Χίος 17-5-2008
O θάνατος του 16χρονου Δημήτρη, την ώρα που πήγαινε στο σχολείο του, μας έχει συγκλονίσει όλους. Και δεν είναι η πρώτη φορά!
Οι πρώτες σελίδες των τοπικών εφημερίδων γέμισαν με πηχυαίους τίτλους, άρθρα και φωτογραφίες που αφορούν το ατύχημα. Και δεν είναι η πρώτη φορά!
«Φοράτε κράνη», φωνάζουν όλοι στους νεαρούς και η τροχαία έχει ξεχυθεί στους δρόμους για να ελέγξει και να βρει ποιο από τα παιδιά οδηγεί παράνομα. Και δεν είναι η πρώτη φορά!
Καμία φορά όμως και κανένας δεν έχει ενδιαφερθεί να μελετήσει, να βρει μια απάντηση στο ερώτημα, γιατί με τόση ευκολία οι γονείς αγοράζουν στο παιδί τους μοτοποδήλατο; Γιατί ανέχονται να το οδηγεί χωρίς δίπλωμα και να οδηγούνται οι ίδιοι στο δικαστήριο; Να ξαπλώνουν τα βράδια και να μένουν με ανοιχτά μάτια, μέχρι να ακούσουν το γνώριμο ήχο της μηχανής να σταματά έξω από το σπίτι και τότε μόνο να ηρεμούν;
Και η απάντηση είναι τόσο απλή. Αν γυρνούσαμε και προσέχαμε, πώς η πολιτεία έχει διαμορφώσει τ
ην καθημερινότητα των παιδιών μας, θα την καταλαβαίναμε αμέσως..
Ένας αγώνας δρόμου είναι η ζωή τους. Να προλάβουν να πάνε το πρωί στο σχολειό τους, που πολλές φορές βρίσκεται στην άλλη άκρη της πόλης. Να επιστρέψουν γρήγορα το μεσημέρι, να φάνε και να φύγουν αμέσως για να προλάβουν το μάθημα στο φροντιστήριό τους , αν φοιτούν σε γενικό λύκειο ή στη δουλειά τους αν πηγαίνουν σε κάποιο ΤΕΕ.
Και όταν τελειώνουν να επιστρέφουν γρήγορα για να προλάβουν να διαβάσουν τα αυριανά μαθήματα του σχολείου και του φροντιστηρίου τους ή αν είναι κουρασμένα από τη δουλειά να ξεκουραστούν λίγο και να προετοιμαστούν για την επόμενη μέρα.
Ως πότε λοιπόν θα φωνάζουμε, μόνο στα παιδιά μας, «βάλτε κράνη»;
Πότε θα αρχίσουμε να ουρλιάζουμε, με όλη τη δύναμη της φωνής μας, «αλλάξτε κύριοι της κυβέρνησης την καθημερινή ζωή των παιδιών μας, για να κατέβουν από τα μηχανάκια, που τα έχετε υποχρεώσει να βρίσκονται καθημερινά και τους γονείς να αγωνιούν κάθε στιγμή αν θα επιστρέψει σώο το παιδί τους στο σπίτι.».
Τέλος ως μέλος της Επιτροπής για τη δημιουργία λυκείου στο βόρειο τμήμα της πόλης, είμαι υποχρεωμένος να ρωτήσω τον κύριο Νομάρχη, τον κύριο Νύκτα και κάθε αρμόδιο για την επίλυση του προβλήματος, έχουν σκεφθεί πόσα παιδιά θα σταματήσουν να τρέχουν με τα μοτοποδήλατά τους κάθε μέρα στους δρόμους της πόλης και πόσοι γονείς δεν θα έχουν κανένα λόγο να αγοράσουν στο παιδί τους μοτοποδήλατο, αν επιτέλους καταλάβουν την αναγκαιότητα της ύπαρξης του σχολείου αυτού και το κατασκευάσουν τώρα;
Πιτσιλαδής Σαράντος
Γονέας που αναγκάστηκε να πάρει στο παιδί του μοτοποδήλατο,
για να προλαβαίνει τα μαθήματά του
