To σουβλάκι το βρίσκεις σε κάθε γωνιά στην Ελλάδα. Οι ντόπιοι το τρώνε στο πόδι, συνήθως ένα ή δύο μικρά χοιρινά ξυλάκια μαριναρισμένα με λάδι, χυμό λεμονιού, αλάτι και ρίγανη και ψημένα στα κάρβουνα.
Το σουβλάκι που θυμάμαι μικρή το παίρναμε από το ονομαστό σουβλατζίδικο του Πίπη στο πρώτο στενό της Απλωταριάς, πάντα με ψωμί και ποτέ με αραβική πίτα.
Γνωρίζετε πως μια από τις πρώτες αναφορές στο σουβλάκι βρίσκεται στην Ιλιάδα του Ομήρου;
Στην ένατη ραψωδία, στίχοι 211-217, διαβάζουμε:
«Και αφού τα λιάνισ’ εύμορφα, τα πέρασε στες σούβλες,
και ωστόσο φωτιάν άναφτεν ο Πάτροκλος μεγάλην
και όταν εκάηκε η φωτιά και όλη εμαράνθ’ η φλόγα
αφού τ’ ανθράκια έστρωσαν πάνω στους ψήστες βάζει
τες σούβλες και στα κρέατα το άγιο ρίχνει αλάτι.
Και αφού εψηθήκαν τα ’συρεν επάνω στες σανίδες,
και ο Πάτροκλος εις κάνιστρα λαμπρά τον άρτον φέρνει
στην τράπεζαν, και ο Αχιλλεύς τα κρέατα μοιράζει.»
Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την αρχαία τέχνη του ψησίματος στη σχάρα διαβάστε το άρθρο της Βάλερι Στρίβερς
«Ψήνοντας στη σχάρα με τον Όμηρο», δημοσιευμένο στο περιοδικό The Paris Review το 2018:
(Η φωτογραφία της αρχαίας σχάρας – «κρατευτή»- είναι από το Αρχαιολογικό Μουσείο της Θήρας.
Η άλλη φωτογραφία από το άρθρο της Βάλερι Στρίβερς.)
