Αγία Μαρκέλλα.
Σημείο αναφοράς από τα νιάτα μας
απ’ την εποχή του 60…
Οσοι ζήσαν εκείνα τα καλοκαίρια,
όσοι περάσανε μέρες και νύκτες
διαμένοντας στα κελιά της Αγίας Μαρκέλλας
επισκέπτες και παραθεριστές,
δίχως ανέσεις που έφερνε ο πολιτισμός της κατανάλωσης,
δίχως φως,
παρά με λάμπες απλές και λάμπες θυέλλης
δίχως τσιμέντα
παρά με βότσαλο στρωμένο στην αυλή
κάτω από τον έναστρο ουρανό,
-δεν θυμάμαι να έχω δει ποτέ ξανά
τόση θάλασσα από αστέρια,
τόσο ουρανό από γαλαξίες-
δίχως ψυγεία,
παρά με τα φανάρια,
δίχως νερό τρεχούμενο,
με το βρυσάκι μόνο από το μαγγανοπήγαδο,
το ράντζο η μόνη πολυτέλεια.
Και η μόνη επαφή με τον πολιτισμό τα λίγα ταξί
που πηγαινοέρχονταν φέρνοντας παραθεριστές.
Κι εκείνα τα μποστάνια της άμμου
που σαν την άμμο γεννοβολούσαν ζαρζαβατικά,
και ντομάτες που όμοιες δεν γεύτηκα από τότε ξανά,
και κρεμμύδια γλυκά,
και το τυρί του αγέρα μέσα στο φανάρι.
Με τα Λιθομενούσικα καΐκια με τα ψάρια
και τους αστακούς,
να ποδίζουν, όποτε ο καιρός το επέτρεπε.
Και οι ανθρώποι της Παρπαριάς
ν’ αλωνίζουνε και να λιχνίζουν τραγουδώντας
στον κατάσπαρτο κίτρινο Κάμπο,
που την νύκτα άστραφτε απ’ τα φανάρια
και τις πυγολαμπίδες
σαν παραμύθι.
Και το Αγίασμα σεπτό, μια προσευχή,
δίχως τσιμέντα όπως από αιώνες υπήρχε
με τα κόκκινα σημάδια και τους βράχους.
Και σαν μεγάλωναν οι σκιες
τα βράδια οι παρέες μια αγκαλιά,
κάτω απ’ το μεγάλο πλατάνι,
και την αυλή γιομάτο μονάχα με βότσαλα
με τις ατελείωτες βεγγέρες, τα ούζα,
και τις ιστορίες
από τους πρωτομάστορες του λόγου του προφορικού,
λέγε με Τρύφωνα, λέγε με Παντελή,
και τον πάτερ Συμεών να περιμένει…
Αυτοί οι άνθρωποι νομίζω
έζησαν σαν όνειρο
ένα γλυκό παραμύθι…
Από μια άλλη ξεχασμένη πια Ελλάδα.
Διαφήμιση
