“Κοίτα τα χάλια σου”, μου ερχόταν να φωνάξω στον εαυτό μου καθώς, μου… προέκυψε μια μετεγχειρητική “γιορτινή βολτίτσα”, δεύτερη μέρα της Παναγίας στα ΕΠΕΙΓΟΝΤΑ του ΣΚΥΛΙΤΣΕΙΟΥ. Ας είχα κουράγιο να τον ταρακουνήσω λιγάκι. Τζίφος. Ούτε για αυτό, ίχνος ενέργειας!
Αλλά τι είχε να φοβηθεί ο παλιός, δημοσιογραφικός μου εαυτός, προστατευμένος από φόβους, πόνους, καλά κρυμμένος μέσα στο σώμα μου; Εκείνον θα τρυπούσαν, μήπως, για να βρούνε φλέβα; Εκ του ασφαλούς, έκανε ό,τι είχε μάθει, δύο δεκαετίες και κάτι. Λίγο ακόμη και… Μόνο συνέντευξη για τα προβλήματα και τις ελλείψεις του Νοσοκομείου Χίου, δεν ξεκίνησε! Απτόητος! Εκεί!
Μόλις χτυπάει εκείνο το κουδούνι στην ΕΙΣΟΔΟ των ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΝ, θύμιζε το σχολικό για να βγούμε διάλειμμα, μια ευγενέστατη νοσηλεύτρια μου προτείνει να περιμένω έξω. Στον προθάλαμο. Καμία αντίρρηση, δεν θα είχα γιατί, ψυχανεμίστηκα ότι υπήρχε μία πίεση, ένα τρέξιμο. Αλλά, επειδή, δεν είχαν καταλάβει ότι δεν μπήκε απλά μια “ασθενής” αλλά ο ιατρικός τυφώνας “Ευγενία”, έσπευσα να προειδοποιήσω. Εν ριπή οφθαλμού, τα 3, αν θυμάμαι καλά εξεταστήρια εντός των ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΝ του ΣΚΥΛΙΤΣΕΙΟΥ, γέμισαν. Τι αλλεργίες από τσιμπήματα εντόμων, τι πτώσεις, τι χρόνια ή αιφνίδια παθολογικά προβλήματα! Ο εφημερεύων έμπειρος γιατρός, οι ειδικευόμενοι, οι νοσηλεύτριες, οι τραυματιοφορείς, ξαφνικά σε λίγα λεπτά, από μία σχετικά “ελεγχόμενη” κατάσταση στα ΕΠΕΙΓΟΝΤΑ, τέθηκαν σε κατάσταση συναγερμού. Γέμισε ο μικρός, εν τέλει, χώρος για την εποχή του κορονοϊού, ασφυκτικά. Του τύπου “σήκω εσύ να πέσει ο άλλος” Συν το ασθενοφόρο!!!
Έβλεπα τους γιατρούς να τρέχουν, νοσηλευτές, τραυματιοφορείς. Όλοι! Μόνο …χταπόδια, ή ακόμη καλύτερα ρομπότ, σίγουρα όμως όχι ΑΝΘΡΩΠΟΙ θα μπορούσαν, να φροντίσουν ιατρικά, να απαλύνουν τον πόνο, να κάνουν σωστή διάγνωση, σειρά εξετάσεων, να αξιολογήσουν τα άκρως επείγοντα προβλήματα των ασθενών, σε αυτές τις συνθήκες. Προς στιγμήν, καθώς στο βάθος της ταινίας “τρόμου” που βρέθηκα να πρωταγωνιστώ, πάλι ανερώτητα, ένιωθα τη αγωνία τους. Την καρδιά τους που πήγαινε να σπάσει. Στο τέλος θα τη γλυτώναμε οι ασθενείς και θα… πέφτανε οι γιατροί και το νοσηλευτικό, ή άλλο προσωπικό από το άγχος και την υπερβολική ψυχολογική πίεση που δέχονταν. Κι ήταν απλά ένα κυριακάτικο απόγευμα, την επομένης της Παναγιάς. Ανάμεσα σε όλα τα επιφωνήματα που ήξερα και είπα, καθώς ψάχνανε, απελπισμένα να βρούνε φλέβα…χρυσού, για τις εξετάσεις, μίλησε η δημοσιογράφος. ” Παιδιά τι γίνεται εδώ; Συμβαίνει συχνά;”. Πρωτότυπη εντελώς! Σαν να μην τους είχα δει, σε άλλες χρονικές περιόδους, πολλά χρόνια προ κορονοϊού, να εργάζονται, χωρίς ανάσα.
