Στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015, όσο κι αν ακούγεται οξύμωρο, το “όχι” νίκησε και ηττήθηκε. Ωστόσο παραμένει ορφανό. Κι όπως συνήθως συμβαίνει τη νίκη διεκδικούν όλοι κι όλες, αλλά την ήττα κανείς και καμιά.
10 χρόνια μετά η δυσανεξία, τα αδιέξοδα των κάτω, των μικρών και μέρους των μεσαίων στρωμάτων κυοφορούν αλλαγές στα έγκατα.
10 χρόνια μετά το “όχι”, άλλοτε βουβό, συχνά εκφρασμένο με σφιγμένα χείλη και βλέμματα, αλλά και βοερό -όταν χρειάστηκε – παραμένει ενεργό σαν το φιτίλι την ώρα της έκρηξης.
10 χρόνια μετά το “όχι” αναζητά σοβαρό πολιτικό σχέδιο, εναλλακτική ριζοσπαστική πρόταση, δρόμο κι αφήγηση για να επιβιώσει.
10 χρόνια μετά όποιος/α θέλει να επικαλείται το “όχι”, καλά θα κάνει να σκεφτεί:
πώς ο κόσμος του θα ανακτήσει πάλι το θάρρος του,
πώς θα αποκτήσει ξανά αυτοπεποίθηση – σε μια αναγεννημένη συλλογικότητα; – όπως εκείνες τις μέρες του δημοψηφίσματος.
Όποιος και όποια θέλει να «εκπροσωπήσει» το “όχι” θα πρέπει να ξεκινήσει από εκεί.
10 χρόνια μετά το δημοψήφισμα το “όχι” νίκησε και νικήθηκε…και έτερον ουδέν.
Συνεχίζουμε.
Ο καθένας όπως ξέρει & μπορεί.
30/6/2025
Βασίλης Μαυρέλος
