Ένα κλαδί από έλατο με αναμμένα κεριά απεικόνιζε η Χριστουγεννιάτικη κάρτα που πήραμε από τον πατέρα που ταξίδευε.
Ήταν παραμονές Χριστουγέννων του 1968. Εμείς στο χωριό, εκείνος στο Σουμιτζού. Ήταν από κείνες τις γυαλιστερές, που φαινόταν σαν τρισδιάστατη κι ας μην είχε τότε αποτυπωθεί καλά καλά η τρίτη διάσταση. Θαμπώθηκα όταν την αντίκρυσα. Γυάλιζε, λες και ήταν βρεγμένη. Ώρες θυμάμαι την θαύμαζα προσπαθώντας να φανταστώ το υπόλοιπο δέντρο, στολισμένο με όμορφα παιχνίδια και όχι όπως το δικό μας με τα κυπαρισόμηλα τυλιγμένα σε ασημόχαρτο από πακέτα τσιγάρων.
Ήταν παραμονές Χριστουγέννων του 1968. Εμείς στο χωριό, εκείνος στο Σουμιτζού. Ήταν από κείνες τις γυαλιστερές, που φαινόταν σαν τρισδιάστατη κι ας μην είχε τότε αποτυπωθεί καλά καλά η τρίτη διάσταση. Θαμπώθηκα όταν την αντίκρυσα. Γυάλιζε, λες και ήταν βρεγμένη. Ώρες θυμάμαι την θαύμαζα προσπαθώντας να φανταστώ το υπόλοιπο δέντρο, στολισμένο με όμορφα παιχνίδια και όχι όπως το δικό μας με τα κυπαρισόμηλα τυλιγμένα σε ασημόχαρτο από πακέτα τσιγάρων.
Η κάρτα του μπαμπά τοποθετήθηκε σε περίοπτη θέση δίπλα στη βάση του ταλαιπωρημένου και χιονισμένου με βαμβάκι Χριστουγεννιάτικου δέντρου μας. Αμέσως λες και με ένα μαγικό τρόπο το ταπεινό δέντρο έλαμψε και φωτίστηκε η σάλα του σπιτιού αλλά και οι καρδιές μας. Ήταν η απομακρυσμένη παρουσία του μπαμπά Αη Βασίλη που έκανε εκείνα τα Χριστούγεννα μαγικά. Ήταν ίσως και το πεντοδόλαρο κάτω από το μαξιλάρι αντί για το πενηντάρικο που συνήθως μας έβαζε ο δικός μας Αη Βασίλης.
Τι κι αν δεν βρίσκω τίποτα κάτω από το μαξιλάρι μου εδώ και πενήντα χρόνια; Εγώ το σηκώνω κάθε χρόνο πριν ξημερώσουν Χριστούγεννα.
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:
Ο Zan Strong
Διαφήμιση
