Όταν ήμουν μικρή, η γιαγιά μου έλεγε κάθε μέρα «καλό ξημέρωμα και καλό βράδυασμα».
Μου φαινόταν αστείο και την πείραζα λέγοντας «και καλό μεσημέρι και καλό απόγευμα».
Με τη σοφία των άσπρων της μαλλιών δεν με συνεριζόταν, μόνο χαμογελούσε με ένα ύφος που- τώρα πια ξέρω- σήμαινε «θα’ρθει μια μέρα που θα καταλάβεις, θα δεις»..
Μου φαινόταν αστείο και την πείραζα λέγοντας «και καλό μεσημέρι και καλό απόγευμα».
Με τη σοφία των άσπρων της μαλλιών δεν με συνεριζόταν, μόνο χαμογελούσε με ένα ύφος που- τώρα πια ξέρω- σήμαινε «θα’ρθει μια μέρα που θα καταλάβεις, θα δεις»..
Κάθε φορά που μια τραγωδία συμβαίνει, μια φωτιά, ένας σεισμός, ένα δυστύχημα, ένας τρελός που μπούκαρε σε ένα θέατρο ή σε ένα σχολείο και γάζωσε τον κόσμο, ο θυμικός μου κόσμος αποσυντονίζεται.
Θέλω να πω, πως ασφαλώς δεν υπάρχει αμφιβολία για την τραγικότητα του συμβάντος, και ασφαλώς κυρίαρχη είναι η απύθμενη θλίψη -αυτή που σε μουδιάζει σε σημεία που δεν ήξερες ότι είχες με τρόπους που δεν ήξερες ότι υπήρχαν. Κι ο θυμός, η οργή για όσα δεν έγιναν ενώ έπρεπε όταν έπρεπε. Κι η συμπόνια για εκείνους που ο κόσμος τους γκρεμίστηκε έτσι ξαφνικά. Κι απελπισία για τη μικρή μας, τιποτένια ανθρώπινη ύπαρξη που μπορεί να χαθεί ώσπου ν’ ανοιγοκλείσεις τα μάτια. Κι αγανάκτηση για το χρόνο και την ενέργεια και την αγάπη που σπαταλάμε σε έγνοιες ανούσιες, προβλήματα ασήμαντα, ανθρώπους ανάξιους και στόχους ανέφικτους.
Θέλω να πω, πως ασφαλώς δεν υπάρχει αμφιβολία για την τραγικότητα του συμβάντος, και ασφαλώς κυρίαρχη είναι η απύθμενη θλίψη -αυτή που σε μουδιάζει σε σημεία που δεν ήξερες ότι είχες με τρόπους που δεν ήξερες ότι υπήρχαν. Κι ο θυμός, η οργή για όσα δεν έγιναν ενώ έπρεπε όταν έπρεπε. Κι η συμπόνια για εκείνους που ο κόσμος τους γκρεμίστηκε έτσι ξαφνικά. Κι απελπισία για τη μικρή μας, τιποτένια ανθρώπινη ύπαρξη που μπορεί να χαθεί ώσπου ν’ ανοιγοκλείσεις τα μάτια. Κι αγανάκτηση για το χρόνο και την ενέργεια και την αγάπη που σπαταλάμε σε έγνοιες ανούσιες, προβλήματα ασήμαντα, ανθρώπους ανάξιους και στόχους ανέφικτους.
Η ζωηρή μου φαντασία που σκέφτεται πάντα με εικόνες ζωγραφίζει τη ζωή μας σαν μια γυάλινη φούσκα. Μέσα σε αυτήν χτίζουμε το μικρόκοσμο μας και τον γεμίζουμε με όσα αγαπάμε, όσα επιδιώκουμε, όσα δημιουργούμε, όσα καταστρέφουμε, όσα φοβόμαστε κι όσα ονειρευόμαστε. Μέσα στη μικρή μας γυάλινη φούσκα είμαστε ασφαλείς. Κ
ι η μικρή μας γυάλινη φούσκα ταξιδεύει στο χρόνο και στο χώρο. Μεγαλώνει και μικραίνει, γεμίζει και αδειάζει, ραγίζει και γιατρεύεται ανάλογα με τη συγκυρία.
ι η μικρή μας γυάλινη φούσκα ταξιδεύει στο χρόνο και στο χώρο. Μεγαλώνει και μικραίνει, γεμίζει και αδειάζει, ραγίζει και γιατρεύεται ανάλογα με τη συγκυρία.
Όταν, λοιπόν, συμβεί μια τραγωδία, κάποιων η φούσκα σπάει… κι ακούγεται το «κρακ» από τα τετραθέμελα του κόσμου…
Αυτό το «κρακ» πώς το φοβάμαι… ακούγεται παντού, όπου κι αν είσαι, χωμένος μέσα στη δική σου μικρή, γυάλινη φούσκα, όσο βαθιά κουκουλωμένος κι αν είσαι, αυτό το «κρακ» ακούγεται παντού… εκκωφαντικό… τρομακτικό…
Να σου θυμίζει πως είναι μόνο μια στιγμή αυτό που χρειάζεται για να σπάσει η μικρή σου γυάλινη φούσκα κι είναι- αλλοίμονο!!!- πάνω και πέρα από σένα.
Katia Tsakou, 5/3/2023
Αυτό το «κρακ» πώς το φοβάμαι… ακούγεται παντού, όπου κι αν είσαι, χωμένος μέσα στη δική σου μικρή, γυάλινη φούσκα, όσο βαθιά κουκουλωμένος κι αν είσαι, αυτό το «κρακ» ακούγεται παντού… εκκωφαντικό… τρομακτικό…
Να σου θυμίζει πως είναι μόνο μια στιγμή αυτό που χρειάζεται για να σπάσει η μικρή σου γυάλινη φούσκα κι είναι- αλλοίμονο!!!- πάνω και πέρα από σένα.
Katia Tsakou, 5/3/2023
Διαφήμιση
