιας ανάλογης μεγάλης τελετής προς τιμήν του Βάαλ συγκέντρωσε στην Σαμάρεια όλους τους υπόλοιπους ιερείς του Βάαλ και τους έσφαξε επίσης: «πρώτα (με δόλο) τους έδωσαν ειδικά ρούχα για να τους ξεχωρίζουν και μετά τους κατέσφαξαν όλους… και μετέβαλε τον ναό του Βάαλ σε κοπρώνα (απόπατο)» Β.Βασ.10.11-28. Ακόμα «έσφαξε και τους εβδομήντα γιους του Αχαάβ και έβαλαν τα κεφάλια τους σε καλάθια» Β. Βασ.10.6-7. Μετά από όλα αυτά δικαιούμεθα να αναφωνήσουμε: «Ένας προφήτης, μα τι προφήτης», που με θείο ζήλο εκτελεί το “θέλημα του θεού”!…
Ακόμα στην Καινή Διαθήκη (στο “ιερό” ευαγγέλιο)ανακαλύπτουμε ότι:
«Και απέστειλεν (ο Ιησούς) αγγέλους (αγγελιοφόρους, προπομπούς) προ προσώπου αυτού. Και πορευθέντες εισήλθον εις κώμην Σαμαρειτών, ώστε ετοιμάσαι αυτώ (να του ετοιμάσουν υποδοχή). Και ουκ εδέξαντο αυτόν… (και δεν τον δέχθηκαν οι Σαμαρείτες). Ιδόντες δε οι μαθηταί αυτού Ιάκωβος και Ιωάννης είπον: Κύριε, θέλεις είπομεν πύρ καταβήναι από ουρανού και αναλώσαι αυτούς (να τους εξολοθρεύσει), ως και Ηλίας εποίησε (όπως και ο Ηλίας το έκανε); Λουκάς Θ΄52-54.
Εννοούν τη θανάτωση με φωτιά που έριξε από ψηλά, από την κορφή του βουνού, ο προφήτης Ηλίας και κατέκαυσε τους εκατό απεσταλμένους στρατιώτες του βασιλιά Οχοζία, όπως είδαμε).
Σχόλιο: Εδώ, όπως φαίνεται, οι «άγιοι μαθητές» του Ιησού, οι «θεοκήρυκες απόστολοι», οι «πάνσοφοι αλιείς», προφανώς… ζηλεύουν τη δόξα του πυρομανούς εξολοθρευτή Ηλία και θέλουν να γίνουν μιμητές του για να εκδικηθούν τους απείθαρχους Σαμαρείτες και ο Ιησούς αφού δεν αμφισβητεί, άρα παραδέχεται τον εξολοθρευτικό ρόλο του Ηλία! Άρα είναι απόλυτος γνώστης των εξολοθρευτρικών μεθόδων του Ηλία (του εκλεκτού και αγαπημένου του, όπως προκύπτει από την Καινή Διαθήκη)!… Και προφανώς αντιλαμβάνεται και γνωρίζει και το “ποιόν” των μαθητάδων του!…
Υπάρχουν και άλλοι άθλοι και κατορθώματα του προφήτη Ηλία, όπως ο μύθος της ανάληψής του ζωντανού στους ουρανούς με πύρινο άρμα, απλά σταματάμε εδώ (προς το παρόν), λόγω χώρου και χρόνου… Αρκεί μια προσεκτική μελέτη της “αγίας γραφής” για να αποκαλυφθούν μπροστά μας όλα τα καλά κρυμμένα “μυστικά και ψέματα”.
Και για να τελειώσουμε με τον… εκλεκτό «προφήτη», τον «πυρίσπορο», τον αντι-βροχοποιό, τον Ηλία των εντυπωσιασμών, τον εξολοθρευτή «προφήτη» των εβραίων (της ”θεόπνευστης αγίας γραφής”, που επί τέλους πρέπει να διαβαστεί σωστά και με κριτική σκέψη), ο οποίος μας αποδεικνύει με όλη τη δράση του ότι η εβραϊκή θρησκεία δεν παράγει ούτε προάγει την ηθική, ας δούμε τι έλεγε ο μεγάλος Έλληνας φιλόσοφος, ο Πλάτων:
Ο Πλάτων λοιπόν στην «Πολιτεία» (Β, 361Α) γράφει: «Εσχάτη αδικία, δοκείν δίκαιον είναι, τον μη όντα» («Η αποκορύφωση της αδικίας είναι να θεωρείται κάποιος δίκαιος ενώ δεν είναι»). Και όπως αποδεικνύεται, η κρίση περί δικαίου δεν είναι μόνο θέμα νόμων και κανόνων, ούτε θρησκευτικών αφηγημάτων και επιρροών, αλλά πρωτίστως και κυρίως είναι θέμα κοινωνικής συνείδησης, πραγματικής παιδείας και ανθρωπιστικής ηθικής, πέρα από θρησκευτικές δοξασίες και προκαταλήψεις, εξουσιαστικά δόγματα και παγιδευτικές νοοτροπίες! Και προπάντων έρευνας με ελεύθερη σκέψη, χωρίς παρωπίδες και πνευματικές εξαρτήσεις, ιδιαίτερα εκεί που επικρατεί η ένοχη σιωπή ή η δόλια συγκάλυψη!…
* Ο Μιχάλης Χαραλαμπάκης γεννήθηκε στη Χίο, από γονείς Μικρασιάτες. Τελείωσε το Γυμνάσιο Αρρένων Χίου και είναι πτυχιούχος του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών
(πρώην ΑΣΟΕΕ).
Διαμένει στη Νέα Χαλκηδόνα. Έχει παρακολουθήσει μαθήματα Ιστορίας και φιλοσοφίας και ασχολείται με την έρευνα σε
θέματα σχετικά με την Ιστορία, τις θρησκείες και τις ανθρωπιστικές επιστήμες γενικότερα.
Σ.σ.: Το παρόν άρθρο εκφράζει προσωπικές απόψεις του συντάκτη.
