Της Ευγενίας Ασλανίδη
Τον Δάσκαλο και συγγραφέα- ηθογράφο Κυριακό Πρωάκη κατευόδωσαν τα Θυμιανά Χίου, το Σάββατο 15 του μήνα. Ο αξέχαστος πλέον Κυριακός Πρωάκης, ο άνθρωπος που γαλούχησε τις γενιές που πέρασαν από τα διδασκαλικά του χέρια, με αγάπη για τον παραδοσιακό πολιτισμό, έφυγε πλήρης ημερών την Πέμπτη 13 Μαρτίου 2025.
Θυμάμαι, όταν εγκαταστάθηκα στο χωριό, που χωριό δεν τα λες τα Θυμιανά, καθώς αποτελεί κατοικημένη συνέχεια της πόλης αφενός κι αφετέρου κατέχει την πλέον τουριστική περιοχή του νησιού, περπατούσα στην μικρή, αλλά ζεστή αγορά του, όταν άκουσα μια γνώριμη φωνή που έβγαινε από την παρέα ενός καφενείου, να φωνάζει «Ηγουμένη!»
Χαρήκαμε κι οι δυο που γινήκαμε συγχωριανοί και πιο πολύ που δεν χαθήκαμε όταν η εφημερίδα στην οποία υπήρξε συνεργάτης κι εγώ εργαζόμενη, σταμάτησε να κυκλοφορεί, έως τη στιγμή που και ο ίδιος αποσύρθηκε από την κυκλοφορία…
Η πρώτη μας γνωριμία, δια ζώσης, γιατί τον γνώριζα, ήδη μέσα από τα βιβλία του τα οποία στο σύνολό τους συνέβαλαν στη διατήρηση της παράδοσης, είχε γίνει στη «Δημοκρατική».
«Ποια είναι η Ηγουμένη εδώ;» Ρώτησε με το που ανέβηκε τα σκαλιά της εφημερίδας και σε λίγο πρόβαλε στην πόρτα του γραφείου μου, με πλησίασε και ακούμπησε κάτι χειρόγραφα εμπρός μου. «Μου είπε ο Αρχιηγούμενος (εννοούσε τον Τυπογράφο Νίκο Γεωργούλη, εκδότη για μακρά περίοδο, της «Δημοκρατικής») πως θα αρέσουν στους αναγνώστες σας…»
ΕΥΘΥΜΟΓΡΑΦΗΜΑΤΑ σε χιώτικη διαλεκτό!!!!
Κάθε καινούρια συνεργασία, ανανεώνει το ενδιαφέρον των αναγνωστών, αλλά τούτο το είδος, όπως το περιμέναμε, είχε μεγάλη πέραση. Εκείνο που δεν περιμέναμε ήταν ότι αυτή η συνεργασία θα είχε μεγάλη διάρκεια. Συνήθως οι εθελοντές συνεργάτες, όσο καλή διάθεση και να έχουν δυσκολεύονται να είναι συνεπείς στις αρχικές τους δεσμεύσεις. Ο Κυριάκος Πρωάκης μας διέψευσε ευτυχώς!
Το πρώτο κείμενο, πριν δημοσιευτεί, το διασκεδάσαμε όλοι μαζί, εκείνος διαβάζοντας το με το αρμόζων ύφος κι εκεί επιτόπου βαφτίσαμε και τη στήλη ΧΩΡΑΤΑ.
Τα χωρατά εκδόθηκαν με τίτλο «Τα ΧΩΡΑΤΑ της Χίου». Τα κατέβασα τώρα από τη βιβλιοθήκη μου, για να μετριάσω τη θλίψη που εισχώρησε μέσα μου και να τον αποχαιρετήσω με δικά του λόγια που τα απόθεσε, στο βιβλίο «αντί προλόγου».
«Γέλα. Το γέλιο μακραίνει τη ζωή!
Πιάστο όπου το βρεις, στο σπίτι, στο δρόμο, στους φίλους, στο βιβλίο…
Πιάστο και κράτα το στα χείλη.
Και σένα ομορφαίνει και την ψυχή σου ηρεμεί και τους άλλους χαροποιεί…»
Καλό ταξίδι Δάσκαλε
Στα αυτιά μου φτάνει η ηχώ απ’ τον αποχαιρετισμό σου: Ηποψάλαμεν!
