Σήμερα νιώθω μια βαθιά ικανοποίηση για αυτό το «μνημόσυνο» στον αλησμόνητο Κώστα Μαρή και συνάμα για την εκπλήρωση ενός χρέους στον πατέρα μου, που είχε αγαπήσει το ημερολόγιο του παλιού συστρατιώτη του και δεν ήθελε να χαθεί η σημαντική αυτή ιστορική μαρτυρία.
Ήταν την δεκαετία του ’80, τότε που ο πατέρας μου συγκέντρωνε υλικό για το βιβλίο του «Χίος, 1943-1944: Συμμαχική Στρατιωτική Αποστολή και Εθνική Αντίσταση», για το οποίο ο Κώστας Μαρής του είχε προσφέρει πολύτιμο υλικό αναμνήσεων και πληροφοριών.
Τον Κώστα Μαρή τον θυμάμαι και στις παρελάσεις, πάντοτε παρόντα, φορώντας με δικαιολογημένη υπερηφάνεια όλα του τα πολεμικά παράσημα. Μάλιστα απορούσα τότε πώς αυτός ο γλυκύτατος και πράος άνθρωπος υπήρξε κάποτε πολεμιστής.
Όταν μετά τον θάνατό του ο γιος του ο Γιώργος παρέδωσε το ημερολόγιο του πατέρα του στον πατέρα μου κι εκείνος μού το έστειλε για να το διαβάσω, τότε γνώρισα πραγματικά τον άνθρωπο Κώστα Μαρή.
‘Εναν αγνό πατριώτη, έναν φιλόστοργο πατέρα, έναν αφοσιωμένο σύζυγο. Έναν στρατιώτη που πέρασε με καρτερία πέντε και παραπάνω χρόνια της ζωής του σε μια ατελείωτη πορεία από πόλεμο σε πόλεμο, από στρατόπεδο σε στρατόπεδο, πάντα με την λαχτάρα της μακρινής πατρίδας και της οικογένειάς του, πάντα με αγωνία για το μέλλον, αλλά και με ανεξάντλητα αποθέματα θάρρους και υπομονής.
Ελπίζω να διαβαστεί από πολλούς, και ειδικά από νέους. Γιατί όπως το έγραψε ο ίδιος ο Κώστας Μαρής: «Η γενιά του 1940 δεν πρέπει να ξεχαστεί ποτέ!»
