Αρχική Απόψεις Aρθρα Ανθρωπισμός και μετανάστες Του Μιχάλη Σκομβούλη

Ανθρωπισμός και μετανάστες Του Μιχάλη Σκομβούλη

21

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ
http://www.rednotebook.gr/details.php?id=1602

Ανθρωπισμός και μετανάστες Η κατάληψη της Νομικής είναι πολιτική ενέργεια, και είναι τέτοια όχι γιατί από πίσω κρύβεται κάποια οργάνωση ή κάποιο κόμμα, αλλά γιατί οι ίδιοι οι μετανάστες στις δημόσιες διακηρύξεις τους καταλαβαίνουν τον εαυτό τους ως μέρος του κόσμου της εργασίας  

Στο δελτίο τύπου που εξέδωσαν οι απεργοί πείνας για την αρχική άρνηση τους να εγκαταλείψουν το κτίριο της Νομικής γράφουν τα εξής: «Δεν είμαστε αυτό που παρουσιάζεται από τα ΜΜΕ, οι καημένοι, οι πάμφτωχοι, χωρίς σπίτι, δουλειά και ρούχα μετανάστες κ.λ.π. Και σπίτια έχουμε και συγγενείς και δουλειές στις πόλεις που αφήσαμε πίσω μας. Δεν ψάχναμε κατάλυμα εδώ στην Αθήνα αλλά ήρθαμε για να παλέψουμε (όσο αντέξει ο οργανισμός μας) για τη νομιμοποίηση μας, τα δικαιώματά μας και για αξιοπρεπείς όρους ζωής». Θα ήταν αδύνατο να υπάρξει καλύτερη απάντηση στα «ανθρωπιστικά αισθήματα» που έδειξαν όλες αυτές τις μέρες οι δημοσιογράφοι και οι πολιτικοί των καναλιών και κομμάτων εξουσίας (από τον Καψή μέχρι τη Μπακογιάννη), οι οποίοι φρόντισαν βέβαια να τα διαχωρίσουν από την κατάληψη που την βρήκαn «απαράδεκτη και επικίνδυνη ενέργεια» στην οποία πρέπει να δοθεί «άμεση» λύση. Δεν ψάχνουν ανθρωπιστική βοήθεια οι μετανάστες, δεν αναζητούν να βρουν «φαγητό», «καθαρό νερό», «σπιτικό», όλα αυτά έχουν αποδείξει ότι ξέρουν να τα βγάζουν πολύ καλά σε συνθήκες παρανομίας μάλιστα -έχοντας βέβαια «βγάλει» και μεγάλα κέρδη για τα αφεντικά τους, μιας και οι περισσότεροι δεν είναι χθεσινοί αλλά δουλεύουν χρόνια στην Ελλάδα. Γι’ αυτό και τα αιτήματα τους είναι στην πραγματικότητα πολύ πιο προχωρημένα από την «ανθρωπιστική ατζέντα»: ζητούν σταθερό νομικό καθεστώς, σταθερό μισθό-απλά να μη μπορεί να τους «καρφώσει» το αφεντικό τους-, κοινωνική ασφάλιση, δηλαδή ζητούν τα υλικά έννομα δικαιώματα ακόμη και των κατώτερων  τμημάτων της ελληνικής εργατικής τάξης.

 Αν γίνει κάπου ένας σεισμός και υπάρχουν θύματα, θα εκφράσουμε τη λύπη μας και θα στείλουμε «ανθρωπιστική» βοήθεια. Αν όμως 250 εργάτες με τη βοήθεια αριστερών συνδικάτων καταλάβουν ένα εργοστάσιο (άπιαστο όνειρο για την ελληνική εργατική τάξη) κάνεις δεν θα σκεφτεί να εκφράσει τα «ανθρωπιστικά» του αισθήματα, θα υπάρχει η πολιτική επιλογή να ταχθεί με τους απεργούς ή με την αστυνομία. Δεν ξέρω όμως γιατί όταν 250 εργάτες μετανάστες με τη βοήθεια αριστερών οργανώσεων καταλαμβάνουν ένα δημόσιο κτήριο με συγκεκριμένα αιτήματα, θα πρέπει αυτοί –δυστυχώς και για ένα μεγάλο μέρος της Αριστεράς- να αντιμετωπίζονται ως ένα μάτσο δυστυχισμένων που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Η κατάληψη της Νομικής είναι πολιτική ενέργεια, και είναι τέτοια όχι γιατί από πίσω κρύβεται κάποια οργάνωση ή κάποιο κόμμα, αλλά γιατί οι ίδιοι οι μετανάστες στις δημόσιες διακηρύξεις τους καταλαβαίνουν τον εαυτό τους ως μέρος του κόσμου της εργασίας, και για να το πούμε ευθέως, ως μέρος της ελληνικής εργατικής τάξης («έλληνες εργάτες αδέρφια μας» έγραφε ένα πανό τους). Στο κάτω κάτω, τα εργοστάσια που πολλοί απ’ αυτούς ίσως δουλεύουν, δεν μπορούσαν να τα καταλάβουν γιατί τα συνδικάτα κατά πάσα πιθανότητα δεν θα τους στήριζαν και η αστυνομία θα τους λιάνιζε με άνεση. Αν η κατάληψη στη Νομική μπόρεσε να γίνει είναι γιατί υπάρχει αυτό το περίφημο άσυλο, που αποδεικνύεται για άλλη μια φορά πόσο σημαντικό είναι.

 Εφόσον τα συνδικάτα δεν μπορούν να κατεβάσουν χιλιάδες εργάτες στους δρόμους σε συμπαράσταση με τους απεργούς πείνας, εφόσον η Αριστερά δεν μπορεί ακόμα να παρέμβει ενεργητικά σ’ ένα κράτος που στέκεται τόσο εχθρικό απέναντι στον κόσμο της εργασίας, ας μην αφήσουμε τουλάχιστον να μεταφραστεί ο σκληρός αγώνας εργαζόμενων ανθρώπων σε ζητιανιά. Όταν τα κατώτερα τμήματα της εργατικής τάξης μετονομάζονται σε «φουκαράδες ανθρώπους», όταν η οφειλόμενη ταξική αλληλεγγύη γίνεται «ανθρωπιστικά αισθήματα» είναι τότε φανερό ότι η κυρίαρχη ιδεολογία έχει καταφέρει να εξαφανίσει ακόμη και τις σκληρότερες μορφές ταξικής πάλης.          

Διαφήμιση