H μαμά μου δεν έφτιαχνε πασχαλινά τσουρέκια. Θυμάμαι με έστελνε πάντα να τ´ αγοράσω από το ζαχαροπλαστείο του Αυγουστάκη, που έφτιαχνε περίφημα τσουρέκια. Η μυρωδιά τους «ακουγόταν» από μακριά κι έτσι με οδηγό την όσφρηση έφτανες με κλειστά μάτια στου Αυγουστάκη, όπου τα τσουρέκια περίμεναν τους μουστερήδες, αραδιασμένα στις λαμαρίνες.
Θυμάμαι ήταν ζεστά από το φούρνο και καθώς ανηφόριζα προς την Ευαγγελίστρια, σπάνια να αντισταθώ στον πειρασμό και να μη φάω λίγο από τη γωνία. Έτσι έτρωγα πάντα και μια μικρή κατσάδα από τη μαμά μου που «ξίκεψα» το τσουρέκι, και μάλιστα προτού νά ‘ρθει το Πάσχα!
Στο Βανκούβερ τα τελευταία χρόνια οι κυρίες της Φιλοπτώχου του Αγίου Γεωργίου, τέτοια εποχή έχουν βαλθεί να μας μάθουν πώς να φτιάχνουμε τα παραδοσιακά τσουρέκια.
Έτσι προχτές μαζευτήκαμε και πάλι στην κουζίνα του Ελληνικού Κοινοτικού Κέντρου καμιά 45αριά γυναίκες κάθε ηλικίας και τρεις νεαροί και περάσαμε τρεις ώρες να μαθαίνομε τη συνταγή, να πλάθομε το ζυμάρι, να πλέκουμε τα τσουρέκια.
Κι όσο ψήνονταν τα τσουρέκια, οι χρυσοχέρες κυρίες μάς δίδαξαν και πώς ν’ ανοίγουμε φύλλο σπιτικό, χωριάτικο. Τα τσουρέκια φούσκωσαν και μοσχομύρισε ο τόπος μαχλέπι και χιώτικη μαστίχα.
Πήρα στο σπίτι τα δύο τσουρέκια που έφτιαξα, ζεστά και λαχταριστά όπως εκείνα του Αυγουστάκη. Και κάπου στα μισά του δρόμου, δεν άντεξα κι έκοψα – όπως παλιά- μια γωνίτσα τσουρέκι. Και του χρόνου!
