Τα «αδικήματα» των πεινασμένων, του Φρ. Κυλαδίτη

Τα «αδικήματα» των πεινασμένων, των αδύναμων και ο… υπερβάλλοντας ζήλος

Υπερβάλλοντας ζήλος:
Μια συμπεριφορά που δεν γνωρίζει εποχή ή καλύτερα αποτελεί διαχρονική στάση και κατά το πλείστον αρνητική, ανθρώπων κυρίως που ασκούν εξουσία πάνω σε άλλους. Με απλά λόγια η συμπεριφορά που υπερβαίνει ό,τι θεωρείται κανονικό, μέσα από την έντονη προθυμία και τη ζέση εκείνου που αναλαβαίνει να εκτελέσει έμπρακτα μια δραστηριότητα.
Διαχρονική στάση τον χαρακτηρίσαμε, αφού ποτέ δεν έλειψε από τη ζωή του ανθρώπου και ειδικά όταν εκείνος που πράττει με τέτοιον τρόπο, μπορεί μεν να ζει μέσα σε μια κοινωνία, να είναι μέλος της, αλλά η τάξη που υπηρετεί, ο εγωισμός, η εθελοτυφλία, έλλειψη κριτικής σκέψης, η αλαζονεία της εξουσίας που πιθανά ασκεί, η κολακεία των επιτήδειων, δεν τον αφήνουν να δει πέρα από τη μύτη του, πέρα από το δικό του κόσμο. Γι’ αυτό και μέσα από το υπέροχο έργο «Οι Άθλιοι» του Β. Ουγκώ βλέπουμε ένα από τα τρανά παραδείγματα υπερβάλλοντος ζήλου των ανθρώπων της εξουσίας, οι οποίοι τιμωρούν με πέντε χρόνια φυλάκιση σε καταναγκαστικά έργα και άλλα δεκατέσσερα όταν προσπάθησε να δραπετεύσει, το Γιάννη Αγιάννη. Το «έγκλημά» του, όπως όλοι θα θυμάστε, ήταν πως όντας εξαθλιωμένος και πεινασμένος και προκειμένου να μην πεθάνει από πείνα, έσπασε μια βιτρίνα ψωμάδικου και πήρε ένα καρβέλι ψωμί.

του Φραγκούλη Π. Κυλαδίτη
συνταξιούχου εκπαιδευτικού-
στελέχους της Λαϊκής Συσπείρωσης Δήμου Χίου

Στην χαραυγή του 21ου αιώνα, τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει και πολύ.Να μερικά μόνο παραδείγματα που αφορούν και το παγκόσμιο γίγνεσθαι και το εθνικό και το τοπικό:
Στη Γένοβα συλλαμβάνεται, οδηγείται στο δικαστήριο και καταδικάζεται σε έξι μήνες φυλάκιση και πρόστιμο 100.000€ ένας πεινασμένος άστεγος, ο οποίος είχε «αρπάξει» από κατάστημα τροφίμων ένα λουκάνικο και τυρί αξίας τεσσάρων ευρώ χωρίς να πληρώσει. Μπορούσε το πράγμα να μη φτάσει ως εκεί εάν οι ιδιοκτήτες του καταστήματος, τα όργανα της τάξης κι όλος ο μηχανισμός που ενεπλάκη στη διαδικασία ενός τέτοιου «εγκλήματος» δεν διακατεχόταν από υπερβάλλοντα ζήλο εφαρμογής ενός νόμου, που βάζει στην ίδια μοίρα έναν εξαθλιωμένο, που αντιμετωπίζει πρόβλημα επιβίωσης κι έναν πλούσιο, που μια τέτοια παράβαση θα την κάνει μόνο από βίτσιο (κλεπτομανία).

