Sophia Karasouli-Milobar
Στη Χίο τώρα ξημερώνει η μεγάλη γιορτή της Αγίας Μαρκέλλας.
«Σε πανηγύρι και γιορτή απ´την Αγιά Μαρκέλλα/ σ´αγόρασα χρυσή κλωστή και κόκκινη κορδέλα…» λέει το τραγούδι. Εγώ θυμάμαι να μ´αγοράζουν τα γλειφιτζούρια των πανηγυριών, τ´αγαπημένα μου κόκκινα κοκοράκια. Και παστέλι χιώτικο – Νεχωρούσικο- με σουσάμι ή της τάβλας, που κολλούσε στα δόντια.
Μια φορά μού πήραν κι ένα πουλάκι κίτρινο, πλαστικό, που το γέμιζες νερό και σαν το φυσούσες, εσφύριζε κι έκανε ένα ήχο πού´μοιαζε θαρρείς με τιτίβισμα πουλιού. Αυτό το «παγιαυλάκι» -όπως τό´λεγε η γιαγιά η Ασπασία- το είχα για χρόνια μέχρι που έσπασε από την πολλή χρήση.
Της Αγιάς Μαρκέλλας μερικοί γνωστοί μας ξεκινούσανε αποσπερίς στη χάρη Της και βαδίζανε όλη νύχτα διασχίζοντας το ψηλό βουνό, το Αίπος, τάμα στην Αγία. Τους σκεφτόμουνα να περπατούν μες στο σκοτάδι εκεί που βγαίνανε τ´αλεπουδάκια, όπως μού έλεγε ο πατέρας μου, και μ´έπιανε μια μικρή τρομάρα για πάρτη τους.
Εμείς πάντα παίρναμε ταξί από τη Χώρα και πηγαίναμε προσκύνημα στα νιάμερα, όταν είχανε πια περάσει τα πολλά πλήθη των προσκυνητών. Θυμάμαι μού´κανε εντύπωση που το εκκλησάκι ήτανε πάντα κεροδεμένο, ζωσμένο δηλαδή με πολλές σειρές κερωμένο νήμα, όπως είχανε τάξει οι πιστοί. Ανάβαμε το κεράκι μας και παίρναμε, βράχο το βράχο πλάι στη θάλασσα, το μονοπάτι για το αγίασμα. Σα φτάναμε εκεί που κοκκίνιζαν τα βράχια, στον τελικό τόπο του μαρτυρίου, πλυνόμαστε με το αγιασμένο νερό και βάζαμε λίγο σε μικρά μπουκαλάκια να τό´χουμε φυλαχτό και προστασία. Κι έτσι κάνουμε και τώρα, κάθε φορά που πάμε για προσκύνημα.
Της Αγίας Μαρκέλλας πηγαίναμε να χαιρετίσουμε τη Μαρκέλλα του Μίμη στον Κάμπο, κοντά στου Γκιάζου, που ήταν δεύτερα εξαδέλφια με τη μητέρα μου. Άρχιζε να δροσίζει και λίγο με τα μελτεμάκια της Αγιάς Μαρκέλλας – άλλη μια ευλογία της χάρης Της.
Και του χρόνου!!
