Αρχική Νέα Εκπαίδευση - Επιστήμη Διημερίδα για τη Λαϊκή Παράδοση: να επιστρέψει ο Καραγκιόζης στα σχολεία

Διημερίδα για τη Λαϊκή Παράδοση: να επιστρέψει ο Καραγκιόζης στα σχολεία

29


Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχαν οι διήμερες εκδηλώσεις με θέμα: “Σχολείο και Λαϊκή Παράδοση”που συνδιοργάνωσαν οι  Σχολικοί Σύμβουλοι Δημοτικής Εκπαίδευσης, Σχολική Σύμβουλος Προσχολικής Αγωγής και ο Υπεύθυνος Πολιτιστικών θεμάτων της Δ/νσης Α/θμιας Εκπαίδευσης Χίου.
Χθες βράδυ στο ΟΜΗΡΕΙΟ πραγματοποιήθηκε επιμορφωτικό σεμινάριο με θέμα: “Διαθεματικότητα και Λαϊκή Παράδοση” με τον καθηγητή κ. Βασίλη Αναγνωστόπουλο. Ενώ τη Δευτέρα στο βιβλιοπωλείο Πάπυρος -που υποστήριξε τις εκδηλώσεις- έγινε παράσταση Καραγκιόζη από το Θέατρο Σκιών “ΜΠΕΡΝΤΑΧΙΟΣ” με τους δασκάλους Αντώνη Γκιούλη, Σταύρο Σπυράκη, Γιώργο Γαρρή και Βασίλη Στούπο στο έργο: “Ο Καραγκιόζης διαιτολόγος” σε σενάριο της δασκάλας Πέρδικας Μάκρα και παρουσίαση του βιβλίου “Θέατρο Σκιών και Εκπαίδευση”, εκδ. Καστανιώτη, από το συγγραφέα καθηγητή κ. Αναγνωστόπουλο.
Στη συνέχεια μεταφέρουμε τη βιβλιοκριτική για το συγκεκριμένο βιβλίο από τον κ. Ευάγγελο Αυδίκο, αν. Καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας που δημοσιεύθηκε στο φύλλο της Τρίτης, 16 Νοεμβρίου, της εφημερίδας ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ.
“Σκέφτομαι αν είσαι χορτάτος, γιατί σήμερα που κανείς δεν πεινάει δεν σκέφτεται και τον άλλον”. Αυτά έγραψε ένας μαθητής απευθυνόμενος στον Καραγκιόζη, δανειζόμενος τη φράση από το άρθρο του Μιχάλη Ιερωνυμίδη, που περιλαμβάνεται στον παρουσιαζόμενο τόμο. Εκφράζει την αγωνία μιας γενιάς που στερήθηκε τον ιδιότυπο λόγο του και το σπινθηροβόλο πνεύμα του. Το διαπίστωσε αυτό η νέα γενιά των μαθητών όταν κάποιοι καινοτόμοι εκπαιδευτικά ανέλαβαν την πρωτοβουλία να βάλουν τον Καραγκιόζη στο σχολείο. Τότε φάνηκε τι έχαναν. Εγκλωβισμένοι στα διαμερίσματα και στο λογοκρατικό πλαίσιο της εκπαιδευτικής διαδικασίας που είχε εξοβελίσει τη φαντασία και την ανάγκη τους για αμφισβήτηση και ανατρεπτικότητα, στερήθηκαν το δικαίωμα να επικοινωνήσουν και να γευτούν το λαϊκό λόγο. Έχασαν την ελευθερία τους, σπάζοντας την κοινωνική συμβατικότητα.
Το ίδιο επισημαίνει και ο Βασίλης Αναγνωστόπουλος στο δικό του άρθρο. “Οι ίσκιοι γενούν φόβο, αλλά και διεγείρουν τη φαντασία, δίνοντας παράξενες συνήθως μορφές σε φυσικά αντικείμενα”.