Ούτε να μου απαντήσουν δεν προλάβαιναν. Ένα μέτρημα ήταν αρκετό… Ένας ΕΙΔΙΚΕΥΜΕΝΟΣ, δύο ΕΙΔΙΚΕΥΟΜΕΝΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ και οι νοσηλεύτριες, αρωγοί στο απίστευτα υπεύθυνο, εξοντωτικό, αγχωτικό έργο τους. Ουρά οι ασθενείς, μέσα στα ΕΠΕΙΓΟΝΤΑ, να προστίθενται φορεία. Ένας ακτινολόγος για εξετάσεις επείγουσες και εισαγωγές. Η βραχεία νοσηλεία, πλήρης. Είχανε χώρο και για ασθενή σε καρέκλα. Για συνοδούς, ούτε λόγος. Δύο, κρεβάτια, ένα φορείο, α και δύο μπλε καρέκλες. Στη βραχεία νοσηλεία… Οι γιατροί να ψάχνουν άλλες ειδικότητες που ήταν σε ενεργή εφημερία, ωστόσο τόσο απαραίτητες, γιατί, ειλικρινά δεν μπορώ να κατανοήσω πως ένας χειρουργός, θα γνωματεύσει ορθοπαιδικό πρόβλημα ασθενούς για παράδειγμα. Συνέχεια τηλέφωνα να χτυπάνε… Αν ο μη γένοιτο ερχόταν ένα…θύμα τροχαίου; Σηκώνει πυρετό υψηλό κι ένας ασθενής πίσω από το διπλανό παραβάν και… εξανεμίστηκε η χαρά ότι, αφού με βάσει τα συμπτώματά μου, το αντίστοιχο τεστ, που υποχρεώθηκα να κάνω δυο μέρες πριν και είχε βγει αρνητικό, όλα καλά. Πως να κρατηθούν οι αποστάσεις σε τόσο μικρούς χώρους; Δεν είχε γίνει, δα και κανένα σοβαρό γεγονός. Εικόνα της στιγμής ο πανικός εκείνου του απογεύματος; Δεν το νομίζω γιατί, έχω δει τους ίδιους, συναδέλφους τους, μέρες, νύχτες, καθημερινές, αργίες, να υπηρετούν φιλότιμα, αυτοθυσιαστικά και υπεύθυνα, σε αυτό ή σε άλλα τμήματα. Σε αυτό και σε δεκάδες άλλα Δημόσια, όχι μόνο νοσοκομεία… Τα ονόματα, τα πρόσωπά τους, μόνο αλλάζουν, όχι η σωματική και ψυχική τους κούραση.
Ως τακτική … επισκέπτρια των ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΝ σε βάθος χρόνου, μπορώ, παράλληλα, να ερμηνεύσω την μεγάλη προσέλευση, ασθενών, για διαφορετικής βαρύτητας προβλημάτων, στα ΕΠΕΙΓΟΝΤΑ του ΣΚΥΛΙΤΣΕΙΟΥ. Τον μεγάλο αριθμό ασθενών που το ΕΜΠΙΣΤΕΥΕΤΑΙ! Εκείνο που δυσκολεύομαι να κατανοήσω, είναι γιατί νομίζουμε ότι οι διαμαρτυρίες για ελλείψεις -ακόμη – προσωπικού νιώθουμε ότι είναι ένα “συνδικαλιστικό κόλλημα”; Ένα πανό έξω από την πύλη του Νοσοκομείου. Κάτι “γραφικοί” πίσω από αυτό. Ότι, τάχα,δεν μας αφορά. Δεν πειράζει ο καιρός και ο κορονοϊός να περνάνε… “Την ΥΓΕΙΑ ΜΑΣ ΝΑ ΧΟΥΜΕ” επαναλαμβάνουμε, χωρίς να μας προβληματίζει, αν και για το πιο απλούστερο λόγο χρειαστούμε ιατρική, νοσοκομειακή περίθαλψη. Κι αν καμιά φορά, οι συνθήκες μας οδηγήσουν, ο μη γένοιτο εκεί, το μόνο που μας νοιάζει είναι πότε θα βγούμε. Μια συνταγή, οδηγίες γιατρού και ένα ΕΞΙΤΗΡΙΟ. Κι ύστερα; “Ωχ αδελφέ, έχω τον πόνο μου, εμείς θα αλλάξουμε τον κόσμο;” σκεπτόμαστε, ως επί το πλείστον…
Πετάμε τα ρούχα που μας θυμίζουν νοσοκομείο στο πλυντήριο, αλλάζουμε παραστάσεις και… προτιμούμε, αρκετοί από μας, να σβήσουμε με γομολάστιχα, κάθε δευτερόλεπτο από τη μνήμη μας, από τα πρόσωπα, τον ιδρώτα, την αγωνία, την ανθρωπιά, το αληθινό ενδιαφέρον όλων εκείνων που συμπορεύτηκαν μαζί μας στο πεδίο της “μάχης”. Να μιας τόση δα μικρούλας… που ενηλικιώθηκε πια!
Ένα κομμάτι του εαυτού μας, επιμένει…
– ” Κοίτα τα δικά σου και άσε τους άλλους…!”
Αλλά κάτω από ένα χιλιοτρυπημένο σώμα, στο οποίου ρέουν περισσότερα φάρμακα από νερό και αίμα, υπάρχει μια ψυχή. Μέσα του υπάρχει μια συνείδηση που μπορεί, να κλείνει τα μάτια φοβισμένη όταν πάνε να της βάλουν το φλεβοκαθετηράκι, χωρίς επιτυχία, γιατί δεν γίνεται… μεταμόσχευση φλεβών, αλλά η ίδια, παλεύει, ταυτόχρονα μέσα της. Την άκουσα με τα αυτιά μου. Παραζαλισμένη από την ταλαιπωρία, θυμάμαι είπε ” δεν μου είναι βολετό να σωπάσω…” Στίχο μεγάλου Έλληνα ποιητή μου θύμισαν τα λόγια της. Ύστερα συμπλήρωσε, μέσα σε ένα σώμα που το πήγαιναν πέρα δώθε, σαν ένα άδειο ρούχο, όταν πια το άφησαν, να βοηθήσει κι αυτό για να θεραπευτεί, σε ένα άλλο νοσοκομειακό κρεβάτι της Χειρουργικής Κλινικής του ΣΚΥΛΙΤΣΕΙΟΥ.. Αφουγκράστηκα. Η αδύναμη φωνή του ψιθύριζε “… ούτε να ξεχάσω”! Δεν ήταν, υποθέτω, από τα φάρμακα. Σαν υπόσχεση ακούστηκε! Σαν “ευχαριστώ… ” Σαν
“σας ευγνωμονώ”. Έτσι θαρρώ.
Ευγενία Κώττη
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: Ευγενία Μαρία Κώττη
