«Δεν είναι δύσκολο να μάθεις την τέχνη της απώλειας» λέει το γνωστό ποίημα. Εγώ κοντεύω να την τελειοποιήσω. Πότε δεν βρίσκω τα κλειδιά μου, πότε τα γυαλιά, άλλοτε το δαχτυλίδι της μητέρας μου με τον πράσινο αχάτη ή το βιβλίο που είχα παρατήσει κάπου στα μισά.
Για καλή μου τύχη υπάρχει ο Άγιος των Απωλεσθέντων. «Να τάξομε στον Άγιο Φανούριο!» έλεγε η μητέρα μου όποτε ψάχναμε κάτι και δεν το βρίσκαμε. Το τάμα ήτανε πάντα μια φανουρόπιτα στην χάρη Του στις 27 του Αυγούστου, αλλά και άλλες μέρες.
«Να χάνεις κάτι κάθε μέρα» συμβουλεύει πολύ σοφά το ποίημα. «Αυτά που χάνομε μάς λείπουν, μα δεν είναι και καταστροφή!» Λοιπόν, αυτήν την τέχνη δεν την έχω καταφέρει. Κι έτσι φτιάχνω και πάλι απόψε μια φανουρόπιτα για απώλειες περασμένες και -καλού-κακού- και για μελλοντικές.
Και του χρόνου!
Διαφήμιση
