Αφήνοντας πίσω την πόλη, κάθε φορά απογείωση, στ’ αριστερά η Ελευσίνα, ο Σκαραμαγκάς, ο Ασπρόπυργος και πέρα η Σαλαμίνα, τα Μέγαρα κι οι κότες, τα διυλιστήρια, η Κινέτα, η θάλασσα στο χρώμα της σαρδέλας, μια μέρα συννεφιασμένη σαν κι αυτή, υπέροχη, με ήλιο το ταξίδι βάσανο.
Έπειτα σα διασχίζω τον Ισθμό, μόνη, πάντα μόνη ή μόνο με τη σωστή παρέα, αυτή που ανθίζει στη σιωπή, όταν, μου δίνεις το νερό; σημαίνει χίλιες λέξεις, η Αθήνα φαντάζει αμάρτημα συνεχές και επαναλαμβανόμενο.
Το ταξίδι μια χωρική μετατόπιση μοιάζει όμως δεν ξέρω αν το ξέρετε, είναι κυρίως χρονική, ένα ραντεβού με το μέλλον, μια βουτιά στο παρόν που στασό δεν έχει, ποτέ μου δεν το πρόλαβα, το παρόν λέω.
Αφήνω το ραδιόφωνο να παίζει που και που, κυρίως Τρίτο που πάει παντού, αφού έτσι μαθαίνω ότι ο Τσαϊκόφσκι ήτανε gay αλλά καθόλου χαρούμενος, και είπε για να παντρευτεί 20 μέρες μοναχά να δοκιμάσει.
Στην άγρια ομορφιά του αρκαδικού τοπίου, ομίχλες και σύννεφα ποιήματα, η πεδιάδα με τους πυλώνες, ετούτες οι νεράιδες του ηλεκτρισμού, τους πάει γάντι αυτό το όνομα, το έργο του ανθρώπου για τον άνθρωπο και όχι για τα όρνια που το λυμαίνονται, πάντα μου κόβει την ανάσα, λίγο πριν διασχίσω τον Νικηταρά, και τους Φιλέλληνες, τον Καποδίστρια και τελευταίο τον Θοδωράκη τον Κολοκοτρώνη για να προσγειωθώ στο Αρτεμίσιο. Εδώ όλες οι γεύσεις των παιδικών μου χρόνων, Κοπενχάγη, καρύδα, φρουί γλασέ αλλά όχι δυστυχώς μπακλαβαδάκια Καζινό, πάει έκλεισε η θρυλική ζαχαροπλαστική του Λουτρακίου, πολύ μετά αφότου ο αδερφός της γιαγιάς, που έφτιαχνε το ωραιότερο φύλλο, λεπτό, κρουστό, σκέτη δαντέλα, πέθανε στη βάρκα του, κυνηγημένος απ’ τη συμβία που τον ζήλευε γιατί ήταν νέος και ωραίος και τον φλερτάραν οι γυναίκες της Κορίνθου.
γράφει η Ελίνα Παπαδοπούλου