Έχει δίκιο ο Αναγνωστόπουλος, που με τη γνωστή του ευαισθησία, αλλά και διαθέτοντας ριζοσπαστική, μη συμβατική σκέψη, είδε την απουσία του Καραγκιόζη και διαπίστωσε πόσο αναγκαίο είναι να επιστρέψει στο σχολείο για να μπορέσει να γίνει πιο ζωντανό, πιο ονειροπόλο, γιατί το όνειρο και η φαντασία δεν είναι αδυναμία.
“Έτσι, ανάλαβε την πρωτοβουλία να διοργανώσει συνέδριο, προϊόν του οποίου είναι ο τόμος αυτός όπου συμπεριλαμβάνονται σπουδαίοι επιστήμονες του λαϊκού πολιτισμού, της λογοτεχνίας, του θεάτρου, των εικαστικών (Μερακλής, Πούχνερ κλπ.).
“Ένας από τους βασικούς άξονες του τόμου είναι ο τρόπος που αντιμετωπίστηκε ο Καραγκιόζης από την εκπαίδευση, τους εκπροσώπους του νόμου και τους “υπερασπιστές” των ηθών. Ο Καραγκιόζης θεωρήθηκε ανευλαβής, αυθάδης, αναιδής, κατεργάρης, αντικομφορμιστής -στοιχεία που δεν συμβιβάζονταν με τα ήθη και τον στόχο της κοινωνίας και της εκπαίδευσης. Αντιμετωπίστηκε από την πρώτη εμφάνισή του το 19ο αιώνα ως επικίνδυνος για τα χρηστά ήθη της νεολαίας. “Οποία διαφθορά διαχέεται’, γράφει εφημερίδα της εποχής αναφερόμενη στις παραστάσεις της Αθήνας. Το γέλιο και η ανατρεπτική διάθεση θεωρήθηκαν εστίες διαφθοράς, αντιλήψεις που επιβιώνουν ακόμη και σήμερα, παρά τα όσα έχει γράψει ο Μπαχτίν, ο Κιουρτσάκης και ο Μερακλής (σελ. 13).
“Ο συλλογικός τόμος διατρέχεται από την ανάγκη να μπει ο Καραγκιόζης στο σχολείο, γιατί μπορεί να δώσει ενέργεια στην εκπαιδευτική διαδικασία, να αναδιατάξει τις σχέσεις και να αποτελέσει πηγή δημιουργίας. Μπορεί να συμβάλει στην αλλαγή του ελληνικού σχολείου. Ο τόμος αναζητεί το πνεύμα αυτό στη δραματουργία για παιδιά (Λαδογιάννη, Ρώτας) στη σχέση του με το Φασουλή και τον κινηματογράφο (Μαγουλιώτης), καθώς και με τον Μίκυ Μάους (Μαλαφάντης) και τους μαθητές (Ιερωνυμίδης- Σέξτου).
“Υπάρχει διάχυτη η συμφωνία στον τόμο να ενταχθεί ο Καραγκιόζης στο σχολείο, που διατυπώνεται από τον Αναγνωστόπουλο με ευκρίνεια. Οι εκπαιδευτικοί να τολμήσουν να συμπεριλάβουν στα πολιτιστικά τους προγράμματα και το θέατρο σκιών ως βιωματική δραστηριότητα των παιδιών” (σ. 38).
Ωστόσο πλανιέται η σκιά του διδακτισμού που μπορεί να μεταμορφώσει τον Καραγκιόζη στις σχολικές παραστάσεις σ’ έναν άνευρο διανοούμενο, ή σ’ έναν ιεροκήρυκα ή πολιτευτή που βγάζει σχοινοτενείς λόγους επί παντός επιστητού. Τότε όμως χάνεται η μαγεία της λαϊκής τέχνης και θυμίζει τηλεοπτικό πάνελ”.

Διαφήμιση