Στα κοντινά μας:
Άνεργος πατέρας συλλαμβάνεται να κλέβει από πολυκατάστημα σετ μαρκαδόρους που είχε ανάγκη το παιδί του στο σχολείο και δεν του έφταναν τα χρήματα να αγοράσει. Ύστερα από μήνυση του επόπτη ταμείων του πολυκαταστήματος, περνάει αυτόφωρο, καθίζει στο σκαμνί χωρίς συνήγορο υπεράσπισης και καταδικάζεται σε ποινή φυλάκισης 20 ημερών με τριετή αναστολή και δικαστικά έξοδα 80 €.
Εργαζόμενη υπάλληλος υπεραγοράς κατηγορείται γραπτά από την Αστυνομία ως ύποπτη για την κλοπή ενός κουλουριού από το φούρνο του εν λόγω καταστήματος. Παραδέχεται ότι πήρε το κουλούρι επειδή δεν την κράταγαν τα πόδια της από την εξάντληση της δουλειάς (ποιος ξέρει πόσες ώρες ήταν όρθια και πεινασμένη). Αμετάπειστη η διεύθυνση αρνείται να πάρει πίσω την καταγγελία και η υπόθεση παίρνει τη δικαστική οδό.
Τριανταδιάχρονη μητέρα άνεργη, βλέποντας τα παιδιά της να πεινάνε για μέρες, έρχεται σε απόγνωση, μπαίνει σε σουπερμάρκετ και «κλέβει» γάλα. Αποχωρεί χωρίς να πληρώσει, συλλαμβάνεται και οδηγείται στο αυτόφωρο, όπου της ασκείται δίωξη για κλοπή.
Πρόσφατα, ενενηντάχρονη γιαγιά, για να συμπληρώσει την άθλια σύνταξη που παίρνει και να επιβιώσει από τη «δίκαιη ανάπτυξη» που επαγγέλλονται οι υπηρέτες του άδικου συστήματος που μας έχει επιβληθεί, πλέκει τρε(γ)λίκια –μάλλινα πλεκτά παπουτσάκια που φοριούνται μέσα στο σπίτι- και τα πουλά δίπλα σε μια λαϊκή αγορά. Συλλαμβάνεται από όργανα της τάξεως (!!). Μένει στα γραφεία τους νηστική και διψασμένη από το πρωί μέχρι το βράδυ για τις απαραίτητες (;;) διατυπώσεις. Της επιβάλλεται πρόστιμο 200€.
Ο υπερβάλλοντας ζήλος δε σταματά όμως σ’ αυτά. Επεκτείνεται και σ’ όλο το φάσμα των κοινωνικών δραστηριοτήτων μας. Επεκτείνεται και σ’ εκείνους που μπορεί να μην πεινάνε ακόμα, αλλά οι ανάγκες της ζωής (ασθένειες, γηρατειά, οικογενειακές υποχρεώσεις, εργασία κ.λπ.) τους υποχρεώνουν με τα κάθε λογής διαθέσιμα οχήματα να τολμούν (!!!) να προσεγγίσουν το κέντρο της πόλης, χωρίς να αποδώσουν στους δημοτικούς καίσαρες το αναλογούν τίμημα στάθμευσης. Εκεί πίπτει βαρύς ο πέλεκυς (πρόστιμο) επί της κεφαλής δικαίων και αδίκων, χωρίς δεύτερη λέξη. Βλέπεις, τα οχήματα έχουν πινακίδες, ενώ οι γλάστρες, τα καφάσια, οι τέντες, οι κουβάδες, τα τραπεζοκαθίσματα, οι βίδες που χάσκουν είτε στα πεζοδρόμια είτε στο οδόστρωμα,παρόλο που έχουν ιδιοκτήτες, δεν έχουν πινακίδες. Βλέπεις, οι ελαχιστότατες θέσεις δεκάλεπτης στάθμευσης δεν έχουν στόμα να μετρήσουν πόση ώρα χρειάζεται ένας ασθενής στο γιατρό, ένας ανήμπορος, μια έγκυος, μια μωρομάνα για να εξυπηρετηθεί οπουδήποτε.
Ο υπερβάλλοντας ζήλος εξαντλείται στα εύκολα και όχι σε περιπτώσεις που κραυγάζουν, μια και εκεί, κατά τη λαϊκή θυμοσοφία, «πρέπει να σπάσουν αυγά, για να κάνουν ομελέτα». Αυτά παθαίνει όποιος χάνει το μέτρο και φτάνει στην υπερβολή.
Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε και χίλια άλλα παραδείγματα που το ξεπέρασμα του κανονικού τυφλώνει· δεν επιτρέπει να φανεί ότι η ανάγκη για επιβίωση δεν μπορεί να κρίνεται με τα ίδια μέτρα και σταθμά για τους έχοντες-δυνατούς και τους μη έχοντες-αδύναμους·ισοπεδώνει, χτυπά αλύπητα κάθε τραυματισμένη κοινωνία.
Νόμοι που μένουν στην τήρηση του γράμματος, αλλά όχι του πνεύματος,γίνονται νόμοι άδικοι, όταν πέφτουν σε χέρια ανθρώπων, όπου η τυφλή αφοσίωση στην εφαρμογή τους, υπερτερεί της λογικής και της ανθρωπιάς. Γίνονται μαστίγιο στην πλάτη του αδύναμου. Γίνονται αυτό που έλεγαν οι Λατίνοι: «Duralexsedlex», δηλαδή, «σκληρός νόμος αλλά νόμος». Τώρα, καλός ή κακός νόμος μέσα σε μια ταξική κοινωνία, υπερβάλλοντας ζήλος ή μετριοφροσύνη εκείνου που τον εφαρμόζει, αυτό είναι το ζητούμενο και εξαρτάται από τη δική μας απαίτηση και διάθεση να το αλλάξουμε.-